«Αποθήκη» παιδικών ψυχών τα Λεχαινά

Σύσσωμος ο ελληνικός τύπος παρουσιάζει το πρόβλημα του (Κέντρου Περίθαλψης Παίδων) Λεχαινών.  Είναι μία άλλη εικόνα της ζωής του ανθρώπου.

Παιδιά δεμένα στα κρεβάτια τους. Παιδιά που τρέφονται στα κλουβιά τους. Ανήλικα με αναπηρία, ταλαιπωρημένα και παρατημένα, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται. Εικόνες ντροπής με παιδιά δεμένα με ιμάντες πάνω στα κρεβάτια τους, στην «αποθήκη παιδικών ψυχών» του ΚΕΠΕΠ (Κέντρου Περίθαλψης Παίδων) Λεχαινών Ηλείας.
Αλλο ένα ράπισμα σε μία κοινωνία που κλείνει τα μάτια και σε μία πολιτεία που αδιαφορεί για τα όσα τραβούν παιδικές ψυχούλες που δεν έφταιξαν για τις αναπηρίες τους.
Η αποκάλυψη της ντροπής ήρθε στη δημοσιότητα, μετά την επιστολή και τις φωτογραφίες που έστειλε φοιτήτρια εθελόντρια από το εξωτερικό στην τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα της Ηλείας «Hλεία Τώρα».
Το γεγονός επιβεβαίωσε στην «Ελευθεροτυπία» και η διοικήτρια του ιδρύματος Αννα Μαζαράκη, υποστηρίζοντας ότι το δέσιμο των παιδιών με ιμάντες στα κρεβάτια γίνεται για την ασφάλειά τους, μετά τη γραπτή οδηγία του ψυχιάτρου που συνεργάζεται με το ίδρυμα.
Τις εικόνες κατέγραψε επίσης και η τηλεόραση του «Σκάι».
Ογδόντα παιδιά και νέοι που αντιμετωπίζουν κινητικά και διανοητικά προβλήματα κοιμούνται σε κρεβάτια - κλουβιά ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις τα δένουν σε αυτά με ιμάντες! Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι παρατημένα από τις οικογένειές τους και έχουν ασυλοποιηθεί από ανάγκη.
Είναι χαρακτηριστικό πως στο συγκεκριμένο Ιδρυμα έχουν καταγραφεί 30 θάνατοι παιδιών από το 1998 έως τον περασμένο Φεβρουάριο...
Το νοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκεί, καθώς την ημέρα η αναλογία είναι ένας νοσηλευτής ανά 15 παιδιά και το βράδυ ένας νοσηλευτής ανά 30, οπότε τα παιδιά οδηγούνται στα κρεβάτια κλουβιά, για να μην αυτοτραυματιστούν, παρόλο που τα περισσότερα αντιμετωπίζουν σοβαρά κινητικά προβλήματα.
Παράλληλα, στο Ιδρυμα φιλοξενούνται άτομα από 8 έως 31 ετών, κάτι που δε θα έπρεπε να συμβαίνει.
Ωστόσο, όπως κατέγραψε η κάμερα του «Σκάι», γίνονται προσπάθειες αποκατάστασης των προβλημάτων του κτηρίου.
Οπως περιγράφει η νεαρή φοιτήτρια από το εξωτερικό που βρέθηκε μαζί με άλλους εθελοντές το 2009 στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, προσφέροντας εθελοντική εργασία για περίπου έξι μήνες:
«Πολλοί εργαζόμενοι στο ΚΕΠΕΠ έχουν τη νοοτροπία, όπως και η υπόλοιπη κοινωνία, ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά με διανοητική αναπηρία ως ανθρώπινα όντα. Η δουλειά τους είναι απλά να τα κρατήσουν ζωντανά...
»Πολλοί ‘κανονικοί’ άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν πως αναπηρία δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι ‘φυτό’, ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πολλά από αυτά τα παιδιά στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών είναι σε θέση να κάνουν πράγματα που δεν θα πιστεύετε: ένα αγόρι, το οποίο είναι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του, φαίνεται ότι είναι σε θέση να περπατήσει ή να οδηγήσει μια αναπηρική καρέκλα πολύ καλά (ειδικά προς τα έξω από την πόρτα).
Αλλά δεν του επιτρέπεται, καθώς το ίδιο εξακολουθεί να περιμένει (για περίπου δύο χρόνια) εξέταση για την ασθενή καρδιά του. Ενα κορίτσι είναι σε θέση να ζωγραφίσει (παρ’ όλο που δεν μπορεί να ελέγξει τα χέρια της πολύ καλά) και αυτό της αρέσει πολύ. Δύο επτάχρονα κορίτσια με αυτιστικό σύνδρομο μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι και να φάνε με το κουτάλι, όμως τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους...
»Πολλά από τα παιδιά φαίνονται αποκρουστικά, αλλά δεν είναι δικό τους λάθος: κανείς δεν νοιάζεται να τα ντύσει με ρούχα του μεγέθους τους, καθαρά και χωρίς σχισίματα, να κόψει τα μαλλιά τους στην ώρα τους, να τα βοηθήσει να πλύνουν τα δόντια τους, να βάλουν κάποια ενυδατική λοσιόν στα πόδια και τα χέρια, να κάνουν ντους όταν χρειάζεται... Το νοσηλευτικό προσωπικό βάζει την υπηρεσιακή στολή του μόνο όταν έρχεται κάποια επιθεώρηση από το υπ. Υγείας».
Επισημαίνει τέλος, πως όσοι αναρωτιούνται ποιος ευθύνεται για την κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών «προσωπικά, νομίζω, ότι την ευθύνη τη μοιραζόμαστε όλοι μας. Η στάση της ελληνικής Πολιτείας αλλά και της κοινωνίας για τα άτομα με αναπηρία καθιστά τη ζωή τους πολύ δύσκολη...»
Σημειώνεται ότι στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών περιμένουν ακόμα την κάλυψη των κενών θέσεων σε νοσηλευτικό προσωπικό, που υποσχέθηκε πριν από καιρό δημόσια ο Υπουργός Υγείας, μετά την αποκάλυψη της «Eλευθεροτυπίας» για τον ξυλοδαρμό τροφίμου από το προσωπικό του ιδρύματος.
Πάντως, σε παρέμβασή του στην τηλεοπτική εκπομπή «ΣΚΑΙ Τώρα» ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος παραδέχθηκε ότι το κράτος δε θεωρούσε μεγάλη προτεραιότητα τα συγκεκριμένα ιδρύματα, με αποτέλεσμα να μένουν κατάλοιπα που συν τοις άλλοις εκθέτουν τη χώρα. Επεσήμανε ότι από τη νέα διοίκηση του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών γίνονται προσπάθειες να εξωραϊστεί η κατάσταση. «Προσπαθούμε από το μηδέν και με το μηδέν να διορθώσουμε το κακό», τόνισε ο Υπουργός, ενώ υπογράμμισε ότι αυτή η κατάσταση χαρακτηρίζει το 20% των ιδρυμάτων και όχι το 100%.
Είπε μάλιστα, ότι από την περίπτωση της Λέρου και μετά η Ελλάδα υποσχέθηκε ότι θα εξαλείψει το φαινόμενο της ασυλοποίησης και τόνισε ότι το χρονοδιάγραμμα για να γίνει αυτό είναι έως το 2012.
Ο Υπουργός επεσήμανε ότι τα χρήματα που διαθέτει η Ελλάδα για το προνοιακό κομμάτι είναι περιορισμένα, δηλαδή 50 εκ. ευρώ, αλλά αντίθετα για τον τομέα της ψυχικής υγείας μέσω της ΕΕ διαθέτει 500 εκ. ευρώ, τα οποία μέχρι τώρα δεν έχουν αξιοποιηθεί.
Οπως εξήγησε, για να εκταμιευθεί το ΕΣΠΑ πρέπει να δημιουργηθούν κτήρια, κυρίως στην Περιφέρεια, τα οποία έχουν «κολλήσει» από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. «Αυτό το πράγμα πρέπει να το ξεμπλέξουμε, να γίνουν τα κτήρια», είπε χαρακτηριστικά ο Υπουργός.