Πάλι με χρόνια και καιρούς... (Tου Στέφανου Kασιμάτη)

Προ ετών, είχα την ευκαιρία να με προσκαλέσει στο γραφείο του για να «ανταλλάξουμε απόψεις» ένας εκ των κορυφαίων αξιωματούχων του κράτους. Ανταποκρινόμενος στην τιμή που ένιωθα (ένας τόσο σημαντικός παράγων να διαθέτει για μένα μέρος του χρόνου του), του ανέπτυξα με ειλικρίνεια τις απόψεις μου, σχετικά με τα εμπόδια στην πρόοδο της χώρας που προκαλεί η εμμονή μας σε μια εθνική ιδεολογία κατάλληλη για τα δεδομένα του 19ου αιώνα. Εκείνος με άκουσε προσεκτικά κι έπειτα, πολύ ευγενικά, δήλωσε τη θέση του: «Και όμως! Εγώ, ξέρετε, βαθιά μέσα μου το πιστεύω ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι». Εφυγα ελαφρώς ταραγμένος, έχοντας όμως καταλάβει γιατί επί των ημερών του ένα τόσο σημαντικό τμήμα του κρατικού μηχανισμού -του οποίου εκείνος ηγείτο- είχε περιέλθει σε τέτοιο χάλι...

Ομως -μια και τα τεστ ελληνικότητας είναι κάτι που θα συζητηθεί πολύ εφέτος- ας αναρωτηθούμε τι θα γινόταν αν, λ.χ., ο Ελληνισμός ξανάπαιρνε την Πόλη! Κατ’ αρχάς, επειδή είμαστε γνήσιοι απόγονοι του εκπολιτιστή της ανθρωπότητας Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν θα πειράζαμε κανένα Τούρκο. Επομένως, εμείς τα δέκα εκατομμύρια θα έπρεπε να «κάνουμε» με τα δεκαπέντε εκατομμύρια των κατοίκων της Πόλης. Για να μη μακρηγορώ, η εκπλήρωση του πεπρωμένου θα μας καθιστούσε μειονότητα. Συμφέρει; Δεν ξέρω...  Για να κλείσω το σημείωμα, δανείζομαι τα λόγια του Αϊσάν Ακτάρ, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μπιλγκί της Τουρκίας. Είναι από την εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Η Τουρκία στους Τούρκους! Το κράτος και οι μη μουσουλμανικές μειονότητες στην Τουρκία: 1918 - 1945», το οποίο θα κυκλοφορήσει προσεχώς: «Ε, αυτό πια ξεπερνούσε τα όρια! Σίγουρα είχαμε πολλά κοινά σημεία με τους Ελληνες, τρώγαμε κι οι δυο τα ίδια φαγητά, πίναμε ρακί/ούζο, λέγαμε κι οι δυο το φλιτζάνι του καφέ, παίζαμε τάβλι και γενικά βλέπαμε τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Ηταν ανάγκη όμως βρε αδελφέ να εκφράζονται και οι εθνικιστικές μας εμμονές με τον ίδιο τρόπο; Προσαρμόζοντας τότε στην περίπτωσή μας μια έκφραση του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, που είχα ακούσει πρόσφατα και μου είχε αρέσει πολύ, σκέφθηκα: “Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι δύο χώρες που τις χωρίζει η ίδια πολιτική κουλτούρα”».
Επιρροές
Λόγω του ότι το επιτήδευμα έχει περιέλθει πλέον στα παιδιά των μεταναστών, τα κάλαντα εφέτος ακούστηκαν σε πολύ ενδιαφέρουσες παραλλαγές. Ξεχωρίζω την καλύτερη: «Εκεί που ήλθε ο Χριστός άγιος και μελαχρινός». Φέρνει τα κάλαντα κοντά στην παράδοση του ελαφρολαϊκού. (Θα μπορούσε, θαυμάσια, να ήταν στίχος από αξέχαστη επιτυχία του βάρδου Τόλιδος Βοσκοπούλου...)
.................
Αφού είχε μιλήσει για τους εκπροσώπους των ΜΚΟ κ.λπ., νιώθοντας κιόλας από κάτω τους βουλευτές να αγριεύουν, καθώς περίμεναν να ακούσουν αν θα πάνε και δικοί τους ώς την Κοπεγχάγη, η απόκοσμη Τίνα πήρε ένα παγερό βλέμμα (που σήμαινε: «Ξέρω τι περιμένετε να ακούσετε, ήλθε η ώρα») και, με το ύφος του ανθρώπου που δοκιμάζεται η υπομονή του, είπε: «Θα μετάσχουν και βουλευτές». Τότε πετάχτηκε από το βάθος ο Κώστας Τασούλας και ρώτησε: «Πολιτευτές θα μετάσχουν;» Προς στιγμήν, η υπουργός δίστασε. Μήπως πρέπεια να στείλω και πολιτευτές; Κατάλαβε όμως, απέκλεισε τη συμμετοχή πολιτευτών και συνέχισε παρακάτω. Ετσι, γνώρισε την πλευρά της Βουλής, που ελάχιστα διαφέρει από μια σχολική τάξη...
Πρωτοχρονιάτικος πρόεδρος
Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι έπαθε! Οτι τον επισκέφθηκε το πνεύμα των Χριστουγέννων και δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος... Εννοώ τον πρόεδρο Γιώργο Καρατζαφέρη και τις ευχές του, το πρώτο μέρος των οποίων θαρρείς ότι βγαίνει από τα χείλη του Αλέξη Τσίπρα: «Η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα να φέρει καλύτερα αποτελέσματα για όλους. Στη δεκαετία που ολοκληρώθηκε (σ.τ.σ.: ο πρόεδρος μετράει από το μηδέν...) πολλοί συνάνθρωποί μας στερήθηκαν βασικά αγαθά, στερήθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα, στερήθηκαν την ασφάλειά τους και -το χειρότερο- το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα».  Και, ενώ έχεις μείνει με την εντύπωση ότι ο πρόεδρος απευθύνεται στη δοκιμαζόμενη ανθρωπότητα συνολικά, έρχεται η συνέχεια και αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάει για τους Ελληνες: «Εύχομαι αυτή τη δεκαετία, με τη βοήθεια του Θεού και με πιο εντατική προσπάθεια των κρατούντων, να αντιστραφεί το κλίμα και να δώσουμε στις Ελληνίδες και στους Ελληνες όσα στερήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια». Σε παραπλανά το γεγονός ότι ξεχνάς πως, στον κόσμο του Γιώργου Καρατζαφέρη, οι έννοιες «άνθρωπος» και «Ελληνας» είναι ταυτόσημες και χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα...
...................

