Όταν προεκλογικά λες πολλά...

«Τα παθήματα στην πολιτική δεν γίνονται μαθήματα. Και οι επαγγελματικές τάξεις αντιμετωπίζονται κάθε φορά ως είδος... εκλογικής πελατείας. Και ως τέτοιο καταλήγει να διαδηλώνει στους δρόμους και να εκδικείται στην κάλπη...» Οι αγροτικές κινητοποιήσεις, δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε σπάνιο γεγονός. Το κλείσιμο των δρόμων από αγανακτισμένους αγρότες της χώρας, είναι σύνηθες και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, κάθε φορά που η αγροτική τάξη αποφασίζει να διεκδικήσει (δικαίως ή αδίκως) περισσότερα χρήματα από το Κράτος.
Τούτο φαντάζομαι, ότι το γνώριζαν πολύ καλά και πολύ πριν αναλάβουν θέση στην κυβέρνηση Παπανδρέου δύο κορυφαία στελέχη της, ο υπ. Οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου και η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή. Θα περίμενε λοιπόν κανείς, μια πιο «σοφή» αντιμετώπιση της εξέγερσης των αγροτών και απ’ τους δύο...
Τουλάχιστον σε σχέση με τις προεκλογικές τοποθετήσεις, που ήθελαν να μας πείσουν ότι τέτοιες εικόνες ανήκουν στις παλαιότερες εποχές και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση για την... άλλη Ελλάδα; που η σημερινή κυβ. εξουσία ευαγγελιζόταν και προέβλεπε μετά την εντυπωσιακή και περιφανή νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του περ. Οκτωβρίου.
«Επί των ημερών μου δεν πρόκειται να υπάρξουν αγροτικές κινητοποιήσεις» έλεγε με περίσσια αυτοπεποίθηση η κα Μπατζελή τρεις μήνες πριν, αναλαμβάνοντας το δύσκολο υπουργικό θώκο. Άγνοια κινδύνου ή αδικαιολόγητη πολιτική αφέλεια;
Ένα χρόνο νωρίτερα, ο κ. Παπακωνσταντίνου υποσχόταν με τη σειρά του χρήματα στους αγρότες. «Λεφτά υπάρχουν» έλεγε χωρίς πολιτικό κόστος αφού ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ ήσαν στην αντιπολίτευση.   Έκανε μάλιστα την πρόταση να τους χορηγηθεί το 1 δισ. από τα 28 που θα πήγαιναν τότε στις Τράπεζες. Με δεδομένο λοιπόν ότι τα 28 δισ., δεν έχουν ακόμη διατεθεί στο σύνολό τους, αλλά μόνο τα 13 στο τραπεζικό σύστημα, μπορεί αν θέλει, σήμερα κιόλας, να υλοποιήσει, την περσινή του πρόταση. Γιατί όμως δεν το κάνει;
Πέρα όμως από τα είπα – ξείπα των στελεχών της κυβέρνησης, γίνονται πλέον αντιληπτά και τα πρώτα συμπτώματα πολιτικής αναξιοπιστίας. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι οι πρώτοι που βγήκαν στους δρόμους δεν ήσαν ούτε οι «κόκκινοι» ούτε οι «γαλάζιοι» αλλά οι «πράσινοι» αγρότες.
Είναι αυτοί που θυμούνται τον Γιώργο Παπανδρέου να πηγαίνει το βράδυ της εκλογής του στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στο Κιλελέρ το 2004, ή εκείνοι που τον είδαν να πηγαίνει στον Πειραιά για να συμπαρασταθεί στους αγρότες της Κρήτης την ώρα που έπεφταν γύρω του τα δακρυγόνα...

Φαίνεται δυστυχώς ότι τα παθήματα στην πολιτική δεν γίνονται μαθήματα. Και οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις αντιμετωπίζονται κάθε φορά ως είδος... εκλογικής πελατείας. Και ως τέτοιο, καταλήγει να διαδηλώνει στους δρόμους και να εκδικείται στην κάλπη...

Πηγή:    ΠΑΤΡΙΣ, Χρίστος Πλευριάς