ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος..

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΛΕΙΠΕΙ

Ομάδα «ΔΙΑΣ» για τα έσοδα
Και να υποχρεωθεί ο πολίτης να ζητάει αποδείξεις, αλλιώς θα κινδυνεύει με πρόστιμο

Παρασκευή 20 Αυγούστου
Πάτο έπιασαν και τα έσοδα. Υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο... Κατʼ αρχήν ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος... Αλλά ακόμη πιο σημαντικό, η ανυπαρξία φορολογικού μηχανισμού.
Μια αναλαμπή που υπήρξε στα έσοδα τον Απρίλιο, τον Μάιο και κάπως τον Ιούνιο, ήταν γιατί ο κόσμος κατάλαβε το συμφέρον του και ζήταγε απόδειξη για να πληρώσει. Αυτό όμως δεν συνεχίστηκε, από τη στιγμή που έπιασε το πλαφόν του αφορολόγητου εισοδήματος και πλέον δεν είχε λόγο να τσακώνεται με τον ψιλικατζή και τον ταβερνιάρη της γειτονιάς.
Και εδώ αρχίζουν τα... ελλείμματα. Ο υπουργός Οικονομικών έχει ρίξει όλο το βάρος στην περικοπή των δαπανών. Αυτό είναι το πιο... εύκολο. Και θα μπορούσε, όπως έχουμε ξαναγράψει, με μια απλή απόφαση να είχε βάλει δεσμά σʼ όλον τον δημόσιο τομέα. Παίρνοντας ως βάση το όριο των δαπανών του 2004, που ήταν γύρω στα 90 δισ. ευρώ, ότι δεν θα επιτρέψει αύξηση παραπάνω από ένα 20%. Κι όποιος δεν μπορεί, παραδίδει και φεύγει.
Στην πλευρά των εσόδων δεν υπήρξε καμία ουσιαστική τομή. Κι εκεί όλο το βάρος ρίχθηκε στην επικοινωνιακή τακτική. Σωστό να πιάσεις τους κοτεράδες, να πας πίσω σε αδήλωτα εισοδήματα, αλλά αυτό δεν θα σου δίνει κάθε χρόνο έσοδα. Παίρνεις φέτος 10, 20, 30 δισ. Του χρόνου ψιλοπράγματα θα εισπράξεις απʼ αυτούς, επομένως τι κάνεις; Άλλη διέξοδο από το πώς θα φορολογήσεις τον παραγόμενο πλούτο δεν έχεις. Κι αυτό ξεκινάει από τον έλεγχο σε κάθε μαγαζί, μικρό ή μεγάλο, από την καφετέρια ως το πριβέ εστιατόριο του Κολωνακίου, τα ουζερί στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης, το Namos στη Μύκονο.
Επιστροφή στο παρελθόν συστήνουν εκείνοι που ξέρουν πού πονάει το εισπρακτικό σύστημα και εκτρέφει τη φοροδιαφυγή. Στην παρουσία εφοριακών στα σινεμά, στις συναυλίες, στα γήπεδα, στις... φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που οργανώνουν... ΜΚΟ, οι οποίοι θα ελέγχουν τα εισιτήρια αν είναι... τρυπημένα ή θεωρημένα. Οι παλιοί ήταν πολύ σοφοί... Σʼ όλα. (Σε μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα του κέντρου, με... χαρτάκια των συνδέσμων μπήκαν στο γήπεδο δεκάδες χιλιάδες άτομα. Πόσα έχασε το Δημόσιο;)
Ένα άλλο μέτρο, που υπήρχε μεν πριν από κάποια χρόνια, αλλά ατόνησε, είναι να επιβληθεί με νόμο η φορολογική ευθύνη του καταναλωτή. Θα πρέπει να ζητάει απόδειξη, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να τον σταματήσει μόλις βγει εφοριακός και να του τη ζητήσει κι αν δεν την έχει να «φάει» πρόστιμο. Αυτό αναγκάζει τον καταναλωτή να απαιτήσει την απόδειξη και ο καταστηματάρχης, ο γιατρός, ο ταξιτζής, αυτός που νοικιάζει στην πλαζ ομπρέλες, δεν θα μπορεί να του αρνηθεί... Άλλωστε γιατί να μη βγάζει απόδειξη; Λεφτά δεν εισπράττει; Γιατί να μην πληρώνει φόρο; Μια τέτοια διάταξη συμβάλλει στη δημιουργία φορολογικής συνείδησης.
Με ποιον όμως μηχανισμό ελέγχου; θα ρωτήσουν αρκετοί. Δεν βλέπεις ότι ούτε τα βεβαιωμένα δεν μπορούν να εισπράξουν οι εφορίες; Εδώ δεν κατάφεραν 11 μήνες τώρα να βάλουν διευθυντές στις εφορίες.
Λύση υπάρχει. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Θα μπορούσε να οργανωθεί μια υπηρεσία σαν την ομάδα «ΔΙΑΣ» της Αστυνομίας, με προσωπικό από μετατάξεις, από όπου περισσεύουν εργαζόμενοι. Ιδιαίτερες γνώσεις δεν χρειάζονται.
Απλώς να ελέγχουν αν κόβει ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο καφετζής, το σουβλατζίδικο, το κατάστημα στην Ερμού, στο Χαλάνδρι, στη Γλυφάδα, στην... Ψαρού, απόδειξη. Κι αν τη ζητάει ο πολίτης. Όταν ρωτάς φίλο καταστηματάρχη, που έχει καφετέρια, τοστάδικο, κλαμπ, γιατί δεν κόβεις αποδείξεις, δεν φοβάσαι ότι αν μπει έλεγχος θα πέσει βαριά καμπάνα, η απάντησή του, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, είναι αφοπλιστική:
– Σύμφωνοι, θα μου βάλουν 20.000 ευρώ πρόστιμο, θα προσφύγω, θα πάω σε συμβιβασμό και στο τέλος, έπειτα από ένα-δύο χρόνια, θα πληρώσω 4.000 ευρώ. Εγώ κάθε μέρα τόσα βγάζω.
Απλά πράγματα, κύριε Παπακωνσταντίνου. Βούληση και ιδέες λείπουν. Από κει και πέρα η λύση του κάθε προβλήματος είναι σαν το αυγό του Κολόμβου.

Πηγή: Το Παρόν