Φταίνε οι ξένοι!
Δυστυχώς, στην Ελλάδα το έχουμε κάνει κανόνα να τα φορτώνουμε στους «ξένους», προκειμένου να αποφύγουμε τις δικές μας ευθύνες. Αυτό είναι το έσχατο καταφύγιο του πατριωτισμού στον κόσμο του υπαρκτού Ελληνισμού. Και όσον αφορά τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ -που κάλεσε από το βήμα της Βουλής τους Γερμανούς να πληρώσουν τα χρέη της Ελλάδος, προκειμένου να τους συγχωρήσουμε για την Κατοχή- είναι αναμενόμενο. Ομως, το ίδιο αίτημα, υπογεγραμμένο από εξήντα αξιοσέβαστους αντιστασιακούς, είναι κάτι λυπηρό. Δεν αμφισβητώ το δικαίωμα των ανθρώπων αυτών (ειδικά αυτών) να θέτουν το λησμονημένο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. Ομως, μέσα στο πλαίσιο του διαλόγου για τα δικά μας χρέη, η επίκληση του ζητήματος με κάνει να νιώθω ότι το ηθικό κλέος της Εθνικής Αντίστασης εκπίπτει στο επίπεδο της ατάκας του Χρουστσόφ προς τον Κένεντι, από το γνωστό ανέκδοτο: «Ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους!».

Pigi: Kathimerini