Στον αέρα

Δευτέρα, 18 Απριλίου, 2011
Ολη η χώρα βρίσκεται πραγματικά στον αέρα. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα χειρότερο από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Ολοι μας θέλουμε να μάθουμε σήμερα «αν θα τη βγάλουμε καθαρή», πότε θα τελειώσει αυτή η κρίση και πόσο θα πέσουν τα στάνταρντ με τα οποία μάθαμε να ζούμε. Βλέπεις πια την αγωνία στα πρόσωπα ανθρώπων που δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα περάσουν μεγάλη κρίση στη ζωή τους. Οι πολιτικοί δεν πείθουν, οι δημοσιογράφοι απωθούν και οι άνθρωποι που κατέχουν θεσμικές θέσεις, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον Αρχιεπίσκοπο, απογοητεύουν.
Το κτήνος του λαϊκισμού και της βίας θεριεύει όποτε μυρίζεται κενό ηγεσίας και κοινωνική αναστάτωση. Οι οπαδοί του σηκώνουν παντιέρα και μιλούν μια ακατάληπτη και παλαβή γλώσσα, αναφέρονται σε «ξένη κατοχή» και λαϊκίζουν ασύστολα, αλλά καλύπτουν ένα κενό. Οι οπαδοί της λογικής, είτε αυτοί είναι ακαδημαϊκοί είτε επιχειρηματίες είτε..., είτε..., σιωπούν και φοβούνται. Τους τρομάζει το καμίνι της πολιτικής και της αντιπαράθεσης και δεν καταλαβαίνουν ότι οι θερμοκρασίες που αναπτύσσει δεν θα αφήσουν τίποτα ανέπαφο.
Το μεγάλο, όμως, και πιο κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι η ανεργία. Μπορεί το νούμερο να είναι 15,1% αλλά αυτό πρακτικά σημαίνει ότι στον ιδιωτικό τομέα φτάνει το 20%. Είναι τρομακτικό το νούμερο! Είναι ένα ζήτημα να πρέπει να βγάλεις τα παιδιά σου από το ιδιωτικό σχολείο, να χρωστάς και να δανείζεσαι από συγγενείς για να πληρώσεις μια έκτακτη εισφορά ή να μην πηγαίνεις πια διακοπές παρά στο χωριό ή σε φίλους. Και είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα να ζεις το δράμα της ανεργίας και να διαπιστώνεις πόσο δύσκολο είναι να ξαναβρείς δουλειά. Είναι απίστευτος πια ο αριθμός αλλά και η ποιότητα των βιογραφικών που παίρνουμε από νέους ανθρώπους, με εξαιρετικές σπουδές που, όπως γράφουν, «είναι διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε».
Aυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα και πρέπει να το λύσουμε τώρα, γιατί καμιά κοινωνία, και ιδιαίτερα η ελληνική με τις ακραίες της συμπεριφορές, δεν αντέχει τέτοιο επίπεδο ανεργίας. Συμφωνώ πως πρέπει να γίνουμε λιγότερο κακομαθημένοι ως κοινωνία, να μην περιμένουμε ότι με ένα πτυχίο βολευόμαστε στο Δημόσιο, ότι παριστάνοντας τον αγρότη πρέπει να παίρνουμε τη «δωροεπιταγή» κάθε μήνα ή να θεωρούμε μια δουλειά στον τουρισμό υποτιμητική για τα «προσόντα μας». Κακομάθαμε ως κοινωνία και μας διέφθειραν οι επιδοτήσεις, τα ρουσφέτια και η λογική του δημοσιοϋπαλληλικιού ακόμη και σε τομείς του ιδιωτικού τομέα. Τώρα πρέπει να θυμηθούμε και να διδαχθούμε τι τράβηξαν οι προηγούμενες γενιές. Δεν θα είναι εύκολο.
Πρέπει όμως ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε πραγματικές δουλειές, θέσεις εργασίας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε μυαλά. Στην Ελλάδα ο πόλεμος εναντίον της επιχειρηματικότητας είναι ασύλληπτος και συμμετέχουν όλοι σε αυτόν: συνδικαλιστές, κόμματα, μέσα ενημέρωσης, μεγάλα κομμάτια της Δικαιοσύνης, εφορίες, η αρχαιολογία, όλοι. Και βέβαια είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι από τον «φασισμό των μειοψηφιών», από αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο των παράφρονων γκρουπούσκουλων που με τσαμπουκά και βία εμποδίζουν ό, τι πάει να γίνει. Θα χρειασθούν όμως πολλά χρόνια για να πετύχουμε κάτι τέτοιο. Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο που θα πει «έλεος πια με την αντίδραση σε όλα, χρειαζόμαστε επενδύσεις και δουλειές τώρα!».
Ως κοινωνία έχουμε μεγάλες υποχρεώσεις απέναντι στους ανθρώπους που δεν θα καταφέρουν να «περάσουν το ποτάμι» σε αυτή τη μεγάλη κρίση. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι όποιον και όπου μπορούμε και να θυμηθούμε ότι σε αυτή τη χώρα υπήρχε κάποτε το δίχτυ ασφαλείας της οικογένειας, της κοινότητας και των φίλων. Δεύτερον, όμως, και σημαντικότερο, είναι να αλλάξουμε τη χώρα για να βρεθούν ευκαιρίες για όλους. Αν δεν το καταφέρουμε γρήγορα άλλωστε, δεν θα τους αφήσουμε άλλη διέξοδο στην απόγνωση και την οργή από τον αυτοκαταστροφικό δρόμο της τυφλής διαμαρτυρίας και βίας.

Πηγή: Καθημερινή, Αλεξη Παπαχελα