Λαϊκισμός από... φόβο

Παρασκευή, 18 Φεβρουαρίου, 2011
Ενα από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα στην ελληνική κοινωνία είναι ο λαϊκισμός από... φόβο. Τον συναντάμε δυστυχώς όλο και περισσότερο. Οι πολιτικοί φοβούνται να πουν την αλήθεια, να εξηγήσουν τα πραγματικά διλήμματα στον κόσμο ή να ξεσκεπάσουν τα απίθανα μικροσυμφέροντα που πολλάκις κρύβονται πίσω από το περίφημο «δημόσιο συμφέρον». Τρέμουν τα «αυθόρμητα» γιουχαΐσματα, τις συνδικαλιστικές αντιδράσεις και την πίεση. Δεν έμαθαν, βλέπετε, ποτέ να λένε ΟΧΙ ούτε να κάνουν λογαριασμό στο τέλος της ημέρας για το πόσα έχουν και πόσα χρωστάνε...
Δεν είναι όμως μόνο οι πολιτικοί. Πολλοί πρυτάνεις τρέμουν μην τυχόν και προκληθεί καμιά φασαρία αν πουν όχι σε κάποιο τρελό αίτημα. Φοβούνται μην μαθευτεί ότι οι αίθουσές τους χρησιμοποιούνται για διάφορες παντελώς εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες. Eίναι φόβος για την επανεκλογή τους, αφού εξαρτώνται από τα φοιτητικά κομματικά μαγαζιά, αλλά και φόβος επιβίωσης από τις ακραίες συμμορίες που φέρονται σαν πραγματικά αφεντικά.
Φόβος όμως υπάρχει και στο δημοσιογραφικό μας σινάφι. Δεν είναι εύκολο να επιχειρείς να είσαι ψύχραιμος ή αντικειμενικός όταν σε βρίζουν κάποιοι ακραίοι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, όταν πιέζεσαι από τις δυνάμεις του λαϊκισμού που έχουν μοναδική ικανότητα να χαρακτηρίζουν συλλήβδην «δωσίλογο» όποιον πάει κόντρα στο ρεύμα ή τολμά να θέσει το δίλημμα χρεοκοπία ή αλλαγές.
Και βέβαια κάποιοι επιχειρούν να ξεγράψουν το lifestyle παρελθόν τους με φιλολαϊκές κορόνες, έτσι ώστε να γίνουν αυτό που ο λαός αποκαλεί «Ρομπέν των Καγιέν...».
Ναι, φουσκώνει ένα τσουνάμι αγανάκτησης της ελληνικής κοινωνίας που νιώθει ότι δεν έχει κατάλληλη ηγεσία σε κανένα κρίσιμο τομέα και ότι βουλιάζει χωρίς να βλέπει πουθενά το χέρι που θα την τραβήξει από το τέλμα.
Ο φόβος των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των ακαδημαϊκών είναι να μην βρεθούν απέναντι στο τσουνάμι. Είναι λογικό και ανθρώπινο. Δεν είναι όμως αυτό που περιμένεις από μια ηγεσία ενός τόπου σε ώρα κρίσης. Αντιθέτως, μπορεί να αποδειχθεί λείαν καταστροφικό και ουδόλως σωτήριο για τους, εκ φόβου, ορμώμενους φίλους του λαού.

Πηγή: Καθημερινή, Aλεξη Παπαχελα