Τα νούμερα και τα «νούμερα»

Πόσο μπορεί να ρυθμίσει τη ζωή μας ένα νούμερο και πόσο μπορεί να καθορίσει το μέλλον μας; Όπως αποδεικνύεται πολύ, εάν κρίνουμε από το πρόγραμμα «Καλλικράτης», που έχει κάνει τους αιρετούς ολόκληρης της χώρας να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, περιμένοντας να «κλειδώσει» το πολυπόθητο νούμερο.

Το τελευταίο διάστημα τα νούμερα δίνουν και παίρνουν, αναφορικά με τον αριθμό των δήμων που θα διαμορφωθεί σε κάθε νομό. Και μαζί με τους αριθμούς των δήμων, δίνουν και παίρνουν και τα υπόλοιπα «νούμερα», ξέρετε αυτά τα κλασσικά, που έχουν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου, όχι γιατί κόπτονται τόσο για το μέλλον, το αύριο των νέων δήμων και την ανάπτυξή τους, αλλά για να εξασφαλίσουν το φιλέτο εκείνο που θεωρούν ότι στις προσεχείς εκλογές θα τους εξασφαλίσει την επανεκλογή τους. Και μην μου πείτε ότι είναι υπερβολή αυτό, αφού όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι αν όχι στο μπροστά, στο πίσω μέρος του μυαλού, των περισσοτέρων τουλάχιστον, υπάρχει αυτή η επιθυμία.

Γιατί μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι ζούσαν για την εξουσία και βλέποντας να τους ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια, κινητοποιούν τους πάντες και τα πάντα προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους. Γιατί ποιος είναι αυτός ο «Καλλικράτης», που έρχεται να διαταράξει τις ισορροπίες μας; Το τι γίνεται στο παρασκήνιο δεν περιγράφεται…. Κάποιες κινήσεις γίνονται γνωστές, έστω και στους λίγους, γιατί κακά τα ψέματα, τις περισσότερες φορές κάποιος θα βρεθεί μπροστά στους επίδοξους αυριανούς διεκδικητές των αξιωμάτων, που θα το ρίξει το «καρφωματάκι».

Κάποιες άλλες κινήσεις σαφώς δεν τις γνωρίζουμε, στο μέλλον όμως, κάποιοι θα μιλήσουν και θα τις μάθουμε. Απλώς τότε, θα είναι πολύ αργά και δεν ξέρουμε εάν τα όποια λάθη θα βρεθεί κάποιος «Καλλικράτης-2» για να τα διορθώσει, αυτή τη φορά όχι για να εξυπηρετήσει πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά για να εξυπηρετήσει το πραγματικό συμφέρον των πολιτών, της χώρας. Και εκεί είναι και η μεγάλη ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων και δει της κυβέρνησης που ασκεί τώρα την εξουσία.

Όταν ακούσαμε την αρχική παρουσίαση του σχεδίου «Καλλικράτης», πιστέψαμε ότι κάτι σημαντικό πάει να γίνει, κάτι που πραγματικά θα ανατρέψει το χάρτη της χώρας και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης και ταυτόχρονα θα συμβάλλει στην απάλειψη των πελατειακών σχέσεων και στη δημιουργία καρεκλοκένταυρων. Τα τελευταία δείγματα ωστόσο, αυτά που έχουν έρθει μέχρι στιγμής στο φως της δημοσιότητας, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για να ελπίζει κανείς, ότι έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Και αυτό, γιατί κάποιοι δείχνουν ότι υπέκυψαν και ο χάρτης της χώρας που βλέπουμε να διαμορφώνεται, δεν έχει καμία σχέση με τις αρχικές εξαγγελίες της κυβέρνησης. Απ’ ότι φαίνεται, προτίμησε να μην «σπάσει τα’ αυγά».

Και όσο δεν μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο, τόσο θα συντηρούνται απαράδεκτες τακτικές και τόσο θα μένουν στο προσκήνιο κάποιοι που το μόνο που επιδιώκουν είναι να κάνουν το ‘παιχνίδι’ τους. Τελικά, τι θέλουμε; Ένα νέο χάρτη της χώρας, που θα εξυπηρετήσει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες του τόπου και που θα αλλάξει τα δεδομένα σε ότι αφορά τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος; Ή, αυτό που προέχει είναι να μην δυσαρεστήσουμε πρόσωπα, διατρέχοντας τον κίνδυνο αυτή η δυσαρέσκεια να αποτυπωθεί στις κάλπες; Εκεί εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα. Σε αυτή τη χώρα, δεν προχωρά τίποτα ή όλα μένουν ημιτελής, γιατί η κάλπη είναι αυτή που υπαγορεύει τις όποιες αποφάσεις.

Η σκέψη, πρώτα πηγαίνει στην κάλπη και τι θα γίνει όταν έρθει η ώρα να στηθεί, παρά στο τι πραγματικά έχει ανάγκη αυτή η χώρα. Η μαγκιά όμως, είναι να κατορθώσουμε να πείσουμε τον πολίτη για την αναγκαιότητα της κάθε απόφασης, για την αναγκαιότητα της κάθε κίνησης και όχι να προσπαθήσουμε να λειτουργήσουμε αποκλειστικά και μόνο για το συμφέρον, ασκώντας μικροπολιτικές. Η μαγκιά, είναι να μπορέσουμε να προτείνουμε και να αποφασίσουμε τελικά, με γνώμονα το τι πραγματικά πρέπει να γίνει και όχι με γνώμονα το τι θα είναι πιο ωφέλιμο για ένα πρόσωπο ή μία παράταξη.

Ακόμη και εάν η κάλπη δεν φέρει το πολυπόθητο αποτέλεσμα, η μαγκιά θα είναι να λάβουμε την απόφαση ανεξαρτήτως κόστους. Γιατί τελικά, το κόστος μίας λανθασμένης απόφασης ποιος θα το πληρώσει; Αυτό το «επτά δήμοι στην Ηλεία», ποιος θα το πληρώσει τελικά; Γιατί οι περισσότεροι, όταν διαβάσαμε τον «Καλλικράτη», φανταζόμασταν κάτι διαφορετικό, κάτι ποιο προχωρημένο, πιο ριζοσπαστικό, πιο ουσιαστικό, μήπως και τελικά αλλάξουν κάποια πράγματα σε αυτό τον τόπο. Θα μου πείτε ελπίζω ακόμη; Η ελπίδα, πεθαίνει τελευταία…

Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ, Μαρία Καραμπάτση