Χιλή: «Μετακομίζουν» σε άλλο καταφύγιο οι εγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι

Δευτέρα, 30 Αυγούστου, 2010
Οι 33 εγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι, εδώ και 24 πλέον ημέρες και νύχτες, σε βάθος 700 μέτρων, στο ορυχείο Σαν Χοσέ στην έρημο Ατακάμα στη βόρεια Χιλή πρόκειται σύντομα να «μετακομίσουν» προς ένα άλλο «καταφύγιο», στεγανότερο, λίγο πιο προς το βάθος του ορυχείου τους, ανακοινώθηκε στην επιφάνεια του εδάφους από τις αρχές που εποπτεύουν στη διαβίωσή τους.
«Θα μετακινηθούν από το επίπεδο '105' στο επίπεδο '75', που είναι στεγανότερο», τόνισε στις δηλώσεις του ο υπουργός των Ορυχείων, Λώρενς Γκόλμπορν, διευκρινίζοντας ότι «το νέο καταφύγιο είναι περίπου σε απόσταση 300 μέτρων από το προηγούμενο».
Στο καταφύγιο, όπου διέμεναν οι μεταλλωρύχοι, πρόχειρα είχαν διαμορφώσει ένα τραπέζι για συσκέψεις, ένα ησυχαστήριο, ένα αυτοσχέδιο αποχωρητήριο και ένα φαρμακείο, όπως φαίνεται και στα βίντεο, που έχουμε ήδη δει.
Από σήμερα Δευτέρα, με ένα πολύ μεγάλο υδραυλικό τρυπάνι αυστραλιανής κατασκευής, θα ξεκινήσει η κατασκευή σήραγγας βάθους 702 μέτρων και διαμέτρου 66 εκατοστών, από την οποία συν Θεώ οι 33 μεταλλωρύχοι ένας-ένας θα βγουν στην επιφάνεια της γης εν ευθέτω χρόνω...
Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου οι μεταλλωρύχοι εμβολιάστηκαν για τέτανο και για διφθερίτιδα, χάρη στη φροντίδα του συναδέλφου Τζόνι Μπάριος, που έχει γνώσεις νοσηλευτικής.
Επίσης, το ηθικό πέντε εξ αυτών, που φαίνεται ότι είχε καταπέσει, στα τελευταία νέα μοιάζει καλύτερο.
Ένα κύκλωμα «κλειστής» τηλεόρασης με την επιφάνεια, που θα λειτουργήσει πολύ σύντομα, ασφαλώς θα βοηθήσει το ηθικό των εγκλωβισμένων.
Στο μεταξύ, τρόφιμα και φάρμακα τούς στέλνονται μέσω μιας λεπτής σωλήνωσης, που έχει ονομαστεί «Παλόμα».
Δεν θα βγουν «αλώβητοι» στην επιφάνεια της γης οι 33 μεταλλωρύχοι στο ορυχείο στην έρημο Ατακάμα, δηλώνουν ειδικοί
Ύπνος σε τακτικά διαστήματα, υψηλό ηθικό, ομαδικότητα και καλή διαχείριση των αποβλήτων μέσα στον περιορισμένο χώρο που διαθέτουν, είναι μερικές μόνο από τις προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν, εάν θέλουν να επιζήσουν, οι 33 μεταλλωρύχοι που έχουν εγκλωβιστεί σε βάθος 700 μέτρων, στο Κοπιάπο μέσα στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.
«Είναι πιο εύκολο να επιβιώσει κανείς, όταν ανήκει σε μια ομάδα. Μόνος του μπορεί να οδηγηθεί στην απελπισία, να θεωρήσει ότι είναι χαμένος. Στην ομάδα, εάν κάποιος αποκαρδιωθεί, οι άλλοι τον στηρίζουν», σύμφωνα με τον σπηλαιολόγο Μισέλ Σιφρ, ο οποίος έχει ιδία εμπειρία εγκλωβισμού σε ακραίες συνθήκες.
«Κατ' αρχάς, όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση, η ομάδα αντέχει. Τα ψυχολογικά προβλήματα εμφανίζονται μετά τη διάσωση. Απέναντι στον κίνδυνο, αντέχουν», υποστήριξε ο Ανρί Βομορόν, γενικός γραμματέας της Γαλλικής Ομοσπονδίας Σπηλαιολογίας.
«Όμως, όπως στη Σχεδία της Μέδουσας (σ.σ. : τον πίνακα του Ζερικό), όπου οι διασωθέντες ναυαγοί αλληλοσκοτώνονται, ή όπως έγινε με την πτώση του αεροσκάφους της Ουρουγουάης στις Άνδεις το 1972, όπου έζησαν καταφεύγοντας στον κανιβαλισμό, τα πράγματα μπορεί να πάρουν άσχημη τροπή», υπενθύμισε ο Σιφρ, ο οποίος κατάφερε να επιζήσει αφού έμεινε επί δύο μήνες μόνος του, σε βάθος 100 μέτρων και σε θερμοκρασία «0» βαθμών Κελσίου, το 1962.
Ο Σιφρ εξήγησε ότι πριν από μερικές δεκαετίες η αμερικανική διαστημική υπηρεσία Nasa έκανε ένα πείραμα αφήνοντας εντελώς μόνους τους πέντε ανθρώπους. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα οι τέσσερις δεν μπορούσαν πια να υποφέρουν τον πέμπτο και μάλιστα ήθελαν να τον σκοτώσουν.
«Σε καταστάσεις, όπου το διακύβευμα είναι η επιβίωση, επιβιώνουν οι ισχυρότεροι. Βασικό ρόλο παίζει η διανοητική κατάσταση. Πρέπει να έχει κανείς πίστη. Όσοι πιστεύουν στην επιβίωσή τους έχουν περισσότερες ελπίδες να σωθούν», πρόσθεσε.
Οι παγιδευμένοι, θα πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν ένα ρυθμό στον ύπνο τους, όπως έκαναν και στην επιφάνεια, αλλά η δυσκολία είναι ότι χωρίς το φως του ήλιου χάνεται η αίσθηση του χρόνου...
Σύμφωνα με την Σοφί Λουμινό, ερευνήτρια του πανεπιστημίου της Ρεν, το «βιολογικό ρολόι» του οργανισμού τίθεται τότε σε λειτουργία, κάνοντας έναν κύκλο περίπου 26 ωρών. «Όμως αυτό το βιολογικό ρολόϊ διαφέρει από άτομο σε άτομο. Είτε θα συγχρονιστούν όλοι σε ένα μέσο ρυθμό, είτε κάποιος θα επιβάλει το ρυθμό του στους άλλους», εξήγησε. Το ευτύχημα είναι ότι οι ανθρακωρύχοι της Χιλής έχουν επικοινωνία με τους διασώστες στην επιφάνεια και έτσι είναι δυνατόν να τους επιβληθεί κάποιος ρυθμός, για παράδειγμα με την παροχή τροφής σε συγκεκριμένες, σταθερές ώρες.
«Θα πρέπει να τους δίνουν κυρίως υγρά, να τους ενυδατώνουν συνεχώς, επειδή σε θερμοκρασία 33 βαθμών Κελσίου το σώμα αφυδατώνεται» .
«Όλοι τους θα έχουν προβλήματα όρασης, όταν βγουν έξω. Παρατηρούμε ότι αυξάνεται η μυωπία και ότι εξασθενούν τα χρώματα, όταν κανείς ζει χωρίς φως. Το βασικό είναι να βγουν σώοι. Όμως δεν θα βγουν αλώβητοι», κατέληξε ο Σιφρ.

Πηγή: Καθημερινή