Μάικ ΓΙάνναρης: Όταν έπαιζα μπάσκετ με τον Ομπάμα. "Ο πρόεδρος είναι πολύ... κουλ"

Ποιος είναι ο Μάικ Γιάνναρης

Γεννήθηκε το 1970 και ζει μέχρι σήμερα στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, γιος του Νικόλα και της Μαγδαληνής Γιάνναρη από τα Καλάβρυτα.
Ήρθε σε για πρώτη φορά σε επαφή με την πολιτική, όταν εργάστηκε στην προεκλογική εκστρατεία του Μάικλ Δουκάκη για την προεδρία των ΗΠΑ το 1988.

Σπούδασε Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Fordham University και Νομική στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στο επιτελείο τού πανίσχυρου τότε κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Μάριο Κουόμο. Το 2000 έγινε ο πρώτος ομογενής στην ιστορία που εκλέχθηκε βουλευτής στο κοινοβούλιο της Νέας Υόρκης. Έχει συγγράψει τον “Καταστατικό χάρτη δικαιωμάτων των επιβατών αεροπορικών εταιρειών”, τον “Καταστατικό χάρτη των καταναλωτών ενέργειας” για τη Βουλή της Νέας Υόρκης, καθώς και μια σειρά μέτρων ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου σημαντικού πολιτειακού αντιτρομοκρατικού νόμου μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Βούτηξε στα βαθιά νερά της αμερικανικής πολιτικής εμπνεόμενος από τον Μάικλ Δουκάκη. Το 2000, σε ηλικία μόλις 30 ετών, έγινε ο πρώτος Ελληνοαμερικανός στην ιστορία που εκλέχθηκε σε οποιοδήποτε αιρετό αξίωμα της Νέας Υόρκης. Σήμερα είναι έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα, και να μεταπηδήσει από την πολιτειακή βουλή στη Γερουσία. Εύλογα πολλοί λένε ότι η ελληνική ομογένεια έχει βρει το νέο πολιτικό αστέρι της στο πρόσωπο του Μάικ Γιάνναρη.

Μιλάει άπταιστα ελληνικά και στη συνομιλία μας λέει ότι θα καταφύγει στα αγγλικά μόνο αν χρειαστεί. Δεν χρειάζεται (σχεδόν) ποτέ. “Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ότι θα μιλούσατε τόσο καλά τα ελληνικά”, του εξομολογούμαστε την έκπληξή μας. “Όταν ήμουν μικρός, ερχόμασταν με την οικογένειά μου κάθε καλοκαίρι στο χωριό μας, τα Καλάβρυτα. Έμαθα καλά ελληνικά. Τώρα έρχομαι στην Ελλάδα δυστυχώς, όμως, κυρίως για επίσημους λόγους. Ήρθα, για παράδειγμα, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης (Μάικλ Μπλούμπεργκ). Περνάμε όμως όλο το χρόνο μας σε διάφορες εκδηλώσεις. Δεν μένει καθόλου χρόνος για λίγη θάλασσα...”, είναι το παράπονό του.
Πώς του φαίνεται η Ελλάδα; “Άλλαξε πάρα πολύ απ’ όταν ήμουν μικρός. Σήμερα υπάρχουν ασφαλώς προβλήματα οικονομικά, εξάλλου αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Συγκρίνω όμως την Αθήνα που θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί με την Αθήνα τού σήμερα και μπορώ να πω ότι έχει γίνει πια μια πόλη ευρωπαϊκή”.
Οι Έλληνες και το “Μεγάλο Χωνευτήρι”
Ο ίδιος διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη γλώσσα και τον τόπο. Όμως η Αμερική δεν έχει τυχαία τον τίτλο του “Μεγάλου Χωνευτηριού” για τη θαυμαστή ικανότητά της να αφομοιώνει ανθρώπους από τα πέρατα της Γης και μέσα σε λίγες γενιές να παράγει νέους Αμερικανούς. Οι Ελληνοαμερικανοί δεν θα μπορούσαν ασφαλώς να αποτελούν εξαίρεση, ιδίως από τη στιγμή που, όπως λέει και ο ίδιος, είναι μία κοινότητα που διαπρέπει στις ΗΠΑ και έχει ενταχθεί απόλυτα στην αμερικανική κοινωνία. “Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι Ελληνοαμερικανοί της δικής μου γενιάς δεν μιλούν ελληνικά ή τα μιλούν μεν, αλλά όχι και τόσο καλά. Όσο περνάνε οι γενιές, η αφομοίωση μεγαλώνει”.
Ο ίδιος, πάντως, μαζί με άλλα εξέχοντα μέλη της ομογένειας και την Εκκλησία, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να μείνει αναμμένη τη φλόγα του ελληνισμού στην αμερικανική μεγαλούπολη: “Εμείς προσπαθούμε στη Νέα Υόρκη, με διάφορους συλλόγους και με τη βοήθεια της Εκκλησίας, να κρατήσουμε το χαρακτήρα της ομογένειας, τη γλώσσα και την ιστορία μας. Είμαι ο πρώτος Ελληνοαμερικανός που εξελέγη στη Νέα Υόρκη. Είναι μία μεγάλη ευθύνη. Η ελληνική κοινότητα εδώ αριθμεί σχεδόν 200.000 μέλη”.

Ο Δουκάκης και η μαγεία της Αμερικής
Στη συζήτησή μας, η ελληνική ομογένεια επανέρχεται συνεχώς. Δεν κρύβει ότι σε αυτήν χρωστάει το πολιτικό τού ζην και ευ ζην. Καταρχάς, η ενασχόλησή του με τα κοινά δεν θα ήταν ποτέ δυνατή χωρίς την Ελλάδα, αλλά και τον ανοιχτό χαρακτήρα της αμερικανικής πολιτικής. “Στην ελληνική κοινότητα και στις ρίζες μου οφείλω την είσοδό μου στην πολιτική. Σπούδαζα στο κολέγιο, όταν ο Δουκάκης έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος. Σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος δικός μας, ένας άνθρωπος σαν εμένα, μπορεί να γίνει πρόεδρος! Ήταν κάτι απίστευτο. Αυτή είναι η μαγεία της Αμερικής, είναι κάτι που γίνεται μόνο σε αυτή τη χώρα. Εδώ μπορεί να γίνεις ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το να δω κάποιον από τη δική μου κοινότητα να φτάνει τόσο ψηλά ήταν αυτό που με ενέπνευσε”.

Η υποψηφιότητα Δουκάκη, όμως, άλλαξε γενικότερα την πολιτική φυσιογνωμία της ελληνικής ομογένειας. “Δεν φαντάζεσαι τι γινόταν εδώ τότε. Μέχρι τότε οι Έλληνες στην Αμερική ασχολούνταν περισσότερα με τα πολιτικά της Ελλάδας παρά με την πολιτική της νέας χώρας τους. Από τον Δουκάκη και μετά άλλαξαν τα πράγματα. Σε εκείνη την εκστρατεία είχα εργαστεί και εγώ. Τότε εγγράφηκαν στους καταλόγους περισσότερα από 10.000 άτομα, που αργότερα ψήφισαν εμένα. Χωρίς την εκστρατεία του Δουκάκη, εγώ δεν θα μπορούσα να εκλεγώ”, εξηγεί.

Νέος Δουκάκης;
Στην Αμερική πολλοί τον βλέπουν ως “νέο Δουκάκη”. Ως τον άνθρωπο που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει τα υψηλότερα αξιώματα των ΗΠΑ. Εξ ου και η απλόχερη στήριξη που έχει λάβει από τα μέλη της ελληνικής κοινότητας και τους έλληνες επιχειρηματίες, που ρίχνουν όλο το βάρος και την επιρροή τους, για να στηρίξουν την πορεία του, κάνοντας τους “New York Times” να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για τα ρεκόρ που έσπαγε στη συγκέντρωση χρημάτων για τους προεκλογικούς του αγώνες.
Ποιες είναι όμως οι δικές του φιλοδοξίες; “Η ομογένεια πάντα με ρωτά και με παροτρύνει να ανέβω όλο και πιο ψηλά. Να, λοιπόν, που του χρόνου θα πάμε ένα σκαλοπάτι παραπάνω (εννοεί τη Γερουσία). Ελπίζω στο μέλλον να πάμε και πιο μακριά. Είμαι νέος ακόμη στην πολιτική και στην καριέρα μου, και νομίζω ότι θα δοθούν οι ευκαιρίες. Πάντοτε θέλω να έχω την ευκαιρία να κάνω περισσότερη και καλύτερη δουλειά. Να έχω περισσότερες ευθύνες, για να μπορώ να βοηθήσω και τον κόσμο περισσότερο”.

Πολυεθνική διείσδυση
Εξάλλου τα διαπιστευτήριά του τα έχει ήδη επιδώσει. Μπορεί οι ομογενείς να αποτελούν την καρδιά και τη μεγάλη δύναμη των ψηφοφόρων του, όμως χωρίς ευρύτερη διείσδυση στο εθνικό παλίμψηστο της Αμερικής δεν μπορείς να προχωρήσεις. “Είναι πολλοί οι εκλογείς μου που δεν ανήκουν στην ομογένεια. Στην κοινότητα που εκπροσωπώ ζουν Ιταλοί, υπάρχουν άνθρωποι από την Ιρλανδία, από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, από την Αλβανία. Στην κοινότητα έχουμε πάνω από 100 γλώσσες. Χωρίς την υποστήριξη ολόκληρης της κοινότητας δεν θα πετύχαινα”. Η εκλογική του περιφέρεια, στην οποία περιλαμβάνονται το Ρέιβενσγουντ, το Κουίνσμπριτζ, το Λογκ Άιλαντ Σίτι και η Αστόρια, εκπροσωπεί 125.000 ανθρώπους. Στη Γερουσία θα εκπροσωπεί πάνω από 300.000.

"Ο πρόεδρος είναι πολύ... κουλ"
Ο Μάικ Γιάνναρης δηλώνει ένθερμος υποστηρικτής του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Όπως εξηγεί, αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ ανήκει στο κόμμα του ή στο σημαντικό έργο που έχει να επιδείξει, ούτε στο γεγονός ότι με την εκλογή του απέδειξε ότι το αμερικανικό όνειρο ζει και βασιλεύει. Υπάρχει και μια πιο προσωπική νότα. “Με τον Μπαράκ Ομπάμα ήμασταν συμφοιτητές στη Νομική σχολή του Χάρβαρντ. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος, όμως για ένα χρόνο συμπέσαμε εκεί”, μας λέει.
Έλαμπε από τότε το άστρο του αμερικανού προέδρου; “Τότε δεν ξέραμε φυσικά ότι θα γινόταν πρόεδρος, αλλά ήταν ολοφάνερα χαρισματικός. Στο Χάρβαρντ υπάρχει μία νομική έκδοση μεγάλου κύρους, το Harvard Law Review, στην οποία συμμετέχουν μόνο οι καλύτεροι. Ο Ομπάμα ήταν πρόεδρος του Law Review, ο πρώτος Αφροαμερικανός στην ιστορία του πανεπιστημίου! Ξέραμε από τότε ότι είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος”, θυμάται. Με τον αμερικανό πρόεδρο μοιράζονται και ένα κοινό πάθος: το μπάσκετ. “Παίζαμε μαζί”, θυμάται. Ήταν καλός ο Ομπάμα; “Πριν από 20 χρόνια ήταν!”, απαντά γελώντας. Όσο για το χαρακτήρα του προέδρου, “...πολύ καλός χαρακτήρας. Είναι όπως τον βλέπεις και τώρα: ανοιχτός σε όλους, δεν βιάζεται, τα σκέφτεται όλα καλά-καλά και μετά αποφασίζει. Θα έλεγα ότι ήταν και είναι ‘βέρι κουλ’”, απαντά, χρησιμοποιώντας για πρώτη και τελευταία φορά τα αγγλικά στη συζήτησή μας.

"Χρωστάμε ένα ευχαριστώ στο ελληνικό λόμπι"
Πώς βλέπει ο κ. Γιάνναρης τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και την επιρροή του ελληνικού λόμπι στην Ουάσιγκτον; “Πολλοί από αυτούς που αντιπροσωπεύω στη Βουλή της Νέας Υόρκης είναι ηγέτες της ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στην Ουάσιγκτον για συναντήσεις με βουλευτές και γερουσιαστές. Ειδικά με τα θέματα της Κύπρου και της Μακεδονίας ασχολούμαι ιδιαίτερα. Πιστεύω ότι το Δημοκρατικό Κόμμα σκέφτεται περισσότερο από τους Ρεπουμπλικάνους τι είναι το σωστό και όχι μόνο το αυστηρώς νοούμενο συμφέρον. Γι’ αυτό τον λόγο νομίζω ότι είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα και για τη Μακεδονία, και για την Κύπρο, αλλά και για τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.
Τελικά πόσο ισχυρό είναι το ελληνικό λόμπι, το οποίο πολλοί στην Ελλάδα αμφισβητούν; “Οι Έλληνες πάντοτε κατηγορούν τον εαυτό τους. Καλό είναι να θέλουμε πάντα το καλύτερο, αλλά πρέπει κιόλας να κοντοσταθούμε και να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που δουλεύουν τόσο πολύ επί τόσα χρόνια. Χωρίς αυτή τη μάχη που δίνουν, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Οι ομογενείς αποτελούν μεγάλη δύναμη”.


Πηγή: εφημερίδα Μακεδονία