Αν και οι περισσότεροι περίμεναν την κοινωνική έκρηξη να έρθει από το Δημόσιο τομέα – έναν κλάδο που επλήγη όσο κανείς από τα πρόσφατα οικονομικά μέτρα - εντούτοις, την «έκπληξη» έκαναν τα κλειστά επαγγέλματα.
Η αντίσταση που κρατούν οι οδηγοί των φορτηγών και των βυτιοφόρων είναι κάτι παραπάνω από σκληρή και ίσως πρωτοφανής. Την ίδια στιγμή, οι συντεχνιακές πιέσεις προκειμένου να ικανοποιηθούν έστω και σε ένα βαθμό τα αιτήματά τους χαρακτηρίζονται ως το λιγότερο τεράστιες. Όμως, παρά τις συναντήσεις με κυβερνητικά στελέχη, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.
Ο τουρισμός είναι το μόνο στο οποίο ήλπιζε η χώρα μας στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που ψάχνει απεγνωσμένα σανίδα οικονομικής σωτηρίας. Και αυτός, όπως και πολλά άλλα, δέχθηκαν τη χαριστική βολή. Ίσως όχι μόνον από τους φορτηγατζήδες, αλλά κυρίως από αυτούς.
Οι ακυρώσεις στα ξενοδοχεία διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που έφυγαν και γύρισαν πίσω, φοβούμενοι ότι απλώς θα ξεμείνουν κυρίως από… βενζίνη. Οι εξαγωγές βρίσκονται στην χειρότερη στιγμή που μπορεί να φανταστεί κανείς. Όσο για τα είδη πρώτης ανάγκης του απλού κόσμου, αυτά αποτελούν αρμοδιότητα των οχημάτων ιδιωτικής χρήσεως και όχι της δημοσίας.
Ο προβληματισμός του απλού πολίτη είναι πολύ συγκεκριμένος: Δέχομαι ότι οι απεργοί έχουν αιτήματα. Ότι έχουν πληγεί και ότι οι περιουσίες τους βρίσκονται σε κάτι παραπάνω από δεινή θέση. Ότι το δικό τους «ποτήρι» έχει ξεχειλίσει. Είναι όμως οι μόνοι; Όταν πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση ανακοίνωνε «ψαλίδι» στους μισθούς των Δημοσίων υπαλλήλων, εκείνοι τί έπρεπε να κάνουν; Να προκαλέσουν παράλυση της χώρας;
Όταν λίγο καιρό μετά, οι συνταξιούχοι έμαθαν ότι θα παίρνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους 200 και 300 ευρώ, έπρεπε και εκείνοι να κλείσουν τους δρόμους; Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά και όμως δεν έχουν ακουστεί πουθενά.
Επιπλέον, ανοίγει πλέον ο ασκός του Αιόλου και για άλλες κοινωνικές και εργασιακές τάξεις να προβούν σε ανάλογες καταστάσεις. Κοινώς, εάν τους ερχόμενους μήνες ανακοινωθούν – που θα ανακοινωθούν – νέα μέτρα, απολύσεις, εργασιακό καθεστώς που ουδεμία σχέση είχε με αυτό του παρελθόντος, όλοι θα πρέπει να κάνουμε τα ίδια για να μας ακούσει η κυβέρνηση;
Όλοι δέχονται τα όσα ζητούν οι απεργοί. Μήπως όμως φτάσαμε στα όρια της υπερβολής; Γιατί σίγουρα όταν μία χώρα φθάνει στην επίταξη και γίνεται για μία ακόμη φορά πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ γιατί τίποτα δεν λειτουργεί στη χώρα αυτή, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα
Πηγή: KOΣMO, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΖΟΡΜΠΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου