Η Ελλάδα της «μαγκιάς»

Παρασκευή, 4 Φεβρουαρίου, 2011
Είμαστε τόσο εθισμένοι στην παρανομία και την παραβατικότητα που δεν μας κάνει πλέον καμία διαφορά, ό,τι και να συμβαίνει γύρω μας. Και όχι μόνον αυτό. Την αποθεώνουμε ως την υπέρτατη μορφή «ελληνικής μαγκιάς», κάτι σαν μια φυσική συνέχεια της παράδοσης των αρματολών και των κλεφτών. Εχουμε φτιάξει δηλαδή ένα μύθο του «Ελληνα που αντιστέκεται», αλλά σε τελείως σαθρή βάση. Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπόθεση των διοδίων. Πραγματικά πιστεύω ότι εκεί έγιναν μεγάλα λάθη από την πλευρά των πολιτικών. Πρώτον, δεν κατασκευάστηκαν παράδρομοι για όσους ζουν σε περιοχές όπου αναγκάζονται να πληρώσουν διόδια για να πάνε στο διπλανό χωριό. Δεύτερον, στην υπερφιλόδοξη προσπάθεια να κατασκευαστούν πολλά μεγάλα έργα, βρέθηκε η φόρμουλα όλοι μας να πληρώνουμε διόδια σήμερα για δρόμους που δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι χρειάζονται και, το σημαντικότερο, δεν έχουν προχωρήσει εμφανώς.
Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν δικαιολογεί όσους θέλουν να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να πληρώνουμε πουθενά διόδια. Ο άκρατος λαϊκισμός πιάνει τόπο σε περιόδους κρίσης, αλλά οδηγεί σε μια Ελλάδα όπου δεν θα γίνεται πλέον κανένα μεγάλο έργο και που θα είναι μια χώρα του Τρίτου Κόσμου. Μερικοί θέλουν την Ελλάδα ως μια μοντέρνα εκδοχή της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά, λυπούμεθα που το λέμε, το μοντέλο πέθανε και σήμερα ακόμη και η Κίνα χρησιμοποιεί τα ίδια σύνθετα μοντέλα για να κατασκευάσει δρόμους ή αεροδρόμια.
Εχουμε όμως τη συνήθεια να δικαιολογούμε την ανομία ως κάτι «συμπαθητικό» και να παίρνουμε την πλευρά των παραβατών, μόλις τολμήσει να τους αγγίξει η Δικαιοσύνη ή κάποιο όργανο του κράτους. Θυμάμαι ακόμη τον ελεγκτή στο μετρό που έπιασε ένα νεαρό χωρίς εισιτήριο και του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Αμέσως άρχισαν οι γύρω γύρω να του φωνάζουν «άσε το παιδί», «τι φταίει ο καημένος» κ.ά. τέτοια. Την ίδια αντιμετώπιση έχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας για πολλά ανορθόδοξα, παράνομα και προκλητικά που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν βαριέσαι το ένα, δεν βαριέσαι το άλλο, έχουμε καταλήξει να είμαστε μια κοινωνία όπου η εξαίρεση είναι η εφαρμογή του νόμου.
Δεν είναι ευχάριστο να ζητάς την εφαρμογή του νόμου και είναι προδήλως πιο εύθυμο, διασκεδαστικό και ευχάριστο να κάνεις τα στραβά μάτια και να λες «έλα μωρέ, Ελλάδα είναι, ας κλείσουν κανένα δρόμο, ας ρίξουν καμιά μολότοφ» και γενικά ας κάνει όποιος γουστάρει ό,τι γουστάρει. Αυτό έκαναν οι πολιτικοί μας και το κράτος επί δεκαετίες, εκτρέφοντας τα φαινόμενα που σήμερα βιώνουμε. Πώς μαζεύεται όλη αυτή η χαώδης κατάσταση; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, υπάρχει όμως μια σίγουρη πρόβλεψη: όσο αφήνεις αυτά τα φαινόμενα να πολλαπλασιάζονται ατιμωρητί τόσο πιο δύσκολα μαζεύονται. Αν μη τι άλλο, γιατί κάνουν τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας που πληρώνουν διόδια, εισιτήρια, φόρους κ.λπ. να νιώθουν απελπιστικά βλάκες, για να μη χρησιμοποιήσω μια πιο δημοφιλή νεοελληνική λέξη που χρησιμοποιείται από τους «μάγκες» για όποιον βλακωδώς πιστεύει ότι ο νόμος υπάρχει για να τηρείται.

Πηγή: Καθημερινή, Aλεξη Παπαχελα