Για ποιόν (δεν) χτυπάει η καμπάνα

Αυτός ο καλός παπάς που δεν επέτρεψε να «διαβάσουν» την αυτόχειρα μητέρα, δουλεύει για μένα. Και πολλοί ακόμα σαν αυτόν. Θέλω να γίνουν περισσότεροι, να γίνουν φανερότεροι, να μας «βοηθήσουν» με την συμπεριφορά τους να αντιμετωπίσουμε πνευματικά ζητήματα που οι περισσότεροι, προτιμάμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί της σκέψης μας. Βλέπετε, έχασα την πίστη μου πριν πολλά χρόνια. Συνειδητοποίησα νωρίς, και με μεγάλη λύπη ότι μου ήταν αδύνατον να ευθυγραμμίσω τη ζωή μου με το γνώμονα των Εκκλησιαστικών κανόνων. Ετσι, με συνοπτικές διαδικασίες, έθεσα εαυτήν εκτός κλαμπ ( κάτι που δεν εύχομαι, δεν συνιστώ και δεν επιθυμώ για κανέναν). Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ειδικά στην περίπτωσή μου. Μεγάλωσα μέσα στο χάρμα της Ορθοδοξίας, με συγγενείς βαθειά πιστούς. Ηξερα απ΄έξω κι ανακατωτά τους Βίους Αγίων, είχα αποστηθίσει ολόκληρες ακολουθίες τι ύμνους, τι συναξάρια και τροπάρια. Μ΄άρεσαν και όπως τα λέγανε στις εκκλησιές, στην αρχαϊίζουσα, μια γλώσσα πλούσια και τραγουδιστή, σαν αυτή των αληθινών αρχαίων. Είδα λοιπόν το τυρί που ήταν νοστιμότατο και εξαίσια σερβιρισμένο αλλά είδα και τη φάκα: Η Εκκλησία δεν είναι μπουφεδάκι για να τσιμπήσεις ότι σου γουστάρει, και να αφήσεις, ή να φτύσεις διακριτικά στην πετσέτα ό,τι δεν σου πολυταιριάζει στην όρεξη. Είναι ρεστοράν με συγκεκριμένο και αυστηρό μενού. Ο σεφ δεν σηκώνει τσιριμόνιες: Η θα φας ό,τι σερβίρει, ή καλό θα είναι να τα μαζέψεις και να φύγεις από το εστιατόριο. Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να κατακρίνω την Ορθόδοξη Εκκλησία για τους αυστηρούς όρους πορείας που θέτει στους πιστούς της. Αυτοί είναι οι κανόνες της, ισχύουν εδώ και αιώνες. Τι πρόβλημα έχετε ξαφνικά; Η αυτοκτονία είναι θανάσιμο αμάρτημα, και ειδικά για την Ορθοδοξία, το απόλυτο θανάσιμο αμάρτημα. Ποια ψυχική νόσος και ιατρικές γνωματεύσεις και κουραφέξαλα στο πάτερο; Η Χριστιανική Θρησκεία δεν αναγνωρίζει την ψυχική νόσο (την κατάθλιψη, ας πούμε) όπως την κωδικοποιούν τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα. Πρωτίστως συνιστά στον πάσχοντα συνδρομή του ιερέως πνευματικού, και όχι του ψυχιάτρου. Καλό λοιπόν είναι να σταματήσουμε τα κλαψουρίσματα και να αναγνωρίσουμε μια οδυνηρή αλήθεια, όταν αυτή έρχεται και μας χαστουκίζει στα μούτρα. Οι κανόνες της Εκκλησίας είναι πασίγνωστοι, δεν κάμπτονται, δεν παρακάμπτονται και δεν εκπίπτουν. Οσοι πραγματικά ενδιαφέρονται να συμπορευθούν με τα Εκκλησιαστικά, είναι άξιοι θαυμασμού και σεβασμού, αφού ασπάζονται ένα δόγμα που ευαγγελίζεται την αγάπη, την ελπίδα και τη συγχώρηση, μέσα από έναν πολύ δύσκολο ηθικό δρόμο. Ποιος είπε όμως ότι η Ορθοδοξία είναι προιόν light, μια χαλαρή πίστη (όπως λέμε «χαλαρή ψήφος); Ποιος είπε ότι ο Παράδεισος κατακτιέται με αντίδωρα και κοσμικές πλακίτσες; Οσοι πιστοί λοιπόν, προσέλθετε. Οσοι όμως νιώθουν φρίκη στην ιδέα ότι μια γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί μιαρή επειδή έκανε έκτρωση, ότι ένα δεκαπεντάχρονο αγοράκι αμαρτάνει - και πρέπει να μετανοήσει- επειδή το τσάκωσαν να παίζει με το πιτσιρδέλι του, όσοι ανατριχιάζουν στο άκουσμα της είδησης ότι ένας δεσπότης απαγόρεψε σε μια πονεμένη μάνα να λειτουργηθεί στην έξοδό της από τη ζωή, πρέπει να θυμηθούν ότι αυτές είναι ακριβώς οι κατευθυντήριες εντολές του ορθού δόγματος. Κι αν έχουμε πρόβλημα μαζί τους, ίσως πρέπει να ξανασκεφτούμε τι δηλώνουμε στην «περί θρησκεύματος» ερώτηση. Είναι πιο χρήσιμο από να τα βάζουμε με ένα δεσπότη, ο οποίος μπορεί να μας βγήκε λίγο γκάου και μονοκόμματος στις αποφάσεις αλλά στο κάτω-κάτω, δεν την κατέβασε από τη γκλάβα του την ποινή: Αυτά του δίδαξαν στα ιερατικά, αυτά εφάρμοσε. Και τα εφάρμοσε στην αυστηρότερη εκδοχή τους αλλά εντός των ορίων που θέτουν οι κανόνες. Αν πιστεύετε κάτι άλλο, θα σας είμαι ευγνώμων να διαβάσω το σχόλιό σας. Ρίκα Βαγιάνη  www.protagon.gr