Δευτέρα, 21 Μαρτίου, 2011
Δεν χρειάζεται κανείς να διαβάσει τ’ άρθρα για να καταλάβει το άθλιο οδικό δίκτυο που χαράζει την Ηλεία. Αρκεί ένα πέρασμα από τον νομό και θα βιώσει σε πραγματικές συνθήκες τις ειδικές διαδρομές του ράλι Ακρόπολις.
Του Σπύρου Σιδέρη
Πρώτη μου επίσκεψη στα πατρώα εδάφη ήταν την δεκαετία του 60. Χωματόδρομοι, στροφές, γκρεμοί και πολλά βόηθα Παναγιά να τον τελειώσουμε τον δρόμο σώοι κι αβλαβείς να δούμε και τους συγγενείς.
Από τον 111, στου Πανόπουλου κι από κει Αγία Άννα, Πεύκη και τέλος Κλινδιά. Όπως έκανε και το παλιό ΚΤΕλ δηλαδή, με διανυκτέρευση άνευ θεαμάτων. Δρόμοι στενοί, με άπειρες στροφές και σε κάθε μια απ΄ αυτές να βλέπω το μισό λεωφορείο να σταυροκοπιέται.
Τα χρόνια περνούσαν με την ζωή να αλλάζει, να εκσυγχρονίζεται αλλά, οι δρόμοι να παραμένουν σχεδόν στα ίδια χάλια. Βουλευτές και υπουργοί της Ηλείας να περνούν από το κοινοβούλιο, κόσμος να προσλαμβάνεται και να δουλεύει σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες, χωριά να ερημώνουν κι όμως οι δρόμοι να θυμίζουν ταινίες ασπρόμαυρες.
Πήγαινα και πηγαίνω συχνά στο χωριό μου. Έκανα όλους τους δρόμους που συνδέουν την ανατολική Ηλεία με τον υπόλοιπο νομό. Πήγα στους τουριστικούς προορισμούς, στους αρχαιολογικούς. Ταξίδεψα σαν οδηγός πλέον στα περισσότερα μέρη. Και η εικόνα παρέμενε η ίδια. Σε κάθε στροφή, σε κάθε διασταύρωση να κάνω τον σταυρό μου επειδή τα κατάφερα να περάσω ζωντανός.
Δεν περιμένει κανείς από την κεντρική διοίκηση μόνο να φροντίσει για την δημιουργία σύγχρονων και ασφαλών οδικών δικτύων. Χρειάζεται και η βούληση των τοπικών αρχόντων αλλά των τοπικών κοινωνιών. Κι εκεί όμως μεγάλο το έλλειμμα. Αφού υπερίσχυε το εγώ από το εμείς. Αφού προτεραιότητα είχε το βόλεμα μας αντί η δημιουργία κι ανάπτυξη του τόπου μας.
Αλήθεια πόσες φορές καθένας από μας πήγε σε ένα πολιτικό γραφείο να ζητήσει όχι διορισμό αλλά να φτιαχτεί ο δρόμος του χωριού του; Και δεν μιλάω για τους τοπικούς άρχοντες, αλλά για εμάς τους απλούς πολίτες.
Δυστυχώς είναι η ελληνική πραγματικότητα αυτή. Να σκεφτόμαστε την πάρτη μας και μόνο. Δεν είμαι απόλυτος ότι συμβαίνει με όλους αυτό, αλλά είναι το μεγαλύτερο ποσοστό. Λυπάμαι που το λέω, γιατί και σε μένα αντιστοιχεί ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Και δυστυχώς η Ηλεία, ένας νομός ευλογημένος από τον Θεό, είναι καταραμένος από τους ανθρώπους, που δεν τον αγάπησαν πραγματικά. Πως περιμένουμε να σκεφτούν οι «ξένοι» αυτό που δεν αγαπούμε οι ντόπιοι;
ΥΓ: Τι θα συνέβαινε άραγε αν ο ημίθεος Ηρακλής ερχόταν και πάλι για λίγο στη Γη και στην Ηλεία; Μάλλον πάλι θα αναγκαζόταν να καθαρίσει την Κόπρο του Αυγεία...
Πηγή: Η.Τ.
Πρώτη μου επίσκεψη στα πατρώα εδάφη ήταν την δεκαετία του 60. Χωματόδρομοι, στροφές, γκρεμοί και πολλά βόηθα Παναγιά να τον τελειώσουμε τον δρόμο σώοι κι αβλαβείς να δούμε και τους συγγενείς.
Από τον 111, στου Πανόπουλου κι από κει Αγία Άννα, Πεύκη και τέλος Κλινδιά. Όπως έκανε και το παλιό ΚΤΕλ δηλαδή, με διανυκτέρευση άνευ θεαμάτων. Δρόμοι στενοί, με άπειρες στροφές και σε κάθε μια απ΄ αυτές να βλέπω το μισό λεωφορείο να σταυροκοπιέται.
Τα χρόνια περνούσαν με την ζωή να αλλάζει, να εκσυγχρονίζεται αλλά, οι δρόμοι να παραμένουν σχεδόν στα ίδια χάλια. Βουλευτές και υπουργοί της Ηλείας να περνούν από το κοινοβούλιο, κόσμος να προσλαμβάνεται και να δουλεύει σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες, χωριά να ερημώνουν κι όμως οι δρόμοι να θυμίζουν ταινίες ασπρόμαυρες.
Πήγαινα και πηγαίνω συχνά στο χωριό μου. Έκανα όλους τους δρόμους που συνδέουν την ανατολική Ηλεία με τον υπόλοιπο νομό. Πήγα στους τουριστικούς προορισμούς, στους αρχαιολογικούς. Ταξίδεψα σαν οδηγός πλέον στα περισσότερα μέρη. Και η εικόνα παρέμενε η ίδια. Σε κάθε στροφή, σε κάθε διασταύρωση να κάνω τον σταυρό μου επειδή τα κατάφερα να περάσω ζωντανός.
Δεν περιμένει κανείς από την κεντρική διοίκηση μόνο να φροντίσει για την δημιουργία σύγχρονων και ασφαλών οδικών δικτύων. Χρειάζεται και η βούληση των τοπικών αρχόντων αλλά των τοπικών κοινωνιών. Κι εκεί όμως μεγάλο το έλλειμμα. Αφού υπερίσχυε το εγώ από το εμείς. Αφού προτεραιότητα είχε το βόλεμα μας αντί η δημιουργία κι ανάπτυξη του τόπου μας.
Αλήθεια πόσες φορές καθένας από μας πήγε σε ένα πολιτικό γραφείο να ζητήσει όχι διορισμό αλλά να φτιαχτεί ο δρόμος του χωριού του; Και δεν μιλάω για τους τοπικούς άρχοντες, αλλά για εμάς τους απλούς πολίτες.
Δυστυχώς είναι η ελληνική πραγματικότητα αυτή. Να σκεφτόμαστε την πάρτη μας και μόνο. Δεν είμαι απόλυτος ότι συμβαίνει με όλους αυτό, αλλά είναι το μεγαλύτερο ποσοστό. Λυπάμαι που το λέω, γιατί και σε μένα αντιστοιχεί ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Και δυστυχώς η Ηλεία, ένας νομός ευλογημένος από τον Θεό, είναι καταραμένος από τους ανθρώπους, που δεν τον αγάπησαν πραγματικά. Πως περιμένουμε να σκεφτούν οι «ξένοι» αυτό που δεν αγαπούμε οι ντόπιοι;
ΥΓ: Τι θα συνέβαινε άραγε αν ο ημίθεος Ηρακλής ερχόταν και πάλι για λίγο στη Γη και στην Ηλεία; Μάλλον πάλι θα αναγκαζόταν να καθαρίσει την Κόπρο του Αυγεία...
Πηγή: Η.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου