Ιστορία μου, αμαρτία μου...

Ολοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι δεν μαθαίνει από αυτά. Κι έτσι επαναλαμβάνει κινήσεις για τις οποίες πριν από λίγο καιρό δήλωνε μετανοημένη. Για παράδειγμα, το 1997 ο κ. Κώστας Καραμανλής, αμέσως μετά την εκλογή του, ξεσήκωνε τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας κατά του πρώτου προγράμματος συνένωσης δήμων «Καποδίστριας». Υποσχέθηκε, τότε, πως σαν γίνει κυβέρνηση θα καταργήσει τις συνενώσεις και θα κάνει τοπικά δημοψηφίσματα για εθελοντικές συνενώσεις. Τελικά ως κυβέρνηση αναγνώρισε την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης και υποσχέθηκε τη διεύρυνσή της. Ο γαλάζιος «Καποδίστριας ΙΙ» ήταν μια ακόμη υπόσχεση που έμεινε υπόσχεση.

Σήμερα ο κ. Σαμαράς ακολουθεί την πεπατημένη Καραμανλή. Αμέσως μετά την εκλογή του ξεσηκώνει τους οπαδούς του κατά του «Καλλικράτη». Η κριτική είναι όπως και του 1997: γενική και αόριστη. Π.χ. «Η νέα χωροταξική κατανομή των δήμων, αφενός να γίνει με αντικειμενικά κριτήρια (πληθυσμιακά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά)... Να ληφθεί ειδική μέριμνα για ορεινούς, απομονωμένους και νησιωτικούς δήμους, έτσι ώστε η ελληνική ακριτική γη να μη μαραζώσει». Αυτό είναι μια πρόταση με την οποία συμφωνούν όλοι, όπως δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει με την πρόταση «καλύτερα υγιής και πλούσιος, παρά φτωχός και άρρωστος».

Υπάρχει όμως και η πρόταση που χαϊδεύει τα αυτιά όλων των έξαλλων κοτζαμπάσηδων οι οποίοι κλείνουν τους δρόμους για να μη χάσουν την κουτάλα της διεφθαρμένης δημαρχιακής τους εξουσίας. «Να διατηρηθούν οι ιστορικοί μας δήμοι», πρότεινε ο κ. Σαμαράς. Ωραία! Να διατηρηθούν. Αλλά γιατί; Για συναισθηματικούς λόγους; Τι σχέση έχει μια διοικητική μεταρρύθμιση με την Ιστορία; Αν ένα χωριό ή μια κωμόπολη έχει Ιστορία, αυτό σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να έχει δική του υπηρεσία καθαριότητας και ξέχωρους (πληρωμένους από τη φορολογία μας) δημοτικούς άρχοντες και δημοτικούς συμβούλους; Κι αν συνενωθεί με ένα παράπλευρο χωριό χάνεται η Ιστορία;

Αλλά ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι η Ιστορία πρέπει να ορίζει ποιος θα έχει τα απορριμματοφόρα, ποιο είναι το κριτήριο της ιστορικότητας; Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα παράγει περισσότερη Ιστορία από εκείνη που μπορεί να καταναλώσει. Οποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς κάποια ιστορία θα υπάρχει. Κάπου πολέμησαν οι αρχαίοι, αλλού μεγαλούργησαν οι Βυζαντινοί, κάποιο άλλο μέρος μάτωσε επί τουρκοκρατίας, άλλα χωριά στέγασαν τα στρατηγεία κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και κάποιες κωμοπόλεις μαρτύρησαν επί γερμανικής Κατοχής. Επειδή δεν υπάρχει ζύγι στην Ιστορία (π.χ. είναι πιο «ιστορικό» ένα χωριό που μαρτύρησε επί τουρκοκρατίας ή κάποιο άλλο που μαρτύρησε επί κατοχής;) κανονικά κάθε γειτονιά έπρεπε να είναι ξεχωριστός δήμος. Ολο και κάποια ιστορία θα υπάρχει σε επίπεδο γειτονιάς για να ικανοποιεί το κριτήριο του «ιστορικού δήμου».

Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις του 2010 με όρους του 17ου ή του 5ου π.Χ. αιώνα. Η Ιστορία είναι σεβαστή, αλλά όχι στα διοικητικά. Η μεγαλύτερη δε χρησιμότητα της Ιστορίας είναι για να διδάσκει. Και ο κ. Σαμαράς έπρεπε κάτι να διδαχθεί, τουλάχιστον από την Ιστορία του 1997.

Tου Πασχου Μανδραβελη