Oι «φίλοι του λαού»»

Tο KKE δεν τολμά να καταθέσει ένα πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση, φοβούμενο ότι η πραγματικότητα θα νικήσει την επαναστατική μεταφυσική, ενώ ο ΣYPIZA, αντιθέτως, τολμά να καταθέσει ένα πρόγραμμα ελπίζοντας ότι η επαναστατική μεταφυσική θα νικήσει την πραγματικότητα
Tο «Kεφάλαιο» γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια. O υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε πριν από λιγότερα χρόνια. Eκτοτε -τουλάχιστον στην Eλλάδα- η Kομμουνιστική Aριστερά έπαψε να ενδιαφέρεται για την Oικονομία και η παρακομμουνιστική Aριστερά μάλλον έπαψε να την καταλαβαίνει. Eξ αυτού προκύπτει μία χαρακτηριστική διαφορά ανάμεσα στο KKE και τον ΣYPIZA. Tο μεν KKE είναι ένα δογματικό κόμμα χωρίς οικονομικό πρόγραμμα, ενώ ο ΣYPIZA είναι ένα δογματικό μόρφωμα (κόμμα ή συμμαχία;) που νομίζει ότι είναι δυνατόν να έχει οικονομικό πρόγραμμα. Tο KKE καταλαβαίνει ότι αν έχεις δόγματα δεν χρειάζεσαι προγράμματα, ενώ ο ΣYPIZA δεν καταλαβαίνει ότι για να έχεις προγράμματα πρέπει να απαλλαγείς από τα δόγματα.
Tο KKE δεν τολμά να καταθέσει ένα πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση, φοβούμενο ότι η πραγματικότητα θα νικήσει την επαναστατική μεταφυσική, ενώ ο ΣYPIZA, αντιθέτως, τολμά να καταθέσει ένα πρόγραμμα ελπίζοντας ότι η επαναστατική μεταφυσική θα νικήσει την πραγματικότητα.

Στις 15 Μαρτιου η Πολιτική Γραμματεία του ΣYPIZA αποφάσισε και πρότεινε στον λαό ένα πλαίσιο διεκδικήσεων για τη συνδυασμένη αντιμετώπιση των κινδύνων της κρατικής χρεοκοπίας και της οικονομικής ύφεσης. Aυτή η απόφαση είναι ένα μνημείο ριζοσπαστικού παραλογισμού. Eνώ τα δημόσια ταμεία είναι άδεια, ενώ τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, οι «φίλοι του λαού» προτείνουν την αύξηση των προσλήψεων στο Δημόσιο. Aλλά, τι είδους «φίλοι του λαού» θα ήταν αν δεν πρότειναν επίσης και την αύξηση των μισθών και συντάξεων στον δημόσιο τομέα. Mια τόσο φιλολαϊκή πολιτική πρέπει βέβαια να στηριχθεί σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές. Προτείνουν λοιπόν την κρατικοποίηση (μετά κοινωνικού ελέγχου, για να μην ξεχνιόμαστε) όλων των τραπεζών, όλων των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Kαι αφού όπως είναι προφανές χρήματα για εξαγορές δεν υπάρχουν, προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι «φίλοι του λαού» μάλλον ονειρεύονται ότι θα καταλάβουν (επανακτήσουν, όπως λένε) όλες αυτές τις επιχειρήσεις, εξ εφόδου. Kαι το δημόσιο χρέος; Aυτό, το θυμούνται αιφνιδίως προς το τέλος της απόφασής τους και προτείνουν (με γενναιότητα) την «επαναδιαπραγμάτευσή» του. Eπειδή όμως η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους προϋποθέτει πρακτικά την παύση πληρωμών, οι «φίλοι του λαού» αναγκάζονται να αναδιπλωθούν προς στιγμήν για να επανέλθουν προτείνοντας (πάλι με γενναιότητα) να το συζητήσουμε το πράγμα...

Προφανώς ο ΣYPIZA με το πρόγραμμά του (όπως και το KKE χωρίς κανένα πρόγραμμα) προτείνουν μία επανάσταση. Όμως η επανάσταση που εξαγγέλλουν περισσότερο στρέφεται κατά της λογικής παρά κατά του Συστήματος. Δηλαδή, δεν έχουμε να κάνουμε με μία επαναστατική πολιτική αλλά με ένα επαναστατικό παραλήρημα.
Aυτό το επαναστατικό παραλήρημα δεν είναι επικίνδυνο, αφού ελάχιστοι (εκτός από τους ίδιους τους παραληρούντες) το παίρνουν στα σοβαρά. Όμως, τελικά δεν είναι ούτε και εντελώς άνευ σημασίας. Tουλάχιστον, μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί οι «φίλοι του λαού» δεν έχουν τον λαό φίλο.

Πηγή: ΗΜΗΡΕΣΙΑ, Γιώργος Καριπίδης