Πέμπτη, 25 Αυγούστου, 2011
Στην Έρημο Moχάβη (Mojave Dessert)
και στο Death Valley
Κατά τις 7:00 το πρωί την Κυριακή 31 Ιουλίου, 2011 ανοίγω τα μάτια μου. Η Λίντα έχει είδη σηκωθεί και επικοινωνήσει με τα παιδιά. Τη Δήμητρα που θα φύγει από τη Savannah στις 4:30μ.μ. (ανατολική ώρα, δηλαδή, 1:30μ.μ. Δυτική ώρα ή ώρα του Ειρηνικού όπως την λένε). Έχει επικοινωνήσει και με την Κατερίνα στο Tewksbury, Massachusetts για το σκύλο και διάφορα άλλα. Αφού έκανα ένα ντους ετοιμάζουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Σταματάμε για πρωινό ενώ τηλεφωνάμε το Νίκο να έρθει αλλά έχει κάτι με τη δουλειά του (εργάζεται στο Sea World ενώ πηγαίνει και στο Κολέγιο) οπότε του παίρνουμε φαγητό από το εστιατόριο και τον συναντούμε στις 11:30. Έχει πάρει και αυτός τα πράγματά του και ξεκινάμε οδικώς για το Las Vegas. Έχω ήδη βάλει στο GPS την διεύθυνση του ξενοδοχείου Bellagio στο Las Vegas όπου θα μείνουμε και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η μικρή οθόνη μας δείχνει την απόσταση που είναι 332 μίλια, και 5 ώρες ταξίδι. Ο καιρός είναι υπέροχος, 79 βαθμούς Φαρενάίτ και ωραία λιακάδα.
Ο δρόμος που παίρνουμε είναι ο 15 Βόρεια (15 North) ο οποίος περνάει δεξιά από το Los Angeles και μέσα από την πόλη San Bernandino. H διαδρομή είναι καλή. Χαμηλοί λόφοι με ωραία βλάστηση. Στη μέση της ανόδου και καθόδου του μεγάλου αυτοκινητόδρομου 15 (στη νησίδα) που χωρίζει το δρόμο, ανθισμένες δάφνες με ροζ και άσπρα λουλούδια που σου θυμίζει Ελλάδα και μάλιστα όταν πηγαίνεις από Αμαλιάδα και πλησιάζεις τον Πύργο. Περνάμε “μικρές' πόλεις, 45-50 χιλιάδες κατοίκους και μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στην περιοχή του San Bernandino όπου η ωραία πεδιάδα είναι γεμάτη οπωροφόρα δέντρα και ατέλειωτοι αμπελώνες. Η θερμοκρασία όμως έχει αρχίσει και αναβαίνει. 79 βαθμούς Φαρενάιτ ήταν στο San Diego στις 11:30 το πρωί τώρα η ώρα είναι 1:00 και έχει ανέβει στους 92. Έχει αρχίσει και ψιλοβρέχει, κατεβάζω την ταχύτητα γιατί φοβάμαι μήπως το οδόστρωμα είναι γλιστερό γιατί ήδη έχουμε περάσει δύο ατυχήματα μέσα σε 2 μίλια. Εδώ μας πιάνει κυκλοφοριακή συμφόρηση και η ταχύτητα είναι από 0 μέχρι 15 μίλια την ώρα για 4-5 μίλια. Γίνονται έργα και υπάρχουν μόνο 2 λωρίδες που κινούνται τα οχήματα.
Μόλις περνάμε το San Bernandino αρχίζουμε να ανεβαίνουμε βουνά, η βροχή έχει σταματήσει. Σταματάμε και εμείς για φαγητό. Η ώρα είναι 2:20 το απόγευμα, της Κυριακής. Η βροχή ξανά άρχισε. Μόλις βγαίνουμε από το αυτοκίνητο όπου ελέγχαμε την θερμοκρασία ένα ζεστό αεράκι μας κτυπά και ώσπου να πάμε από το αυτοκίνητο στο εστιατόριο ιδρώτας άρχισε να κυλά από το σώμα μας. Η θερμοκρασία είναι 93 βαθμοί. Αφού φάγαμε και βάλαμε καύσιμα μπαίνουμε πάλι στο δρόμο 15. Από εδώ και πέρα έχουμε μπει για καλά στην έρημο Mojave. Γυμνά βουνά, μα και γυμνή πεδιάδα. Κάτι μικροί θάμνοι προσπαθούν να επιβιώσουν στο ζεστό κλίμα. Συνέχεια ανεβαίνουμε στις πλαγιές των βουνών. Μία πινακίδα δείχνει 4158 πόδια (κάπου 1200 μέτρα). Δεν ταξιδεύουμε μόνοι μας. Η κυκλοφορία των οχημάτων (3-4 λωρίδες) είναι πυκνή. Δεξιά είναι η λωρίδα που πάνε μόνο τα φορτηγά και τα βαριά οχήματα τα οποία αγκομαχούν να ανέβουν. Στο δείκτη του αυτοκινήτου που δείχνει την εξωτερική θερμοκρασία βλέπω ότι η θερμοκρασία συνέχεια ανεβαίνει, τώρα δείχνει 97 βαθμούς. Τώρα δεν υπάρχει καθόλου βλάστηση αλλά ένα καφετί χρώμα είναι παντού. Μόνο η άσφαλτος είναι διαφορετικό χρώμα. Μία πινακίδα γράφει Las Vegas 159 μίλια. Έχουμε περάσει το μέσον της διαδρομής. Τα μπουκάλια νερό και μερικά πορτοκάλια και σταφύλια που έχουμε πάρει από το San Diego είναι πολύ χρήσιμα. Αρχίζουμε να κατεβαίνουνε από τα βουνά αλλά να που μετά από μερικά μίλια αρχίζουμε να ανεβαίνουμε πάλι. Δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από την άσφαλτο και έρημο. Δεν υπάρχει rest area για πάνω από 150 μίλια. Κατοικίσημη περιοχή δεν υπάρχει στο δρόμο μας. Κάτω στις πρόποδες των βουνών ένα τρένο διασχίζει την άγρια περιοχή του Φαρ Γουέστ.
Οι πινακίδες μας πληροφορούν για πολλοστή φορά ότι είμαστε στην έρημο Mojave και Death Valley που σημαίνει έρημος Μοχάβη, Κοιλάδα του Θανάτου. Μπορεί να μην είναι. Εάν σου χαλάσει το αυτοκίνητο την έχεις άσχημα και αυτό το πιστοποιούν “τα ερείπια” των αυτοκινήτων που είναι εγκαταλελειμμένα στις άκρες του δρόμου. Ούτε ένα δέντρο για ίσκιο. Στο νου μου έρχονται κινηματογραφικά έργα με καοϋμπόηδες όπου τους ψόφησε το άλογο και πάλευαν με τη φύση για να επιβιώσουν μέσα στην έρημο με το δυνατό καύσωνα. Κοιτάζω στον ουρανό μήπως δω γύπες. Τίποτα. Νέκρα παντού.
Τώρα αρχίζει μία μεγάλη κατηφόρα, κάπου 25 χιλιόμετρα συνέχεια κατεβαίνουμε. Τα αυτιά μας βουίζουν από την πίεση. Φτάσαμε στα σύνορα με τη Νεβάδα. Μερικά κτήρια φαίνονται από μακριά και αρχίζει το μποτιλιάρισμα γιατί φτιάχνουν το δρόμο και ο δρόμος στενεύει. Σιγά σιγά φτάνουμε στα κτήρια που υψώνονται δεξιά και αριστερά. Είναι ξενοδοχεία Καζίνα. Δεξιά μας γυαλίζει μιά λίμνη. Μάλλον τεχνητή είναι γιατί δεν βλέπουμε πουθενά ποτάμι.
Μία πινακίδα λέει “Mad Greek Restaurant” που σημαίνει ΄”Εστιατόριο ο αγριεμένος ή θυμωμένος Έλληνας”. Μάλιστα! Μέσα στην έρημο Μοχάβη (Mojave Dessert) και στη Νεκρή Κοιλάδα “Death Valley” υπάρχει ελληνικό εστιατόριο. Μερικά ξενοδοχεία/καζίνο έχουν πινακίδες που μας προσκαλούν να σταματήσουμε και να μείνουμε εκεί. Δεν σταματάμε γιατί πρέπει να είμαστε στο Las Vegas για να πάρουμε τη Δήμητρα από το αεροδρόμιο.
Ενώ εμείς περάσαμε σχετικά εύκολα το μποτιλιάρισμα από την άλλη μεριά του δρόμου (15 Νότια) για περίπου 20 μίλια τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα. Είναι Κυριακή απόγευμα και οι Καλιφορνέζοι γυρίζουν από το Las Vegas οπότε με το κλείσιμο των δύο λωρίδων και από την άλλη μεριά έχουν σταματήσει.
Από τα σύνορα με την Καλιφόρνια το Las Vegas είναι περίπου 40 μίλια τα οποία τα κάλυψα σε μισή ώρα. Οι πινακίδες του δρόμου μας λένε σε τόσα μίλια θα είσαστε στο Las Vegas. Διαφημιστικές πινακίδες μας ζητούν να πάμε στο τάδε καζίνο, στο τάδε θέατρο.
Να που στον ορίζοντα βλέπουμε τεράστια κτήρια να υψώνονται μέσα στην έρημο. Είναι η πόλη της “αμαρτίας” (sin city) όπως ονομάζεται η πόλη που έχει μόνο 70 χρόνια ζωή αλλά που πλησιάζει το ένα εκατομμύριο κατοίκους. Εδώ υπάρχουν τα 6 από τα δέκα μεγαλύτερα ξενοδοχεία στο κόσμο! Βγαίνω από το δρόμο 15 και μπαίνω στο Las Vegas Boulevard. Βλέπουμε ξενοδοχεία/καζίνο για τα οποία έχουμε ακούσει, διαβάσει ή έχουμε δει στην τηλεόραση ή στον κινηματόγραφο.
Περνάμε από το Treasure Island, Caesars Palace, Paris, Mirage. Μεγαθήρια κτίρια. Ο κόσμος κινείτε γρήγορα στους δρόμους, σαν να τρέχουν να μπουν σε κάποιο κτήριο. Η θερμοκρασία είναι 104 βαθμούς Φαρενάιτ. Η ώρα είναι 5:00 το απόγευμα όταν κτυπά το τηλέφωνο της Λίντας, είναι η μεγαλύτερη μας κόρη η Δήμητρα που μας πληροφορεί ότι η αεροπορική εταιρεία Continental/United τα θαλάσσωσε και είχε καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσει το αεροπλάνο στο Χιούστον του Τέξας οπότε δεν θα έρθει απόψε αλλά μάλλον αύριο το πρωί, (Δευτέρα 1 Αυγούστου, 2011). Τώρα είναι που πραγματικά καταλάβαμε ότι αυτές εταιρείες έχουν πρόβλημα. Στη συζήτηση που κάναμε είπαμε ότι μετά από αυτό το ταξίδι δεν θα τις χρησιμοποιήσουμε. Μας χάλασαν το κέφι.
Το GPS μας φωνάζει ότι ο επόμενος δρόμος δεξιά είναι το Bellagio Drive όπου είναι και το ξενοδοχείο/καζίνο όπου θα μείνουμε για τις επόμενες τρεις ημέρες. Μας πιάνει ο κόκκινος σηματοδότης και βλέπουμε τον πύργο του Αϊφελ αριστερά με το ξενοδοχείο/καζίνο Paris και ακριβώς απέναντι το Bellagio όπου μπροστά του υπάρχει μία τεχνητή λίμνη και πετάγονται τεράστιοι πίδακες νερού με φώτα και μουσική με τη μεγάλη Καναδέζα τραγουδίστρια Σελήν Διόν. Στην κυριολεξία το νερό της λίμνης χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής και πίδακες νερού εκτοξεύονται 30-40 μέτρα ψηλά. Ο κόσμος παρακολουθεί το ωραίο θέαμα. Στο σηματοδότη το φως ανάβει πράσινο. Παίρνω δεξιά και μπαίνω στο χώρο στάθμευσης. Είναι το parking garage όπου αφήνουμε το αυτοκίνητο. Το θερμόμετρο μέσα στο αυτοκίνητο μας προειδοποιεί ότι θερμοκρασία εδώ είναι 118 βαθμούς Φαρενάϊτ. Μόλις ανοίγουμε τις πόρτες του αυτοκινήτου μία λαύρα μας κτυπά αλύπητα. Παίρνουμε τα πράγματά μας γρήγορα γρήγορα και μπαίνουμε στο ξενοδοχείο πριν μας έρθει “ταμπλάς”.
Κατεβαίνουνε στο ισόγειο για να κάνουμε την εγγραφή στη ρεσεψιόν που είναι περίπου 25 άτομα που εξυπηρετούν το κόσμο. Οι ουρές είναι μεγάλες. Άλλοι φεύγουν άλλοι έρχονται, χιλιάδες κόσμος. Εδώ στο ισόγειο μπροστά από τη ρεσεψιόν είναι το καζίνο. Τεράστιο, απέραντο. Μηχανήματα για διάφορα παιχνίδια.
Από τη ρεσεψιόν περπατήσαμε κάπου διακόσια μέτρα μέσα στο απέραντο κτήριο για να πάρουμε έναν από τους ανελκυστήρες να πάμε στο 5ο όροφο όπου ήταν τα δωμάτια μας. Απέραντοι διάδρομοι, δεκάδες ανελκυστήρες. Άνθρωποι με βαλίτσες, άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται.
Τελικά φτάνουμε στον 5ο όροφο του τεράστιου ξενοδοχείου. Το δωμάτιο μας κι αυτό είναι μεγάλο, εξ ίσου μεγάλο είναι και το μπάνιο, ένα τεράστιο δωμάτιο με τζακούζι και όλο μάρμαρο. Από την οδήγηση και τη ζέστη έχω κουραστεί.
Βασίλης Καυκάς
Βασίλης Καυκάς
Αύριο η Συνέχεια
Στο Las Vegas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου