Οδοιπορικό στο San Diego, California και Las Vegas, Nevada Κεφάλαιο 4ο

Συνέχεια από το χθεσινό
Σάββατο, 27 Αυγούστου, 2011

Αυτή είναι η πρόσοψη του ξενοδοχείου Bellagio

ένας πραγματικός λαβύρινθος με 3993 δωμάτια 

H επιστροφή στο San Diego ήταν πιο γρήγορη αφού δεν βρήκαμε κυκλοφορία και τα 332 μίλια φάνηκαν σχετικά λίγα. Σταματήσαμε στη μοναδική rest area που υπάρχει σε όλο το μήκος του δρόμου 15 στο Death Valley.

Μόλις βγαίνουμε από το αυτοκίνητο μία “λαύρα” μας κτυπά στο πρόσωπο. Είναι 1:00 το μεσημέρι και η θερμοκρασία στον “κρανίου τόπο” είναι 109 βαθμούς Φαρενάϊτ. Ένας Ινδιάνος με μία Ινδιάνα έχουν στρώσει μία κουβέρτα στο έδαφος και έχουν τοποθετήσει την πραμάτεια τους που είναι διάφορα μικροπράγματα να κρεμάς στο λαιμό, να βάζεις στο τραπέζι ή στο κομοδίνο. Ελάχιστη βλάστηση που μοιάζει κάτι σαν τα γλυκόριζα. Στο βάθος και σε απόσταση 100 μέτρων βλέπω έναν κάκτο όπου στην κορυφή του κάθεται ένας γύπας. Βγάζω το κινητό και αφού κάνω ζουμ την εικόνα βλέπω ότι πράγματι είναι γύπας. Αρχίζω και τραβώ φωτογραφίες. Έχω πιάσει τον ίσκιο του κτηρίου που είναι τα αποχωρητήρια έτσι ο καυτερός ήλιος της ερήμου δεν με καίει, αλλά δεν μπορώ να καθίσω για πολύ γιατί αυτή η καταραμένη ζέστη είναι κάτι άλλο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και συνεχίζουμε το δρόμο μας, ανηφόρα κατηφόρα. Κάθε φορά που ανεβαίνουμε τα βουνά τα αυτιά μας βουίζουν όπως βουίζουν όταν κατεβαίνουμε τις πλαγιές των βουνών.

Σιγά σιγά αφήνουμε πίσω το Death Valley και την Mojave Dessert. 
Τώρα βλέπουμε πράσινο στον ορίζοντα, είναι φάρμες (ranch) με ζώα, χιλιάδες ζώα. Μοσχάρια και άλογα. Όσο πλησιάζουμε το San Bernandino από ανατολάς τόσο καταλαβαίνεις την αξία του φυτικού και ζωικού βασιλείου αφου τις τελευταίες 4 ημέρες είμαστε στην έρημο.

Αμπελώνες και καλαμπόκια δεξιά και αριστερά κατά μήκος του δρόμου. Μόλις περνάμε το San Bernandino στο αριστερό μέρος του δρόμου είναι μία μεγάλη στρατιωτική αεροπορική βάση. Μετά ανθισμένες δάφνες σε όλο το μήκος του δρόμου. Τελικά στις 4:20 το απόγευμα της Τετάρτης, 3 Αυγούστου, 2011 γυρίσαμε πίσω στο San Diego όπου η θερμοκρασία ήταν 80 βαθμοί Φαρενάϊτ με λιακάδα και ξερό κλίμα. Με άλλα λόγια χαρά Θεού. Πήραμε μία βαθιά ανάσα και είπαμε δόξα το Θεό γυρίσαμε στον φυσικό πολιτισμό.

Πήγαμε σε άλλο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει από πριν ήταν το Best Western (7 Seas) που είναι κοντά στο διαμέρισμα του Νίκου στο Mission Valley περίπου 1 μίλι από το Sea World και δυόμιση μίλια από το κέντρο της πόλη και στο δρόμο που ονομάζεται Hotel Circle. Καθίσαμε στο χώρο της πισίνας και φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου κάτω από πανύψηλους φοίνικες και λεμονιές.

Η πισίνα ήταν μικρή εν σχέση με αυτές του Bellagio στο Las Vegas αλλά το τοπίο και οι καιρικές συνθήκες δεν συγκρίνονται με τίποτα. Εδώ μένουν αρκετές οικογένειες που χρησιμοποιούν το ξενοδοχείο σαν ορμητήριο για να επισκέπτονται το περίφημο Sea World και το Bush Garden και το Universal Studios. Κάναμε μερικές βουτιές και ένα μίνι διαγωνισμό με το Νίκο ποιός θα πεταγόταν πιό ψηλά από το βατήρα της πισίνας και ποιός θα πήγαινε πιό μακρυά με βουτιά. Ποιό ευλύγιστος αυτός με πέρναγε κοντά 3 πόδια ύψος στο βατήρα αλλά εγώ τον “έτρωγα” στο μήκος στη βουτιά αφού έφτανα από τη μία άκρη της πισίνας στην άλλη, κάπου 80 πόδια. Βλέπετε είχα κάνει καλή προπόνηση πηγαίνοντας για ψάρεμα με το καμάκι στο Κατάκολο, τον Άγιο Ηλία του Πύργου και στις Στροφάδες. Πάντως ήρθαμε ισοπαλία αφού κέρδισε ο καθένας σε μία κατηγορία. Οι υπόλοιποι τουρίστες είχαν καθίσει γύρω στην πισίνα και χειροκροτούσαν τις προσπάθειές μας και να σας πω ντροπιάστηκα λίγο αλλά ήταν για μένα μία ωραία ευκαιρία να είμαι με το γιό μας και να διασκεδάζω. 


 Αφού κουραστήκαμε αρκετά μπήκαμε στο ξενοδοχείο όπου έκανα ένα γρήγορο ντους και μετά κατ' ευθεία για το αεροδρόμιο. Η Λίντα και ο Νίκος πήγαν να ξαπλώσουν. Έβαλα τη πιστή μου φίλη (το GPS) να μου λέει ποιό δρόμο και ποιά έξοδο θα πάρω και σε περίπου 12 λεπτά είμαι στο χώρο του αεροδρομίου, το οποίο είναι δίπλα στο λιμάνι και πολύ κοντά στο κέντρο του San Diego. Μόλις έφτασα κτύπησε και το κινητό. Ήταν η Κατερίνα, η οποία μου λέει σε άπταιστα ελληνικά “Μπαμπά ήρθα, τώρα κατέβηκα από το αεροπλάνο, εσύ που είσαι;” Όταν ακούω τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αμερική να μιλούν Ελληνικά συγκινούμε. Τουλάχιστον τα χρόνια που φάγαμε στους δρόμους να τα πάμε και να τα φέρουμε στο ημερήσιο Ελληνικό Σχολείο του Lowell, Massachusetts δεν πήγαν χαμένα. “Είμαι στο αεροδρόμιο και σε περίπου ένα λεπτό θα είμαι έξω από το κτήριο των αφίξεων” της λέω. Άντε γιατί πεινάω” μου απαντά. Παίρνω την Κατερίνα και αφού περνάμε τη πόλη σταματούμε σε ένα εστιατόριο στο Friars Rd του Mission Valley. Συζητάμε για το σχολείο της (θα πάει στο τρίτο έτος νοσηλευτική στο University of Massachusetts) τη δουλειά της, το σκύλο που τον αφήσαμε να τον προσέχουν κάποιοι φίλοι μας και άλλα. Φαίνεται κουρασμένη, εργάζεται σε τρεις διαφορετικές δουλειές τώρα το καλοκαίρι και η μία είναι σε νοσοκομείο της Βοστώνης.

Μετά το φαγητό πάμε στο ξενοδοχείο και κατ' ευθείαν για ύπνο.

