Φορολογούνται και τα όνειρα;

Φορολογία γι’ αυτό, φορολογία για εκείνο, φορολογία για το άλλο, σε ένα απέραντο φορολογικό σύστημα έχει μετατραπεί η ζωή μας. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε έχοντας πάντα κατά νου το οικονομικό έλλειμμα, την οικονομική κρίση, τα μέτρα, αναγκαία κατά τους άνωθεν, που πρέπει να ληφθούν για να επιβιώσουμε ως χώρα.
Οι αποδείξεις πρέπει πλέον να γίνουν μέρος της καθημερινότητάς μας και ούτε λίγο ούτε πολύ, ολόκληρη η ζωή μας θα περιστρέφεται γύρω από χαρτάκια και αριθμούς. Ευτυχώς που εξακολουθούμε να έχουμε ονόματα ακόμη και δεν είμαστε και οι ίδιοι αριθμοί, αν και ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Μόνο τα όνειρά μας, δεν μας είπαν πόσο φορολογούνται…Ή δεν το θεώρησαν απαραίτητο, αφού έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η καθημερινότητα, τα όνειρα απαγορεύονται;

Υπάρχει μία τάση, συγκεκαλλημένη μεν, υπάρχουσα δε, να καθορίζουν άλλοι, όσα πραγματικά αφορούν εμάς. Τι ώρα θα ξυπνήσεις, πόσες ώρες θα δουλέψεις, πότε θα κοιμηθείς, πως θα διασκεδάσεις, τι θα αγοράσεις και πάει λέγοντας. Πως θα ερωτευόμαστε δεν μας έχουν πει ακόμη, αν και η κοινωνία έχει βάλει λίγο πολύ τα στάνταρ της και όποιος ξεφεύγει από τα καλούπια, επιτελεί μέγα ατόπημα. Θεωρητικά, μπαίνουν τα ‘καλούπια’ για να διαμορφωθεί μία κοινωνία με αξίες, επί της ουσίας όμως, μάλλον βολεύονται κάποιοι από την όλη κατάσταση.

Γιατί είναι ελεγχόμενη, όποιος ξεφεύγει όμως σημαίνει ότι έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και αυτό δεν αρέσει. Και όλα αυτά στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Πόσο αίμα έχει χυθεί σ’ αυτό τον τόπο για την ελευθερία; Για ποια ελευθερία όμως; Αυτοί που κάποτε πολεμούσαν, φαντάζομαι ότι δεν είχαν στο μυαλό τους την ελευθερία του σήμερα, είχαν σίγουρα κάτι άλλο. Γιατί αυτό που έχουμε σήμερα, είναι η ψευδαίσθηση ότι είμαστε ελεύθεροι.

Ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση, τα στάνταρ που πρέπει να τηρούνται, δεν είναι ελευθερία, είναι το καλούπι που μας έχουν τοποθετήσει και που μας είπαν ότι έτσι πρέπει να ζήσουμε. Τσάμπα οι αγώνες δηλαδή. Και επειδή ο άνθρωπος είναι όπως τον μάθεις, μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία θεωρώντας ότι είναι το απόλυτα φυσιολογικό και συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Τη δική του χαμένη ελευθερία, είτε το παραδέχεται είτε όχι, προσπαθεί να την εξαργυρώσει, υπονομεύοντας την ελευθερία του άλλου.

Κυκλοφορούν γύρω μας μικροί, καθημερινοί ‘δυνάστες’, οι οποίοι θεωρούν ότι πρέπει να έχουν το πάνω χέρι, οι οποίοι έχουν αναγορεύσει τους εαυτούς τους σε κριτές των πάντων, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν το αλάθητο και ότι οι άλλοι είναι αντικείμενα και με χωροφυλακίστικες μεθόδους προσπαθούν να επιβληθούν. Και μπορεί πολλές φορές να το πετυχαίνουν, έτσι πιστεύουν, γιατί επί της ουσίας, αυτό που έχουν κάνει είναι να στερήσουν την ελευθερία κάποιου και από την άλλη ζουν με την ψευδαίσθηση ότι πέτυχαν το σκοπό τους, χωρίς να υποψιάζονται καν ότι και οι ίδιοι είναι υπόδουλοι των δικών τους αδυναμιών.

Ξεχνώντας, ότι κάπου πρέπει να υπάρχουν και οι ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες σχέσεις χτίζονται χρόνο με το χρόνο, ημέρα με την ημέρα, λεπτό με το λεπτό. Αλλά όλα αυτά, μοιάζουν ψιλά γράμματα για την κοινωνία του σήμερα. Ο χρόνος τρέχει και πρέπει να καλυφθούν τα οικονομικά ελλείμματα, πρέπει να εξασφαλιστεί η καθημερινή επιβίωση με τον καλύτερον τρόπο, πρέπει, πρέπει, πρέπει….Χιλιάδες πρέπει που έχουν καταδυναστεύσει τους πάντες και τους έχουν κάνει να ξεχάσουν να ζήσουν. Γιατί όταν πατήσει κάποιος φρένο, όταν συνειδητοποιήσει τι κάνει, είναι συνήθως πολύ αργά.

Ο ίδιος φεύγει, η κοινωνία μένει, για να συνεχίσει αδιάκοπα να επιβάλει μη και πρέπει, να συνεχίσει να διαμορφώνει συνειδήσεις, να διαμορφώνει ανθρώπους, που θα αντιληφθούν συνήθως πολύ αργά ότι κάποτε είχαν όνειρα, αλλά τα θυσίασαν κάτω από το βωμό των επιθυμιών, των εντολών πολλές φορές, άλλων. Ποιος ασχολείται όμως; Κανείς….Οι άρχοντες αυτής της χώρας, είτε κάθονται σε μεγάλες καρέκλες είτε σε μεγαλύτερες, έχουν άλλα για να ασχοληθούν. Και οι ασκήσεις επί χάρτου μπορεί πολλές φορές να πηγαίνουν καλά, το τι συμβαίνει όμως στην ίδια την κοινωνία τους αφήνει παγερά αδιάφορους.

Αλλά η μαγκιά, δεν είναι μόνο στα λόγια και στα σχέδια επί χάρτου, η μαγκιά είναι στην πράξη και αυτό δεν αφορά μόνο τους άρχοντες, αφορά τον καθένα ξεχωριστά. Και η μαγκιά, έχει να κάνει, για να μην παρεξηγηθούμε, με το πόσο τσαμπουκάς είναι κάποιος. Η μαγκιά έχει να κάνει, με το πόσο έτοιμος είναι να ζήσει πραγματικά κάποιος. Ναι, να μπορεί να επιβιώσει, αλλά δεν αρκεί, πρέπει και να μπορεί να ζήσει και αυτό, μάλλον διαφεύγει σε πολλούς. Η σύγχυση μεταξύ του επιβιώνω και του ζω, εκεί είναι το πρόβλημα. Όταν καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε αυτά τα δύο, τότε θα μπορούμε να μιλάμε και για όνειρα και τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε, ότι θα ζήσουμε…

Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ, Μαρία Καραμπάτση