Ίσως για τελευταία φορά....
Η 190η επέτειος για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη των κατοίκων πολλών χωριών της περιφέρειας. Οι προχθεσινές εορταστικές εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα σε όλη την Ελλάδα, θα είναι ίσως οι τελευταίες σε κάποιες γωνιές της.
Του Σπύρου Σιδέρη
Το κλείσιμο των σχολείων θα φέρει δυστυχώς συν όλα τα υπόλοιπα και το τέλος κάθε είδους εκδήλωσης που έχει να κάνει με την Ιστορία και την μνήμη της. Θα ερημώσει και το μυαλό μας, μαζί με τις γειτονιές μας.
Τα καφενεία, όσα θα απομείνουν στα χωριά, θα έχουν κρεμασμένες φωτογραφίες όχι μόνο από ήρωες και συγγενείς, αλλά κι από παλαιότερες παρελάσεις, για να θυμίζουν στους εναπομείναντες κατοίκους ότι κάποτε ο τόπος τους είχε ζωή, είχε παιδιά, είχε μέλλον.
Επανέρχομαι και πάλι στην συγχώνευση των σχολείων που αποφάσισαν κάποιοι από τα καλογυαλισμένα γραφεία τους. Κάποιοι που είναι συνηθισμένοι να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, πληρώνοντας τα αδρά, κάποιοι που το χωριό τους το ξέρουν μόνο από φωτογραφίες. Κάποιοι που το ξαναθυμούνται από τους γραφικούς κατοίκους του, που έρχονται στο καμάρι του τόπου τους(τους εκλεγμένους) για να του ζητήσουν κανένα ρουσφέτι.
Και κάθε φορά που έρχονται οι εκλογές να τα επισκέπτονται, αν δεν έχουν γίνει μόνοι κάτοικοι Κολωνακίου ή υποψήφιοι στο μεγάλο χωριό, και να συναντούν τους ψηφοφόρους τους, να αναπολούν την γιαγιά ή τον παππού τους, που από το υστέρημα τους, τους αγόραζαν καραμέλες και πλαστικά παιχνιδάκια από το καφενείο-παντοπωλείο του χωριού. Κι ως άλλοι εξωγήινοι να βλέπουν το χωριό τους ως μουσειακό είδος κι όχι ως κομμάτι του εαυτού τους.
Πως μπορείς να σκεφτείς τον τόπο σου όταν δεν τον έχεις ζήσει; Όταν δεν έχεις εικόνες μνήμης από κει; Πως να πονέσεις κάτι που δεν γνωρίζεις; Και οι περισσότεροι από τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο αλλά και στις μικρές τοπικές ομάδες εξουσίας, δεν γνωρίζουν τον τόπο τους ή ίσως να θέλουν να τον ξεχάσουν γιατί δεν είναι sic κι έτσι δεν αγωνίζονται για το καλό του, αλλά για το δικό τους καλό και για το καλό του κόμματος τους.
Τι θα ‘λεγε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, ο Μιαούλης και όλοι οι άλλοι μικροί και μεγάλοι ήρωες, για την σημερινή κατάντια της πατρίδας που αγωνίστηκαν για να μας την δώσουν ελεύθερη;
Το χωριό δεν είναι Λονδίνο, Παρίσι ή Βρυξέλλες. Το χωριό πρέπει να πεθάνει και μαζί με αυτό κάθε δεσμός με το παρελθόν που θυμίζει μια ταπεινή καταγωγή. Το χωριό δεν είναι της μόδας. Μόδα είναι το sushi και το Gucci.
Γι αρκετούς απ’ αυτούς ίσως να έχει περισσότερη αξία μια χελώνα καρέττα-καρέττα ή ένας αργυροπελεκάνος παρά το χωριό τους, οι ρίζες τους, το σχολείο του, η εκκλησία ή το νεκροταφείο του. Εκεί που αναπαύονται οι πρόγονοι τους εκεί, που είναι γραμμένη η ιστορία τους.
Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που δεν έχουν ρίζες, άραγε; Αν όσα έμαθα στο σχολείο μου είναι σωστά, τα δένδρα που δεν έχουν ρίζες, γίνονται κούτσουρα.
Ας αντισταθούμε στα κούτσουρα κι ας ανθίσουμε με τους αγώνες μας τα βλαστάρια μιας νέας γενιάς καρποφόρων δένδρων.
ΥΓ: Η αλήθεια παραμένει όμως πικρή. Σε κάποια χωριά ίσως ήταν η τελευταία φορά που είδαν παρέλαση!!!
Πηγή: Η. Τ.
Το κλείσιμο των σχολείων θα φέρει δυστυχώς συν όλα τα υπόλοιπα και το τέλος κάθε είδους εκδήλωσης που έχει να κάνει με την Ιστορία και την μνήμη της. Θα ερημώσει και το μυαλό μας, μαζί με τις γειτονιές μας.
Τα καφενεία, όσα θα απομείνουν στα χωριά, θα έχουν κρεμασμένες φωτογραφίες όχι μόνο από ήρωες και συγγενείς, αλλά κι από παλαιότερες παρελάσεις, για να θυμίζουν στους εναπομείναντες κατοίκους ότι κάποτε ο τόπος τους είχε ζωή, είχε παιδιά, είχε μέλλον.
Επανέρχομαι και πάλι στην συγχώνευση των σχολείων που αποφάσισαν κάποιοι από τα καλογυαλισμένα γραφεία τους. Κάποιοι που είναι συνηθισμένοι να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, πληρώνοντας τα αδρά, κάποιοι που το χωριό τους το ξέρουν μόνο από φωτογραφίες. Κάποιοι που το ξαναθυμούνται από τους γραφικούς κατοίκους του, που έρχονται στο καμάρι του τόπου τους(τους εκλεγμένους) για να του ζητήσουν κανένα ρουσφέτι.
Και κάθε φορά που έρχονται οι εκλογές να τα επισκέπτονται, αν δεν έχουν γίνει μόνοι κάτοικοι Κολωνακίου ή υποψήφιοι στο μεγάλο χωριό, και να συναντούν τους ψηφοφόρους τους, να αναπολούν την γιαγιά ή τον παππού τους, που από το υστέρημα τους, τους αγόραζαν καραμέλες και πλαστικά παιχνιδάκια από το καφενείο-παντοπωλείο του χωριού. Κι ως άλλοι εξωγήινοι να βλέπουν το χωριό τους ως μουσειακό είδος κι όχι ως κομμάτι του εαυτού τους.
Πως μπορείς να σκεφτείς τον τόπο σου όταν δεν τον έχεις ζήσει; Όταν δεν έχεις εικόνες μνήμης από κει; Πως να πονέσεις κάτι που δεν γνωρίζεις; Και οι περισσότεροι από τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο αλλά και στις μικρές τοπικές ομάδες εξουσίας, δεν γνωρίζουν τον τόπο τους ή ίσως να θέλουν να τον ξεχάσουν γιατί δεν είναι sic κι έτσι δεν αγωνίζονται για το καλό του, αλλά για το δικό τους καλό και για το καλό του κόμματος τους.
Τι θα ‘λεγε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, ο Μιαούλης και όλοι οι άλλοι μικροί και μεγάλοι ήρωες, για την σημερινή κατάντια της πατρίδας που αγωνίστηκαν για να μας την δώσουν ελεύθερη;
Το χωριό δεν είναι Λονδίνο, Παρίσι ή Βρυξέλλες. Το χωριό πρέπει να πεθάνει και μαζί με αυτό κάθε δεσμός με το παρελθόν που θυμίζει μια ταπεινή καταγωγή. Το χωριό δεν είναι της μόδας. Μόδα είναι το sushi και το Gucci.
Γι αρκετούς απ’ αυτούς ίσως να έχει περισσότερη αξία μια χελώνα καρέττα-καρέττα ή ένας αργυροπελεκάνος παρά το χωριό τους, οι ρίζες τους, το σχολείο του, η εκκλησία ή το νεκροταφείο του. Εκεί που αναπαύονται οι πρόγονοι τους εκεί, που είναι γραμμένη η ιστορία τους.
Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που δεν έχουν ρίζες, άραγε; Αν όσα έμαθα στο σχολείο μου είναι σωστά, τα δένδρα που δεν έχουν ρίζες, γίνονται κούτσουρα.
Ας αντισταθούμε στα κούτσουρα κι ας ανθίσουμε με τους αγώνες μας τα βλαστάρια μιας νέας γενιάς καρποφόρων δένδρων.
ΥΓ: Η αλήθεια παραμένει όμως πικρή. Σε κάποια χωριά ίσως ήταν η τελευταία φορά που είδαν παρέλαση!!!
Πηγή: Η. Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου