Kazantzakis on Greece

The further away one is from one’s country, the more one thinks of it and loves it. When I am in Greece I see the pettiness, the intrigues, the idiocies, the inadequacies of the leaders and the misery of the people. But from afar one cannot distinguish the ugliness so clearly, and one has more freedom to create an image of the country worthy of true love. That’s why I work better and love Greece more when I am abroad. Far away from her I am better able to grasp her essence and her mission in the world, and thus my own humble mission. Something special happens to Greeks who live abroad. They become better. They take pride in their race, they feel that being Greeks they have the responsibility to be worthy of their ancestors. Their conviction that they are descended from Plato and Pericles may perhaps be utopian, it may be an act of autosuggestion going back thousands of years. But once this autosuggestion becomes faith it exercises a fertile influence on the Modern Greek soul. It was thanks to this utopia that the Greeks survived. After so many centuries of invasion, slaughter and famine they should have disappeared. But the utopia, which has become faith, does not let them die. Greece still survives, I think it still survives through a succession of miracles.

Όσο πιο μακρυά είμαστε από την πατρίδα μας, τόσο περισσότερο τη σκεφτόμαστε και τόσο περισσότερο, την αγαπάμε. Όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα βλέπω τις μικρότητες, τις ίντριγκες, τις ανοησίες, τις ανεπάρκειες των αρχηγών, τη μιζέρια του λαού. Όμως από μακρυά δεν βλέπουμε τόσο ευδιάκριτα την ασκήμια και έχουμε περισσότερη ελευθερία να πλάσουμε μια εικόνα της πατρίδας αντάξια ενός ολοκληρωτικού έρωτα. Να γιατί δουλεύω καλύτερα και αγαπώ καλύτερα την Ελλάδα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό. Μακρυά της καταφέρνω να συλλάβω καλύτερα την ουσία της και την αποστολή της στον κόσμο, και συνακόλουθα τη δική μου ταπεινή αποστολή. Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Γίνονται καλύτεροι. Έχουν την περηφάνεια της φυλής τους, νιώθουν ότι όντας Έλληνες έχουν την ευθύνη να είναι αντάξιοι των προγόνων τους. H πεποίθησή τους, ότι κατάγονται από τον Πλάτωνα και τον Περικλή, μπορεί ίσως να είναι μια ουτοπία, μια αυθυποβολή χιλιετιών, όμως αυτή η αυθυποβολή, γενόμενη πίστη, ασκεί μια γόνιμη επίδραση στη νεοελληνική ψυχή. Χάρη σ’ αυτή την ουτοπία επέζησαν οι Έλληνες. Μετά από τόσους αιώνες εισβολών, σφαγών, λιμών, θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί. Όμως η ουτοπία, που έγινε πίστη, δεν τους αφήνει να πεθάνουν. H Ελλαδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα.

Maria Μαρία Hnaraki Χναράκη Excerpt from Pierre Sipriot’s interview with Nikos Kazantzakis
French Radio (Paris), 6th May 1955


http://hellenico.tumblr.com/post/910694194/kazantzakis-on-greece