Αντώνης Σαμαράς, το ύφος του είναι παγωμένο

Βλέπω τον Αντώνη Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου όπου επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό για να του ανακοινώσει το τέλος της συναίνεσης. Το ύφος του είναι παγωμένο, ελαφρώς αμήχανο, πασπαλισμένο με μικρές δόσεις οργής. Είναι σχεδόν αόρατες, αλλά το έμπειρο μάτι του ψηφοφόρου θα τις εντοπίσει, θα τις μετατρέψει σε αίσθημα ικανοποίησης, ίσως και σε ελπίδα για το κομματικό μέλλον. Υποτίθεται ότι ο Σαμαράς πήγε στο Μαξίμου επειδή θύμωσε με τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία, ενώ ταυτόχρονα διαφωνεί και με τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Συνεπώς έχει δύο ισχυρούς λόγους για να κρατήσει μούτρα στον πρώην συμφοιτητή του, τον Γιώργο Παπανδρέου. Μόνο που ο Σαμαράς δεν κρατάει, απλώς, μούτρα, είναι έτοιμος να κάνει και γκριμάτσες.
Θα μου πείτε ότι σε μεγάλο βαθμό η πολιτική είναι υπόθεση επικοινωνίας με έντονα σημειολογικά χαρακτηριστικά. Δεν μπορείς να είσαι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, εν μέσω κρίσης, να ανταλλάσσεις χαμόγελα με τον πρωθυπουργό. Σωστό, κατανοητό, θεμιτό, ενίοτε και απαραίτητο. Μόνο που, εν προκειμένω, όλα δείχνουν τόσο επιτηδευμένα, όσο χρειάζεται για να υπονομεύσουν τον ίδιο τον Σαμαρά. Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι στιλιστικό-αυτά ας τα βρει με τον Παναγιωτόπουλο ή με τη νέα είσοδο στα επικοινωνιακά της Ρηγίλλης που έχει προκαλέσει και ενοχλήσεις. Το πρόβλημα είναι βασικά πολιτικό. Διότι εντάξει, να δεχθούμε ότι η συναίνεση δεν μπορεί να καλύπτει και τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία.
Ομως πως ακριβώς στοιχειοθετείται η διαφωνία της Νέας Δημοκρατίας για τα μέτρα της κυβέρνησης; Λογικά σήμερα η Ρηγίλλης θα μας δώσει απαντήσεις, θα μας εξηγήσει ποια μέτρα θα λάμβανε η Νέα Δημοκρατία αν ήταν σήμερα κυβέρνηση (το φαντάζεστε;), θα μας παρουσιάσει μέτρα που δεν είναι φορολογικά, έχουν άμεσο αντίκρισμα και θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις των αγορών και των Βρυξελλών. Αν πραγματικά παρουσιάσει κάτι τέτοιο τότε δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, να μετράμε με υπομονή τις μέρες και το 2013 να δούμε το Σαμαρά στο Μαξίμου, αυτή τη φορά με το καλό του το χαμόγελο.

Πηγή: Protagon, Κώστα Γιαννακίδη