ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ; Γιατί όχι. Ίσως έτσι να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Μεγάλη Τετάρτη, 20 Απριλίου, 2011


Πέρασαν οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου, 1821 με την μεγάλη παρέλαση του Ελληνισμού της Βοστώνης. Είναι οι γιορτή όπου κάθε Ελληνική ψυχή όπου και να βρίσκεται πάνω στη γη γεμίζει Ελληνική Εθνική υπερηφάνεια
Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, το internet, όλα ντυμένα με τα Ελληνικά χρώματα διαλαλούν όχι μόνο τα θαύμα εκείνης της ημέρας όπου μια χούφτα Έλληνες τα έβαλαν με μια ολόκληρη Αυτοκρατορία και την νίκησαν, αλλά το νόημα, τα συμπεράσματα και τα διδάγματα αυτού του άθλου.
Διδάγματα που ανάγκασαν τον Πρόεδρο Ομπάμα ( με την εξουσία όπως είπε που του παρέχει το σύνταγμα και οι νόμοι των Ηνωμένων Πολιτειών ) στην διακήρυξή του στις 24 Μαρτίου, να ανακηρύξει την 25 Μαρτίου 2011 ως ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Εθνική Ημέρα Εορτασμού της Ελληνικής και Αμερικανικής Δημοκρατίας. Κάλεσε δε τους Αμερικανούς πολίτες να Εορτάσουν αυτή την ημέρα με τους δέοντες Εορτασμούς και εκδηλώσεις.

Η αναγνώριση αυτή δεν είναι μόνο για το 1821 αλλά για τον αγώνα των Ελλήνων μέσα στο διάβα των αιώνων.   Στα μέσα του περασμένου αιώνα, το 1940, είχαμε αναγκάσει κάποιους άλλους να πουν ότι οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Έχουμε ακόμα να δείξουμε Σαλαμίνες, Θερμοπύλες, Μαραθώνες, το Έπος του 40 όπου μανάδες και αδελφές έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες μας. Όπου οι γυναίκες της Πίνδου κουβαλούσαν πυρομαχικά και άλλα υλικά μέσα στα χιόνια και έκαναν ανεφοδιασμό στους Έλληνες φαντάρους που πολεμούσαν.
Δικαιολογημένα λοιπόν εμείς οι Έλληνες να αισθανόμαστε σήμερα μια ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια για την ένδοξη κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.
Πλημμυρισμένο με τέτοια αισθήματα έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου και μάλιστα είχε προχωρήσει λίγο πάρα πέρα.
Βλέποντας το μεγαλείο του Ελληνισμού στο διάβα των αιώνων νόμισα ότι μόνο εμείς οι Έλληνες έχουμε να δείξουμε κάτι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Αλλά, ένα απρόσμενο γεγονός που έγινε πρόσφατα ήρθε να με προσγειώσει στην πραγματικότητα. Να νοιώσω ότι και οι άλλοι λαοί πολέμησαν για μια θέση κάτω από τον ήλιο. Μπορεί να μην είχαν Θερμοπύλες, μπορεί να μην είχαν Μαραθώνες είχαν όμως μανάδες και αδελφές που έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους δικούς τους στρατιώτες.
Εργάζομαι σε ένα εστιατόριο, το Billy's Roast Βeef, σε ένα από τα βορειοανατολικά προάστια, το Wakefield. Οι πελάτες είχαν σχηματίσει ουρά μπροστά στο ταμείο παραγγέλλοντας το φαγητό τους.
Στη σειρά που περιμένει είναι και τρεις Αμερικανοί στρατιώτες. Πριν προλάβουν να τελειώσουν την παραγγελία τους, μια γυναίκα που καθόταν με την παρέα της και έτρωγε, σηκώθηκε και είπε στην κοπέλα του ταμείου ότι θα πληρώσει αυτή το φαγητό των στρατιωτών.
Σαστίσαμε όλοι με την απρόσμενη κίνηση αυτής της γυναίκας. Παραξενεύτηκαν βέβαια και οι στρατιώτες και ρώτησαν γιατί?
Η απάντηση της γυναίκας ήταν επί λέξει “for what you do for us every day”.  (Για ότι κάνετε για εμάς κάθε μέρα).  Έτσι απλά με λίγες λέξεις η Αμερικάνα μάνα και αδελφή έπλεξε τις κάλτσες και τις φανέλες των στρατιωτών.   Όχι με τα δυο βελονάκια, αλλά με το δικό της τρόπο, εκεί, μπροστά στην ταμειακή μηχανή (register) του εστιατορίου.  Ακόμα και σήμερα σε αυτή την πλουραλιστική κοινωνία όπου ο χρόνος τρέχει πιό γρήγορα υπάρχουν μάνες, αδελφές, αδέλφια εάν θέλετε, που με το δικό τους τρόπο προσφέρουν, είτε όπως η κυρία στο Wakefield, είτε με πακέτα που προετοιμάζουν και στέλνουν στο μέτωπο. Γι’ αυτό να μην νομίζουμε ότι είμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Ίσως έτσι να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Γιώργος Ι.
Lynn, Massachusetts, USA