Τρία χρόνια… μετά τις πυρκαγιές

Τρίτη, 24 Αυγούστου, 2010
Τέτοιες μέρες, τρία χρόνια πριν. Τα χωριά παρέμεναν «ζωντανά». Οι ετεροδημότες, που είχαν κατέβει για τον Δεκαπενταύγουστο συνέχιζαν τις διακοπές τους στην πατρική γη. Την γη που έμελε να γίνει ολοκαύτωμα. Και μετά, ήρθαν οι φωτιές, ο όλεθρος, η απόλυτη καταστροφή. Λίγο πριν ο Αύγουστος σβήσει, έσβησε η ίδια η ζωή. Άνθρωποι χαθήκαν άδικα, σπίτια κάηκαν από τα θεμέλια, καλλιέργειες καταστράφηκαν.
Οι πυρκαγιές του 2007 άφησαν πίσω τους ολοκληρωτική καταστροφή. Και αν στις πόλεις του νομού, οι άνθρωποι ξεχνούν, οι κάτοικοι των μαρτυρικών χωριών δεν μπορούν να ξεχάσουν, όσο και αν το θέλουν. Κάθε μέρα που φέγγει το φως του ήλιου, οι μνήμες ξεπηδούν, σαν από όνειρο.
Το βλέμμα «κολλά» στα καμένα. Τα προβλήματα δεν τους αφήνουν να δουν την ελπίδα. Εκείνη την ελπίδα που τις ημέρες της καταστροφής με ευκολία έταζαν οι αρμόδιοι που περνούσαν από τα χωριά σαν άλλοι σωτήρες.
Τρία χρόνια μετά, κάνοντας οδοιπορικό στις καμένες περιοχές, συναντήσαμε ανθρώπους που μας υποδέχθηκαν επιφυλακτικά. «Τι να κάνετε και εσείς;
Όσο έρχεστε, δεν μας αφήνετε να ξεχάσουμε…Να ξεχάσουμε θέλουμε, να μην θυμόμαστε. Όπως εύκολα μας ξέχασαν κάποιοι, έτσι να μπορούσαμε να ξεχάσουμε και εμείς…αλλά δεν μπορούμε» μας λένε. Και είναι εύκολο να καταλάβουμε το γιατί.
Μάσα στον πόνο τους, είχαν πιστέψει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ότι ο τόπος τους θα γίνει ακόμη καλύτερος από πριν, ότι πάντα θα έχουν την στήριξη της πολιτείας, ότι θα αναγεννηθεί η περιοχή…
Λόγια, λόγια εύκολα που δεν τα ακολούθησαν πράξεις. Χωριά που μαραζώνουν όλο και περισσότερο, χάνονται στην απόγνωση των κατοίκων που έχασαν σπίτια και εισόδημα, κουράγια και δυνάμεις.
Στην Σμέρνα
Το να φτάσεις εκεί, πραγματικός Γολγοθάς. Οι δρόμοι, αδιάβατοι. Η επιλογή της διαδρομής μέσω Αρτέμιδα, απαγορευτική. Μέσω Ζαχάρως και Ξηροχωρίου, από έναν δρόμο που μοιάζει βομβαρδισμένος, φτάνουμε στο όμορφο χωριό. Γνωρίζουμε τους ανθρώπους του, ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα συναντήσουμε βλέμματα θλιμμένα, πρόσωπα πονεμένα.
Όπως μας λέει ο πρόεδρος του χωριού Γιάννης Θεοδωρόπουλος, «η καταστροφή είναι τεράστια. Αυτό που ζήσαμε δεν περιγράφεται με λόγια.
Η αποκατάσταση δεν έχει προχωρήσει. Οι εφτά κύριες κατοικίες που είχαν καεί επισκευάστηκαν, μόνο δύο απομένουν καθώς οι ιδιοκτήτες καθυστέρησαν τις διαδικασίες. Ωστόσο, τα σοβαρά προβλήματα συνεχίζονται.
Δεν έχει γίνει ακόμη τίποτα, θα μπορούσαν να γίνουν πολλά. Οι αποζημιώσεις να έχουν προχωρήσει πιο γρήγορα, να έχουν δοθεί περισσότερα χρήματα.
Εμείς είχαμε κυρίως ελιές και λίγα αμπέλια. Δεν προχώρησαν οι αποζημιώσεις. Ήταν εξευτελιστικές, υποτυπώδεις. Και ούτε αυτά τα ψίχουλα δεν έχουν δοθεί.
Όσοι προχώρησαν σε αποκατάσταση ελαιώνων έχουν πάρει περίπου το 75%. Όσοι προχώρησαν πολύ γρήγορα. Οι περισσότεροι έχουν πάρει το 50% μαζί με την ταμειακή διευκόλυνση. Αυτές οι ελιές όμως θα δώσουν εισόδημα, την πραγματική παραγωγή, θα περάσουν 15 χρόνια. Είχαμε 40.000 ελαιόδενδρα.
Ο τόπος μας δεν ζει. Οι δρόμοι έχουν καταστραφεί, καταρρέουν συνεχώς. Μετά την καταστροφή του δάσους και τις έντονες βροχοπτώσεις του χειμώνα έχουμε τεράστια προβλήματα στον δρόμο προς Ξηροχώρι-Ζαχάρω και προς Βρίνα-Κρέστενα».
Στην Φρίξα
Φεύγουμε από την Σμέρνα με την αίσθηση ότι ο πόνος των κατοίκων αντί να απαλαίνει με το πέρασμα του χρόνου, γιγαντώνεται. Μέσω Βρίνας, σε έναν δρόμο επίσης με πολλά προβλήματα, περνάμε στην Κρέστενα και από εκεί στην Φρίξα.
Το τοπίο κάποτε έκοβε την ανάσα. Σήμερα, δύσκολα αναγνωρίζεις τις εικόνες που θαύμαζες από εκεί. Το χωριό ήσυχο, σαν έρημο. Στο καφενείο, οι λιγοστοί κάτοικοι που συναντάμε, δείχνουν να παγώνουν όταν τους λέμε για τον σκοπό της επίσκεψής μας. «Μην μας τα θυμίζετε…» ακούς από τους περισσότερους.
Με μηδενική πλέον παραγωγή, με τις πληγές να αιμορραγούν προσπαθούν να κρατηθούν στο τόπο τους για να μην ερημώσει. Η επέτειος της φωτιάς ξυπνά τις μνήμες της καταστροφής, όταν οι φλόγες μπήκαν στο χωριό και το κατέκαψαν. Μιλάμε μαζί τους και αισθανόμαστε και εμείς τις δυσκολίες που περνούν καθημερινά.
Υπάρχει ελπίδα; Η χαρούμενη φωνή ενός μικρού παιδιού, από ένα σπίτι κοντά το καφενείο, μοιάζει με ελπίδα…

Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ, Πέλυ Μπεβούδα

Σε επανάληψη.  Αύριο εδώ στην ιστοσελίδα μας, τα βιντεο με τις φωτιές του 2007.  Στη μνήμη των αδικοχαμένων, των θυμάτων ... και μήπως ευεσθητοποιηθεί κάποιος αρμόδιος. 
Λέτε να;   Α, μπα δε.  Και εάν θα;   Ε, τότε...
Μην περιμένεις τίποτα.  Χάος...  (Η Σύνταξη)