Την άλλη μέρα, Πέμπτη 4 Αυγούστου, ο Νίκος πήρε την Κατερίνα και πήγαν να κάνουν surfing με τις ιστιοσανίδες στo La Jolla Beach (Λα Χόγια Μπιτς). Η Λίντα και εγώ αφού καθίσαμε στην πισίνα για αρκετή ώρα μετά πήγαμε στην παραλία. Εδώ έχουμε ένα πρόβλημα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η θάλασσα είναι δυτικά αφού τώρα είμαστε στον Ειρηνικό Ωκεανό και όχι στην περιοχή της Βοστώνης όπου η θάλασσα είναι ανατολικά καθ' ότι η ανατολική ακτή των ΗΠΑ βρέχεται από τον Ατλαντικό. Αλλά πολύ εύκολα προσαρμοζόμαστε αφού και η Κουρούτα που είναι παραλία έξω από την Αμαλιάδα και πηγαίνουμε όταν βρισκόμαστε στην Ελλάδα “κοιτάζει” προς τη δύση. Από εκεί πήγαμε για φαγητό στη παλιά πόλη (old town) του San Diego όπου ζήσαμε για λίγο τους καουμπόηδες, τους Ινδιάνους, τη ζωή του Φαρ Γουέστ με τις άμαξες, τους σερίφηδες. Φάγαμε στο Cosmopolitan που είναι ένα παλιό ξενοδοχείο και έχει ένα ωραίο εστιατόριο όπου γύρω σου έχεις αγιόκλημα, δέντρα ελιές, κληματαριές και πορτοκαλιές. Είναι 2:00 το μεσημέρι και η θερμοκρασία είναι 81 βαθμούς με λιακάδα. Η θαλάσσια αύρα σε κάνει να νοσταλγείς την Ελλάδα, τη Κουρούτα, τις παραλίες, τα νησιά. Έχουμε πάει σχεδόν σε όλη την Αμερική, εδώ είναι το καλύτερο κλίμα, αλά Ελλάδα.

Αφού πήραμε μερικά αναμνηστικά και βγάλαμε φωτογραφίες με το κινητό μου τηλέφωνο δίπλα σε φραγκοσυκιές, σε αθάνατα ανθισμένα, με καουμπόηδες, με το Σερίφη, καβάλα στις άμαξες και δίπλα από την άμαξα των τραπεζικών αποστολών της Well Fargo, στο δικαστήριο και σε άλλα διατηρητέα που θυμίζουν το Φαρ Γουέστ πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ήρθαν και τα παιδιά από το La Jolla Beach To βράδυ συναντηθήκαμε και φάγαμε όλοι μαζί σε ένα Μεξικάνικο εστιατόριο όπου ήρθε και ο φίλος του Νίκου ο Ronald. To φαγητό όμως δεν μου άρεσε γιατί ήταν καυτερό με τορτίγια.

Την άλλη μέρα ο Νίκος πήρε την μάννα του και την αδερφή του και πήγαν στο Sea World να τους δείξει που δουλεύει, τι κάνει και να παρακολουθήσαν τις παραστάσεις με τα δελφίνια και τις φάλαινες. Εγώ δεν πήγα γιατί είχα πάει τον Ιανουάριο πάλι και προτίμησα να μείνω στη πισίνα του ξενοδοχείου.

Το βράδυ φάγαμε όλοι μαζί στην περιοχή του Mission Valley και στην California Pizza. Δεν έχει καμία συγγένεια με τις πιτσαρίες της ανατολικής ακτής αφού η California Pizza είναι μεγάλο εστιατόριο που προσφέρει και πίτσα.

Επειδή εγώ και οι Λίντα θα φεύγαμε στις 6:18 το πρωί για Los Angeles και από εκεί για Βοστώνη η Κατερίνα πήγε να μείνει στο διαμέρισμα του Νίκου όπου ο Νίκος ετοίμαζε ένα πάρτι με φίλους του. Μας ζήτησαν να μείνουμε αλλά δεν είμαστε για πάρτι νεολαίας. Μπήκαμε όμως μέσα όπου το σαλόνι ήταν γεμάτο κόσμο. Καθίσαμε για λίγο και μιλήσαμε για πολλά και διάφορα και διακριτικά γύρο στις 11:00 το βράδυ η Λίντα κι εγώ αφού χαιρετίσαμε το Νίκο και δώσαμε ραντεβού να συναντηθούμε το Thankgiving στη Βοστώνη χαιρετήσαμε και την Κατερίνα και δώσαμε ραντεβού να την συναντήσω την Κυριακή το πρωί στο αεροδρόμιο της Βοστώνης όπου θα επέστρεφε με την Αlaska Airlines δια μέσου Seattle Washington.

Βασίλης Καυκάς

Αύριο η Συνέχεια και ΤΕΛΟΣ

Το κινητό τηλέφωνο χάθηκε.