Στίγμα, Γιατί ο κόσµος να πιστέψει σε ένα όραµα που δεν υπάρχει;

Σάββατο, 18 Δεκεμβρίου, 2010
Δεν µ’ αρέσει.  Βασικά τι δεν µ’ αρέσει; Θα το πω καθαρά: δεν µ’ αρέσει όλο αυτό που γίνεται, και που δείχνει ότι έχουµε πάρει έναν κατήφορο που δεν έχει τελειωµό. ∆ιότι αυτό είναι το κακό µε τον κατήφορο: τον παίρνεις κάποια στιγµή γιατί έτσι το ‘φεραν οι συνθήκες, αλλά δεν ξέρεις πού θα σταµατήσεις. Αν είσαι τυχερός, θα είναι µικρής διάρκειας, θα φτάσεις στο τέλος, και µετά µαζεύοντας δυνάµεις θα ανέβεις εκεί απ’ όπου σε πήρε η κάτω βόλτα ή ποιος ξέρει, κι ακόµη πιο πάνω.
Εδώ µε την περίπτωσή µας, αυτό το πράγµα δείχνει να µην έχει τέλος. Γίνεται κάτι, και λες, δεν µπορεί, αυτό είναι και το τελευταίο. Πιάσαµε πάτο. Αµ δε. Εχει και παρακάτω. Και πολύ πιο παρακάτω. Τόσο που σε πιάνει ένα άγχος – ίδιο µε βρόχο στον λαιµό, που σφίγγει, σφίγγει, σφίγγει, µέχρι να σου κόψει εντελώς την ανάσα. Ποιος είναι ο πάτος αυτής της πορείας προς τα κάτω άραγε; Και πόσο απέχουµε – να τη διανύσουµε, να τελειώνουµε...

Να φύγεις, αλλά... πού να πας;
Απάντηση µην περιµένεις, κανείς δεν πρόκειται να στη δώσει. Ούτε και µόνος σου θα τη βρεις. Εκ του αποτελέσµατος θα την καταλάβεις. Ακούω πολλούς που είναι ανυπόµονοι για το τέλος, να σου λένε «δεν πάει άλλο».  Είναι οι ίδιοι που η αµέσως επόµενη κουβέντα που σου λένε, είναι «θέλω να φύγω από αυτήν τη χώρα»! Να φύγεις. Κι εγώ µαζί σου. Αλλά πού στο έχουν στρωµένο – που λένε και στην Ηπειρο; ∆εν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; ∆εν ακούς, δεν µαθαίνεις τι συµβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Στον υπόλοιπο κόσµο; Κρίση παντού. Γενικευµένη. Χωρίς αρχή και τέλος. Να φύγεις λοιπόν δεν είναι λύση. Ούτε και διέξοδος. Το πιο εύκολο πράγµα είναι. Το δύσκολο είναι να µείνεις. Να κοιτάξεις κατάµατα την αλήθεια και να αποφασίσεις ότι µένεις για να παλέψεις, µε τα προβλήµατα. Με ποιον θα πας καιποιον θα αφήσεις. Για να γίνει καλύτερη η ζωή σου. Και µετά η ζωή όλων µας...

Εδώ µείνε να κάνουµε την επανάσταση...
Μείνε εδώ να κάνουµε την επανάσταση. Την επανάσταση όλων αυτών που θέλουν µια χώρα αξιοπρεπή, οργανωµένη, καθαρή, ήσυχη, παραγωγική, πρωτοπόρα, µε λόγο και ρόλο στην Ευρώπη και διεθνώς. Ο Γιώργος το είχε πιάσει το θέµα έγκαιρα, αλλά δεν µπόρεσε να το εκφράσει ως όραµα, και προφανώς ούτε και να το περάσει στην κοινωνία. Εχασε την ευκαιρία πέρσι, που είχε την αποδοχή του κόσµου και τα χέρια λυµένα. Τώρα δύσκολα µπορεί να πείσει την κοινωνία για τις προθέσεις του. Η κοινωνία είναι σε πλήρη σύγχυση µε όσα της έχουν πέσει στο κεφάλι – περικοπές στους µισθούς και τις συντάξεις, σεισµικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, φτώχεια, ανεργία, ακρίβεια. Γιατί να πιστέψει σε ένα όραµα που δεν υπάρχει; ∆εν πιστεύει σε τίποτα. Τον Χριστό φαντάρο να δει...

Αν καταρρεύσει και ο Γιώργος, ποιος θα διασωθεί;
Η επανάσταση θέλει ταγούς, θέλει ηγέτες – δεν θέλει συµβιβασµένους,ούτε «ευέλικτους». Θέλει κάποιον να τραβήξει µπροστά και πίσω του να στοιχηθεί το πλήθος. Υπάρχει κάποιος που να κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά; Λυπάµαι αλλά δεν τον βλέπω. Κατά συνέπεια θα βολευτούµε µε ό,τι υπάρχει στον ορίζοντα. Γιατί πρέπει κάποια στιγµή αυτή η χώρα να σηκώσει κεφάλι. Να γίνει «νοµαταίος» ανάµεσα στους υπόλοιπους εταίρους της. Να πάψει να είναι της «καρπαζιάς», και της µιζέριας. Ναι, το ξέρω, είναι πολύ εύκολο να το λες,αλλά πολύ δύσκολο να συµβεί. Αλλά δεν αξίζει να προσπαθήσουµε;
Εγώ λέω πως αξίζει.Αρκεί να σταµατήσουν τα πολλά λόγια, που έτσι κι αλλιώς είναι φτώχεια, και να γίνει κάτι ουσιαστικό. Συναίνεση δεν ζήτησε ο Γιώργος από τους πολιτικούς αρχηγούς; Τη ζήτησε. Του την έδωσαν; Οχι. Λειτούργησαν κοµµατικά – και δεν τους επικρίνω. Το συµφέρον τους έβαλαν πρώτα, πριν από το συµφέρον της χώρας. Οπως και ο Γιώργος επίσης. Γιατί έχουν επενδύσει στην αποτυχία της κυβέρνησης. Αλλά ποιος στ’ αλήθεια πιστεύει ότι αν καταρρεύσει ο Γιώργος θα διασωθεί κανείς από το υπάρχον πολιτικό σύστηµα; Εγώ πιστεύω όχι.Θα σαρωθούν οι πάντες...

Ούτε λίγες ώρες δεν χάρηκαν οι ταλαίπωροι Αθηναίοι
Γιατί κανείς δεν σκέφτεται λογικά σ’ αυτήν τη χώρα. Πάρτε παράδειγµα τι έγινε την περασµένη Κυριακή: αποφάσισαν οι έµποροι της Αθήνας να ανοίξουν για µερικές ώρες τα καταστήµατά τους, και παράλληλα ο ∆ήµος Αθηναίων να παραδώσει στους πεζούς ένα µεγάλο κοµµάτι της Πανεπιστηµίου για να περπατούν ελεύθερα, να κάνουν τα ψώνια τους. Παράλληλα είχε οργανώσει και διάφορα εορταστικά χάπενινγκ. Τελικά δεν έγινε τίποτε: οι εργαζόµενοι στα µέσα µαζικής µεταφοράς κήρυξαν στάση εργασίας ακριβώς τις ώρες που θα ήταν ανοιχτά τα µαγαζιά,η οµοσπονδία των εργαζοµένων κήρυξε 24ωρη απεργία, άλλοι έµποροι προσέφυγαν στο Συµβούλιο της Επικρατείας, το Συµβούλιο της Επικρατείας ενώπιον του οποίου παραµένουν προς εκδίκαση αποφάσεις 5 και 10 χρόνια έβγαλε απόφαση - αστραπή µε την οποία απαγόρευε τη λειτουργία των καταστηµάτων, και ύστερα από αυτό και ο ∆ήµος ακύρωσε τις εκδηλώσεις. ∆ηλαδή, ούτε για λίγες ώρες να χαρούν οι ταλαίπωροι κάτοικοι της Αθήνας. Ναι, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά, ούτε πάµε µπροστά. Πίσω πάµε, πίσω ολοταχώς...

Είχε την τύχη του πατέρα του
Την τύχη του πατέρα του είχε ο... συν ονόµατός µου βουλευτής Πρέβεζας του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Παπαχρήστος, που από την Τρίτη το βράδυ είναι εκτός Κοινοβουλευτικής Οµάδας του Κινήµατος. Τον πατέρα του Καλλίµαχο, δάσκαλο το επάγγελµα, τον είχε αποπέµψει από µια συνεδρίαση της Κ.Ο. ο Ανδρέας Παπανδρέου στα πρώτα χρόνια της παντοδυναµίας του µετά το ‘81 – το 1983, αν θυµάµαι καλά. Ο λόγος; Κατά τη διάρκεια της οµιλίας του Ανδρέα προς τους βουλευτές, ο Καλλίµαχος Παπαχρήστος διεκδίκησε τον λόγο για να... απαντήσει στον Ανδρέα και εκείνος, που δεν σήκωνε πολλά πολλά, τον αποµάκρυνε από την αίθουσα και δεν τον ξαναέβαλε ποτέ στις λίστες του ΠΑΣΟΚ.
Τον Βαγγέλη, τον απέπεµψε ο Γιώργος γιατί καταψήφισε το πολυνοµοσχέδιο. Ετσι διεκόπη µια βαθιά φιλία που πρέπει να πω ότι είχε δοκιµαστεί σκληρά και από τους δύο ανασχηµατισµούς, από τους οποίους ο Γιώργος άφησε εκτός κυβέρνησης τον Βαγγέλη.
Γιατί ο Παπαχρήστος ήταν από τους πιο στενούς συνεργάτες του Γιώργου την περίοδο της αντιπολίτευσης. Κολλητός, πώς το λένε; Και ήταν από τους λίγους ανθρώπους στους οποίους βασίστηκε ο Γιώργος για να κερδίσει την εσωκοµµατική µάχη το 2007. Σήµερα είναι εκτός και απέναντι. Αλλά αυτές τις ανατροπές τις έχει η πολιτική...

ΓΙΩΡΓΟΥ Χρ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