400.000 απολύσεις στο Δημόσιο

Δευτέρα, 22 Νοεμβρίου 2010
Για μία ακόμα φορά ο κ. Στέφανος Μάνος, που κανείς δεν αμφισβητεί το κύρος του, πρόλαβε τις πιο τολμηρές συμβουλές της τρόικας και του προέδρου του ΣΕΒ: ζήτησε 400.000 απολύσεις εργαζομένων στο Δημόσιο. Σύμφωνα με τον αρχηγό της «Δράσης», μόνο έτσι μπορούμε να ορθοποδήσουμε. Χρησιμοποίησε πολλά ισχυρά επιχειρήματα και ανάμεσά τους τη σχέση εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων εδώ και στη Φινλανδία, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι η Παιδεία στη μεν Φινλανδία, με πολύ λιγότερους εκπαιδευτικούς, λειτουργεί και εδώ όχι.
Ο κ. Μάνος έχει το χάρισμα της σαφήνειας και ξέρει καλή αριθμητική. Γνωρίζει το βαρύτατο κόστος της κάθε λογής υπαλληλίας που αναγκαστικά συνδέεται με τα τεράστια δημόσια ελλείμματα. Και έχει δίκιο όταν υπογραμμίζει ότι με λιγότερους υπαλλήλους και καλύτερες γραφειοκρατικές μεθόδους τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;400.000 απολύσεις στο Δημόσιο σημαίνει 400.000 περισσότεροι άνεργοι και συνεπώς ένα νέο βαρύτατο κόστος για τα ασφαλιστικά ταμεία, για το ταμείο ανεργίας, μικρότερα φορολογικά έσοδα, μεγάλες συνέπειες για την αγορά και μια τεράστια δαπάνη για αποζημιώσεις. Σημαίνει ακόμα μέγα θέμα για τις τράπεζες που θα βρεθούν με περισσότερες ακόμα χιλιάδες πελάτες σε πλήρη αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους.
Με ποια χρηματοδότηση θα μπορέσουν οι όποιοι κυβερνήτες να τα αντιμετωπίσουν όλα αυτά; Δεν μπορώ να υποθέσω ότι ο κ. Μάνος και ο ΣΕΒ έχουν κατά νουν το ενδεχόμενο μεγάλων νέων φόρων όταν αξιώνουν τον περιορισμό των σημερινών.
Οταν γίνεται λόγος για την αναγκαία περικοπή του αριθμού των υπαλλήλων του Δημοσίου, που προστατεύονται από το Σύνταγμα, αλλά και των ΔΕΚΟ, που δεν προστατεύονται, οι υπεύθυνοι καταφεύγουν από καιρό στη μέθοδο της μη αντικατάστασης των περισσότερων από όσους συνταξιοδοτούνται ή αποχωρούν για άλλους λόγους. Το σύστημα αυτό έχει εφαρμοστεί εδώ και σε πολλές χώρες με μεγαλύτερη ή μικρότερη ειλικρίνεια. Το κακό είναι ότι με τη μέθοδο αυτή αυξάνεται συστηματικά ο μέσος ηλικιακός όρος των δημοσίων υπαλλήλων, εμποδίζεται η ομαλή ένταξη της νέας γενιάς και ταυτόχρονα με αυτήν η ένταξη στις δημόσιες υπηρεσίες νέων τεχνολογιών και νέων ιδεών.
Δεν γνωρίζω- το ομολογώ- αν υπάρχουν σοβαρές μελέτες για όλα αυτά. Διαπιστώνω όμως την ευκολία με την οποία προτείνονται στο πόδι λύσεις του τύπου «δεν έχουμε παρά να κάνουμε το ένα ή το άλλο», χωρίς να εξηγούνται οι πιθανές συνέπειες και του ενός και του άλλου. Κάπως έτσι λειτούργησε πρόσφατα και ο κ. Προβόπουλος (Τράπεζα της Ελλάδος), προσθέτοντας σε πρόχειρες προτάσεις του, όπως π.χ. για τα ΚΑΠΗ, και μια μεγάλη δόση κοινωνικής αδιαφορίας.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