Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΤΗ ΧΑΛΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ
Είναι αποκαλυπτικές των προθέσεων και συγχρόνως αστείες οι αντιδράσεις χωρών της Ευρώπης απέναντι στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.
Όλα είναι πια τόσο προβλέψιμα που δεν αξίζει τον κόπο να στοιχηματίζει κανείς και να περιμένει με αγωνία τη συνέχεια. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ενδοελληνικό κομμάτι, οι σκέψεις, οι σχεδιασμοί και οι αντιδράσεις του πρωθυπουργού, παρά οι δηλώσεις ξένων ηγετών που απλώς παρακολουθούν την εξέλιξη του ελληνικού προβλήματος με απλή (ή και προχωρημένη) περιέργεια για το αν και πότε θα καταρρεύσει η οικονομία μας. Πιο ψυχρή απ' όλους, λόγω καταγωγής ίσως αλλά και ιδιοσυγκρασίας, είναι η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ που πρακτικά εκφράζει τη σκληρή γραμμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γραμμή που συνοψίζεται στη φράση «όποιος τα καταφέρει, όποιος δεν τα καταφέρει ας μην ελπίζει σε βοήθεια». Μα, τότε θα πει κανείς, πού είναι η κοινοτική αλληλεγγύη; Πουθενά, είναι η απλή απάντηση. Η περίπτωσή μας μοιάζει με την ανάλογη εμπειρία πολλών χρόνων πριν, όταν πρωτομπαίναμε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ευτυχείς, αλλά βαθιά βυθισμένοι στην αφέλεια περιμέναμε την ευρωπαϊκή στήριξη στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μας με την Τουρκία. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός (αν και οι προθέσεις της τότε ΕΟΚ ήταν αρκετά φανερές και σαφείς) για να καταλάβουμε ότι τα ελληνικά σύνορα δεν είναι και ευρωπαϊκά σύνορα. Είναι απλώς δικά μας. Μέχρι τότε πιστεύαμε ότι παρενόχληση των ανατολικών συνόρων μας από τη γειτονική Τουρκία θα είναι αιτία πολέμου για όλη την Κοινότητα. Ότι τα νοτιοανατολικά σύνορα της ΕΟΚ τέλειωναν εκεί που τελείωναν τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τόσο μεγάλη αφέλεια. Η αφέλεια επαναλαμβάνεται στις μέρες μας με την πολύμηνη αναμονή για την απόφαση που θα στείλει ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα.
Στη διάρκεια αυτής της επώδυνης περιόδου είδαμε να αναπτύσσεται
εχθρότητα προς την Ελλάδα από μερικές χώρες, είδαμε την αδιαφορία να κυριαρχεί και απολαύσαμε το μεγαλείο του «κρύου αίματος» με το οποίο στη μεγάλη τους πλειονότητα μας αντιμετώπισαν οι εταίροι μας. Φανερώθηκε επίσης με αυτήν την ευκαιρία, ακόμα και για όσους δεν ήθελαν να το δουν, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα σχήμα πολλών ταχυτήτων με εκπροσώπους που απλώς συνυπάρχουν χωρίς να έχουν πραγματικά διάθεση να αλλάξουν κάτι στην ουσία αυτής της συνύπαρξης κι αυτό το κάτι παραπέμπει ευθέως στην εμβάθυνση των σχέσεων μεταξύ των χωρών. Όχι μόνο δεν παρατηρείται ποιοτική αναβάθμιση και προσέγγιση μεταξύ των χωρών μελών, αλλά τα πλούσια και ισχυρά μέλη κοιτάζουν με αηδία προς το μέρος όσων αντιμετωπίζουν πρόβλημα: Σιχαίνονται τα προβλήματα, σιχαίνονται και τους φορείς των προβλημάτων, άρα τις χώρες που τα αντιμετωπίζουν. Με την ευκαιρία υποβάλλουν τις ασθενέστερες χώρες σε ένα τεστ αντοχής αλλά το ίδιο κάνουν και στο ευρώ. Η Γερμανία π.χ. και οι δορυφόροι της δεν είναι παντρεμένοι με το ευρώ, ποτέ δεν το είδαν έτσι. Χρησιμοποιούν την κάθε κρίση για να ανακαλύψουν πόσο αντέχει το ενιαίο νόμισμα, πόσο εύκολα μπορούν να το υπονομεύσουν ή και να το καταργήσουν, τι αντίκτυπο θα είχε μια πιθανή επιστροφή των χωρών (ή όσων χωρών μελών το θελήσουν) στα εθνικά τους νομίσματα.
Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ δεν κάνουν πια ασκήσεις επί χάρτου. Έχουν την ευκαιρία να πειραματίζονται και να παρακολουθούν τα αποτελέσματα του πειράματος πάνω σε άλλες χώρες μέλη που έπεσαν στην τρύπα της κρίσης. Έτσι, συλλέγουν εμπειρία από «ζωντανά παραδείγματα» που σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν σε άλλες μελλοντικές περιπτώσεις. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι αν θα αποδεχθεί αυτήν τη συνθήκη και τους ρόλους που τη συνοδεύουν ή αν θα αντιδράσει. Και αν ναι, πώς θα αντιδράσει. Δεν μένει πολύς χρόνος και, προφανώς, δεν περισσεύει πολλή υπομονή.
Πηγή: TO ΠAPON
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου