Μίχαελ Σλεχτ: «Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η Γερμανία»

Ο εκπρόσωπος για θέματα οικονομίας του κόμματος «Αριστερά» τονίζει ότι το βαρίδι στην ανάκαμψη της Ευρώπης είναι η πολιτική της Μέρκελ

Δευτέρα, 24 Ιανουαρίου, 2011

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ δικαιοσύνη σε ολόκληρη την Ευρώπη «σκοντάφτει» σήμερα κυρίως στη γερμανική ηγεμονική πολιτική του αθέμιτου ανταγωνισμού και των υψηλών πλεονασμάτων έναντι των άλλων ευρωπαίων εταίρων, υποστηρίζει ο Μίχαελ Σλεχτ, εκπρόσωπος του γερμανικού κόμματος «Αριστερά» σε θέματα οικονομίας. Ο 60χρονος πολιτικός προέρχεται από το εργατικό κίνημα της Δυτικής Γερμανίας. Την περίοδο 2001-2005 ήταν επικεφαλής των οικονομολόγων του συνδικάτου υπαλλήλων ver.di. Το 2005 εγκατέλειψε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα επειδή διαφώνησε με την πολιτική της κυβέρνησης του Γκέρχαρντ Σρέντερ, για να προσχωρήσει, δύο χρόνια αργότερα, στην «Αριστερά».
- Το κύριο μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι αυτή τη στιγμή η λεγόμενη προστατευτική ομπρέλα. Πώς εκτιμάτε την αποτελεσματικότητά της;
«Η ομπρέλα αυτή μοιάζει μάλλον με σωσίβιο από μολύβι, που αντί να σώζει τον πνιγόμενο, τον σπρώχνει όλο και περισσότερο στον πάτο. Και αυτό λόγω των ασήκωτων μέτρων λιτότητας που του επιβάλλει. Μεσοπρόθεσμα, τα δισεκατομμύρια ευρώ του ταμείου διάσωσης δεν αμβλύνουν αλλά εντείνουν την κρίση των αποδεκτών τους. Τα δομικά τους προβλήματα, όπως τα τεράστια ελλείμματα στο εμπορικό τους ισοζύγιο, που προέρχεται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή από την υπερχρέωση των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, συνεχίζουν να αναπαράγονται. Και αυτό δίνει συνεχώς καινούργια τροφή στην κρίση».
- Ενα αρνητικό ισοζύγιο,που οφείλεται κατά κύριο λόγο στους ιδιώτες,δεν φτάνει ωστόσο για να προκαλέσει την κατάρρευση ενός κράτους. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είχε πριν από όλα δημοσιονομικό πρόβλημα.
«Καμία αμφιβολία γι΄ αυτό. Η Ελλάδα είχε πολλά καυτά προβλήματα. Μεταξύ άλλων ήταν ένας φορολογικός παράδεισος, αφού κανείς δεν φρόντιζε να μαζέψει τους φόρους κυρίως από το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό επιδείνωνε τη δημοσιονομική κρίση. Ομως εκείνο που έπαιξε πρώτιστο ρόλο ήταν τα τεράστια ελλείμματα στο εμπορικό της ισοζύγιο, που ανάγκαζαν κάθε κυβέρνηση να δανείζεται συνεχώς για να τα καλύψει. Τα ελλείμματα αυτά προέρχονταν κατά κύριο λόγο από το εμπόριο με τη Γερμανία. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η Γερμανία- όλα τα άλλα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο». - Δεν είναι άδικο να ρίχνει κανείς όλη την ευθύνη για την κρίση σε μία μόνο χώρα;
«Ομως είναι ακριβώς έτσι. Για δέκα περίπου χρόνια η Γερμανία είχε καθηλώσει τους μισθούς με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των εξαγωγικών της προϊόντων. Αυτό λέγεται πολύ πεζά ντάμπινγκ, αθέμιτος συναγωνισμός. Ενώ σε μας το κόστος αυξήθηκε κατά 6%, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες έφτασε το 25%-30%. Ετσι τα γερμανικά προϊόντα έγιναν ασυναγώνιστα. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο δεν αλλάζει κατεύθυνση η γερμανική οικονομική πολιτική».
- Μια τέτοια αλλαγή είναι όμως χρονοβόρα, θέλει τουλάχιστον τρία-τέσσερα χρόνια για να αποδώσει. Αμεσα, τι θα έπρεπε να γίνει;
«Το πιο αποτελεσματικό μέτρο είναι το haircut, το κούρεμα των χρεών. Για να αποδώσει όμως πραγματικά πρέπει: Πρώτον, η απόφαση να είναι εντελώς μυστική έτσι ώστε να μην το πάρει κανείς είδηση και πριν από όλα οι κερδοσκόποι. Δεύτερον, η απόφαση θα έπρεπε να ισχύει για όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, το χρέος της οποίας, ειρήσθω εν παρόδω, ανέρχεται επισήμως σε 1,8 τρισ. ευρώ. Αν η απόφαση εφαρμοζόταν μόνο σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, αυτό θα την οδηγούσε πιθανότατα στην καταστροφή. Η έξοδός της από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν αναπόφευκτες. Και αυτό θα προκαλούσε διόγκωση του χρέους της τουλάχιστον κατά 50%».
- Τα ευρωομόλογα δεν θα ήταν εξίσου αποτελεσματικό μέτρο;
«Βραχυπρόθεσμα, τα ευρωομόλογα σίγουρα βοηθούν. Τα επιτόκια που θα πληρώνουν γι΄ αυτά οι πληττόμενες από την κρίση χώρες είναι μεν υψηλά, αλλά πολύ χαμηλότερα από εκείνα των αγορών. Από μόνα τους όμως δεν φτάνουν. Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να αρχίσει να χορηγεί δάνεια στα κράτη-μέλη της με χαμηλό τόκο 1% ή και λιγότερο τοις εκατό, όπως το κάνει με τις κοινές τράπεζες. Ομως τα τρία αυτά μέτρα, είτε ξεχωριστά είτε μαζί- κούρεμα, ευρωομόλογα, φτηνά δάνεια από την ΕΚΤ- δεν είναι σε θέση να λύσουν οριστικά το πρόβλημα. Η υπερχρέωση των κρατών προέρχεται από την πολιτική της Μέρκελ, που θέλει να μετατρέψει τη Γερμανία σε ηγεμόνα της Ευρώπης».

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΙΑΝΟΣ