Τα καλά και συμφέροντα της Εκκλησίας ημών...

Μόνον η Ιεραρχία από όλους τους ενδιαφερόμενους κατόρθωσε να κάμψει τις κυβερνητικές θέσεις για τη φορολογία. Μη βιαστείτε να αναφωνήσετε “θαύμα! θαύμα!”. Δεν φώτισε ο θεός τους κυβερνώντες να φανούν δίκαιοι και να μην επιμείνουν στη “φορολογική αδικία”. Το θέμα έκλεισε με πιο γήινους όρους. Η Εκκλησία, ο αρχαιότερος ιδιοκτήτης γης στην Ελλάδα και από τους μεγαλύτερους γαιοκτήμονες στην Ευρώπη, κατόρθωσε να εκμηδενίσει τη φορολόγηση των ακινήτων της και να περιορίσει σε συμβολικά επίπεδα τη φορολόγηση των εισοδημάτων από τα ακίνητά της.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα φορολογείται μόνον το μισό του ποσού των μισθωμάτων από τα ακίνητα της περιουσίας με συντελεστή 20%. Το άλλο μισό θα θεωρείται εκ προοιμίου ότι αντιστοιχεί σε δαπάνες που δεν φορολογούνται. Πρόκειται για... αυτοπεραίωση, την ώρα που το μέτρο αυτό καταργείται για τη μεγάλη πλειονότητα των φορολογουμένων. Πρόκειται για σκανδαλώδη φοροαπαλλαγή, την ώρα που ολόκληρη η κυβερνητική ρητορική στηρίζει την υποτιθέμενη φορολογική δικαιοσύνη της στην κατάργηση χιλίων φοροαπαλλαγών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία φορολογείται κατ' οικονομίαν! Επί κυβερνήσεως Σημίτη, της παρεσχέθη αφορολόγητο για τα έσοδα των ναών και, επί κυβερνήσεως Καραμανλή, κλήθηκε να πληρώσει ψιχία ΕΤΑΚ! Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η Εκκλησία ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου χρηματοδοτείται αδρά από το κράτος για τη μισθοδοσία του κλήρου και άλλες ανάγκες της, με ασύγκριτα πολλαπλάσια επιχορήγηση έναντι των μικρών φόρων που καλείται να καταβάλλει. Λέμε καλείται, διότι αποδείχθηκε ότι εκατοντάδες νομικά πρόσωπα της πολυδαίδαλης εκκλησιαστικής δομής (ναοί, μοναστήρια, Μητροπόλεις) αρνήθηκαν να καταβάλλουν το τέλος ακίνητης περιουσίας, με το πρόσχημα ότι δεν τους αποφέρει εισόδημα. Και αυτή η σκαστή περίπτωση φοροδιαφυγής έγινε αποδεκτή από το επίσημο κράτος. Τώρα επιχειρείται φορολογικός συμβιβασμός, αλλά στο τέλος του χρόνου θα μάθουμε πόσο φόρο θα πληρώσει η Εκκλησία για τα εισοδήματα από τα ακίνητά της και τη μεγάλη ακίνητη περιουσία της.

Το πιο εξωφρενικό, όμως, είναι ότι η ηγεσία της Εκκλησίας δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τη διαχείριση της περιουσίας και των εισοδημάτων. Υπάρχουν νόμοι που προβλέπουν έλεγχο στα οικονομικά των Μητροπόλεων. Είναι όμως ανενεργοί εδώ και δεκαετίες. Ακόμη κι όταν βούηξε το πανελλήνιο για τα σκάνδαλα στη Μητρόπολη Αττικής με τον εγκάθειρκτο πρώην μητροπολίτη Παντελεήμονα, τον γνωστό και ως “Άγιο offshore”, δεν κινήθηκαν οι αρμόδιοι του υπ. Οικονομικών και δεν μάθαμε ποτέ το βάθος της σκαστής απάτης. Αλλά και αυτή η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας έχει δοκιμασθεί με καταγγελίες για κακοδιαχείριση (είναι η κομψή διατύπωση για τα σκάνδαλα των Αγίων), χωρίς να υπάρξει αμέσως σε βάθος διερεύνηση των καταγγελιών. Για τη γνωστή λοβιτούρα στη ΜΚΟ “Αλληλεγγύη” χρειάστηκε να αλλάξει ο αρχιεπίσκοπος για να υπάρξει κάποια κάθαρση.

Δεν αρκεί, λοιπόν, να λέει ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ότι η Εκκλησία είναι ο πιο καθαρός ως προς τα οικονομικά του θεσμός. Πράγματι ο σημερινός αρχιεπίσκοπος επιχειρεί τομή στη διαχείριση των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Αλλά χωρίς να γίνονται οι εκ του νόμου προβλεπόμενοι έλεγχοι, χωρίς να δημοσιοποιούνται τα οικονομικά στοιχεία των Μητροπόλεων και, ιδιαιτέρως, των μοναστηριών και των ιδρυμάτων, η διαβεβαίωση αυτή ηχεί περισσότερο ως ευσεβής πόθος. Τα οικονομικά, όμως, δεν είναι θέμα ευσέβειας, ακόμη και για την Εκκλησία.

Τις απλές αυτές αλήθειες τις γνωρίζει και το χριστεπώνυμο πλήρωμα, ακόμη και το πιο ευσεβιστικό εκκλησίασμα. Όταν, πριν από δυο Κυριακές, πολίτες έκαναν σεμνή συγκέντρωση έξω από εκκλησία της Θεσσαλονίκης, όπου ιερουργούσε ο γνωστός κ. Άνθιμος, με αίτημα να πληρώσει φόρο και η Εκκλησία, οι εξερχόμενοι από τον ναό πιστοί συγκατένευαν στο αίτημα. Δεν είναι δυνατόν σε συνθήκες πρωτοφανούς υποχώρησης και υπερφορολόγησης των εισοδημάτων των πολιτών η Εκκλησία να επιδεικνύει τον τρίβωνα ενδυόμενη την πενίαν...

Η Ιεραρχία επιστράτευσε επιχειρήματα ακόμη και λογιστικής υφής για να δικαιολογήσει τις αξιώσεις της. Ζήτησε να φορολογείται με βάση βιβλία εσόδων - εξόδων, ως εταιρεία δηλαδή, διεκδικώντας το δικαίωμα να προσδιορίζει κατά το δοκούν το ύψος των εξόδων. Και είναι έτοιμη να συμβιβαστεί στο θέμα της ακίνητης περιουσίας, αν εξαιρεθεί από τη νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτή η συμπεριφορά, όμως, δεν προσιδιάζει προς τον πνευματικό χαρακτήρα της Εκκλησίας ούτε συνάδει με τον προορισμό των κληροδοτημάτων της. Θυμίζει τη σκηνή με τους εμπόρους στον Ναό του Σολομώντος...

Ακούω τον αντίλογο: Η Εκκλησία ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Η φορολογία θα περιορίσει το έργο της. Το επιχείρημα, αν δεχτούμε ότι είναι, έστω και ελάχιστα, ειλικρινές, ηχεί ως εκβιασμός που αντιστρατεύεται την αποστολή της Εκκλησίας.

Saurce: H AYΓH, Ανάργυρου Σεβαστού