Εκτός πραγματικότητος

Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου, 2010
Είναι εύλογο για όποιον είναι πρωθυπουργός να υποφέρει αρχικώς από κατάθλιψη και εν συνεχεία από σύνδρομο αναχωρητισμού. Η Ελλάδα είναι μια οριακά κυβερνήσιμη χώρα με χιλιάδες δομικά προβλήματα και παθογένειες 35 και πλέον ετών, που πρέπει να λυθούν μέσα σε μήνες. Δεν ξέρω αν ακόμη και κάποιος ηγέτης του τύπου του Kωνσταντίνου Καραμανλή θα τα έβγαζε πέρα στη σημερινή συγκυρία. Είναι μεγάλη η σαπίλα από όπου και να πιάσει κανείς το πράγμα. Οι ειδικοί της τρόικας έχουν εντυπωσιασθεί από τη γύμνια που έχουν αντικρίσει, από έναν κρατικό μηχανισμό που δεν ξέρει τι χρωστάει, τι ξοδεύει και τι του χρωστάνε.
Το πρόβλημα είναι πως από εδώ και πέρα η μη χρεοκοπία θα απαιτήσει γενναίες αποφάσεις στην περιστολή δαπανών και την πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά και σημαντικές αλλαγές στο πώς δουλεύουν η κυβέρνηση και το κράτος. Τα μέχρι τώρα σημάδια δείχνουν ότι ο κ. Παπανδρέου δεν το αντιλαμβάνεται, επιλέγει να αγνοεί τα πραγματικά προβλήματα και φεύγει για ένα ταξίδι στις ΗΠΑ έχοντας αφήσει πίσω του ένα χυλό από ομόκεντρους κύκλους, αλληλεπικαλυπτόμενες αρμοδιότητες, διαλυμένα επιτελεία και λανθασμένες τοποθετήσεις. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το θέμα των επενδύσεων, όπου οι επενδυτές (από τους πολλούς που σπρώχνονται στην πόρτα...) θα πρέπει να ψάχνονται για να δουν πού θα απευθυνθούν, αν είναι ξένοι και με πάνω από 200 εκατομμύρια, ξένοι με λιγότερα από 200, εγχώριοι κ.λπ. Ή μπορούμε επίσης να επισημάνουμε το απίθανο: στον κρισιμότερο τομέα, στα έσοδα του κράτους, τοποθετήθηκε αρχικώς ένας παλαιοκομματικός Γ.Γ., που δεν ομιλεί καν την αγγλική στις συσκέψεις με την τρόικα και εν συνεχεία ένας άσχετος με το αντικείμενο συνδικαλιστής. Ή ακόμη να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε γιατί η προστασία του Καταναλωτή έγινε προσωποπαγής οργανισμός, που ακολουθεί την κ. Κατσέλη όπου πάει ή γιατί το υπουργείο Ναυτιλίας αποδομείται συνεχώς. Ολα αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και δείχνουν ότι κάποιος ή κάποιοι βάζουν χύδην ιδέες σε ένα χαρτί, τις δίνουν να εκτελεσθούν και δεν τους νοιάζει τι σημαίνουν για τη δομή του κράτους και τι αντίκτυπο θα έχουν στην καθημερινότητα των ενδιαφερομένων.
Ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ίσως ότι, έστω και αν η Ελλάδα βρεθεί εκπρόθεσμη στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της τον Δεκέμβριο, η τρόικα θα συνεχίσει να μας δανείζει. Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται άλλωστε, στο στενό του περιβάλλον, πως η τρόικα έχει γίνει όμηρος της Αθήνας και όχι το αντίστροφο. Οτι, δηλαδή, μας έχουν δανείσει τόσο πολλά (200 κάτι δισ., αν υπολογίσει κανείς και τα ομόλογα των ελληνικών τραπεζών που είναι σταθμευμένα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) που ενδεχόμενη πτώχευσή μας θα τίναζε το σύστημα στον αέρα, ή όπως θα έλεγαν οι Aγγλοσάξονες «we are too big to fail»... Μπορεί να έχουν δίκιο και το υπερμέγεθες ποσό μαζί με τις καλές σχέσεις του κ. Παπανδρέου στο εξωτερικό να αποτελούν μια εγγύηση. Δεν μπορούν, όμως, να αποτελούν άλλοθι για ένα πρωθυπουργικό στυλ διακυβέρνησης που επιλέγει να μην ασχολείται με τη «λάντζα», να μπερδεύει συνεχώς επιτελεία και αρμοδιότητες και να πιστεύει ότι αρκεί να κάνεις ένα νεύμα και τα θαύματα θα γίνουν... Είπαμε, η κατάθλιψη του εκάστοτε ενοίκου του Μαξίμου δικαιολογείται, αλλά όχι και η άρνηση της πραγματικότητας με στοιχεία αναχωρητισμού...

Πηγή: Καθημερινή, Αλεξη Παπαχελα