Ατιμωρησία ή οδοστρωτήρας

Πέμπτη, 7 Απριλίου, 2011 Ενα δίλημμα ανακύπτει συνεχώς τον τελευταίο καιρό σε συζητήσεις με φίλους, γνωστούς, ακόμη και άγνωστους ανθρώπους που μοιράζονται τις αγωνίες τους στον δρόμο. Τι κάνεις όταν μια κοινωνία είναι δικαιολογημένα οργισμένη με μια συνομοταξία πολιτικών, επιχειρηματιών κ.ά., η οποία λεηλάτησε τον δημόσιο κορβανά και τώρα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς, έχοντας πολλά χρήματα κρυμμένα σε offshore και ελβετικούς λογαριασμούς; Το προφανές είναι ότι πρέπει να περιμένεις από την Ελληνική Δημοκρατία να χρησιμοποιήσει όλα της τα εργαλεία και τη φαντασία για να τους «τσιμπήσει»: την Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων του υπουργείου Οικονομικών, τη Δικαιοσύνη, τις επιτροπές της Βουλής κ.ά. Κανείς εξ αυτών δεν μοιάζει να έχει κάνει τη δουλειά του ακόμη εκτός από την περίπτωση της ΑΣΠΙΣ, όπου η Τράπεζα της Ελλάδος ξεκίνησε το ξετύλιγμα ενός κουβαριού και η Δικαιοσύνη προχώρησε σχετικά γρήγορα μια υπόθεση. Οι δικαιολογίες είναι άπειρες, αλλά και ο θυμός τεράστιος. Μέχρι και η τρόικα το έχει αντιληφθεί πλήρως και πιέζει ώστε να υπάρξουν «Ελληνες Μέιντοφ» που θα σταλούν στις φυλακές με χειροπέδες. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τα 340 δισ. του χρέους πήγαν μόνο σε κλεψιές, αλλά σίγουρα τα κλεψιμαίικα δεν είναι και λίγα. Πού ελλοχεύει ο κίνδυνος; Οταν ξεφεύγεις από τους θεσμούς και πας σε ένα ανεξέλεγκτο σύστημα απονομής «δικαιοσύνης» μέσα από δημόσια λιντσαρίσματα, «δημοσιογραφικές» παραινέσεις ή άλλες μεθόδους. Εκεί δεν ξέρεις αν ο κριτής είναι ο ίδιος απατεώνας ή απλώς έχει προσωπικά με όποιον «δείχνει» ως απατεώνα. Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η αξιωματική αντιπολίτευση, έχει τεράστια ευθύνη αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία σήμερα. Αν το έπαιρναν απόφαση, από κοινού, να στηρίξουν ο ένας τον άλλον στη διαλεύκανση 4 - 5 μεγάλων υποθέσεων απάτης και διαφθοράς, θα έγραφαν Ιστορία και θα κέρδιζαν μεγάλο τράτο από την κοινή γνώμη στα δύσκολα που έρχονται. Πρέπει όμως να το κάνουν με αχρωματοψία σε σχέση με κομματικά συμφέροντα και να αλληλοστηριχθούν όταν θα δεχθούν εκβιασμούς και αφόρητες πιέσεις. Αν, πάντως, δεν το κάνουν και αφήσουν ατιμώρητους και ελεύθερους πολιτικούς–απατεώνες, εκβιαστές του δημοσίου λόγου και άλλα τέτοια «φρούτα» της τελευταίας εικοσαετίας, ο θυμός του κόσμου θα γίνει σύντομα οδοστρωτήρας που θα πάρει σβάρνα το υπάρχουν πολιτικό σύστημα.

Πηγή: Καθημερινή, Του Αλεξη Παπαχελά