Συνέχεια από το χθεσινό
Κυριακή, 28 Αυγούστου, 2011
Κυριακή, 28 Αυγούστου, 2011
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤ' ΕΜΠΟΔΙΩΝ
Έτσι στις 4:00 σηκωθήκαμε και βάλαμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητο, τουλάχιστον έτσι νομίσαμε ότι πήραμε όλα τα πράγματα. Κατευθύνθηκα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και πλήρωσα το λογαριασμό. Η διαδικασία ήταν 2 λεπτά. Πήγαμε και παραδώσαμε το αυτοκίνητο στην AVIS και μέσα στο λεωφορείο καθ οδόν προς το αεροδρόμιο ανακάλυψα ότι μου έλειπε το κινητό μου τηλέφωνο. Το λέω στον οδηγό επικοινωνεί με το κέντρο της εταιρείας ενοικίασης αυτοκινήτων αλλά δεν το βρίσκουν. Επικοινωνώ με το ξενοδοχείο αφού σίγουρα το τηλέφωνο το άφησα πάνω στο κρεβάτι πριν πάρω τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο. Τίποτα. Αλλά η στραβή μέρα φαίνεται από το πρωί. Στο αεροδρόμιο προβλήματα. Έπρεπε να φύγουμε με την Continental που ήταν στο terminal 2 και εκεί πήγαμε. Τα μηχανήματα ηλεκτρονικών εισιτηρίων δεν λειτουργούσαν και κάναμε μία διαδρομή περίπου 500 μέτρα ώσπου να βρούμε μηχάνημα που λειτουργούσε. Μετά μας λένε ότι πρέπει να πάμε στο terminal 1 γιατί θα φύγουμε με την United. Η ώρα είναι 5:40 όταν μπαίνουμε στην ουρά για να περάσουμε τον έλεγχο (security). Σιγά-σιγά προχωράμε και κοντά στις 5:55 φτάσαμε μπροστά από τον έλεγχο.
“Los Angeles πηγαίνετε;” ρωτάει η υπεύθυνη κυρία. Μάλιστα της απαντώ. Είσαστε σε λάθος μέρος με πληροφορεί. Λέω “πήγαμε στο terminal 2 αλλά μας έστειλαν εδώ terminal 1 μας είπαν ότι θα πάμε με την United”. Όχι μας λέει πρέπει να πάτε με το United Computer που είναι σε άλλο μέρος του αεροδρομίου. Ρωτάω είναι μακρυά. Βεβαίως και είναι, με τα πόδια δεν μπορείτε να πάτε θα βγείτε έξω και θα πάρετε το κόκκινο λεωφορείο. Αγανακτισμένοι βγαίνουμε έξω από το κτήριο του αεροδρομίου και πάμε στη στάση που είναι να έρθει το κόκκινο λεωφορείο. Είναι γεγονός ότι πιθανόν να χάσουμε το αεροπλάνο με τα προβλήματα που μας δημιουργεί η Continental/United.
Κάθε λεπτό που περνά συνειδητοποιούμε ότι μάλλον θα χάσουμε την πτήση για το Λος Άντζελες και φυσικά την πτήση από το Λος Άντζελες στη Βοστώνη. Στις 6:07 ήρθε το κόκκινο λεωφορείο και γέμισε. Ο οδηγός μας πληροφορεί ότι θα κάνει τρις στάσης κι εμείς είμαστε θα κατεβούμε στην τελευταία. Άρχισε να κάνει έναν κύκλο γύρω από το αεροδρόμιο και στις 6:15 λεπτά φεύγουμε από τη δεύτερη στάση. 6:17 λεπτά μπαίνουμε στο κτήριο που είναι να αναχωρήσουμε για το Λος Άντζελες. Έχομε δεν έχουμε ένα λεπτό. Ρωτάω έναν υπάλληλο σε ποια πύλη πρέπει να πάμε, στην 4 μου λέει. Από τα μεγάφωνα ακούμε τα ονόματά μας και ότι πρέπει αμέσως να πάμε στη πύλη 4 για άμεση επιβίβαση. Τρέχοντας φτάνουμε στο check point όπου η ασφάλεια μας κάνει έλεγχο. Λίγο ποιο κάτω είναι η πύλη (gate) 4. Tους φωνάζουμε ότι ερχόμαστε. Αμέσως μόλις περνάμε τη πύλη κατεβαίνουνε τις σκάλες και βρισκόμαστε στη “πίστα” όπου ένα αεροπλανάκι 50 θέσεων μας περιμένει. Είμαστε οι τελευταίοι επιβάτες του γιατί αμέσως τροχοδρομεί για να πετάξει για το Λος Άντζελες. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα. Τα καταφέραμε.
Μόνο 25 λεπτά διαρκεί το ταξίδι στο Λος Άντζελες (η απόσταση από το San Diego είναι 100 μίλια). Μόλις κατεβαίνουνε κοιτάζω τον ηλεκτρονικό πίνακα για την πτήση προς Βοστώνη. Έχουμε μία ώρα και 25 λεπτά και η πύλη είναι δίπλα από αυτή που ήρθαμε. Καθόμαστε σε ένα μικρό εστιατόριο για πρωινό που το λένε Ρουτ 66 (Route 66) και έχει στο τοίχο του κόσμου από πινακίδες αυτοκινήτων από αυτοκίνητα που ξέμειναν στο Death Valley και στο δρόμο 66 εκεί στην έρημο.
Ξαναπαίρνω τηλέφωνο στο ξενοδοχείο και στα γραφεία της AVIS για το κινητό μου τηλέφωνο. Δεν βρήκαν τίποτα. Η ώρα πέρασε και μπαίνουμε στο αεροσκάφος είναι ένα Μπόϊνγκ 320 που έχει 210 επιβάτες Όλες η θέσεις γεμάτες. Την ώρα που τροχοδρομεί για να αναχωρήσει ο πιλότος μας πληροφορεί ότι σε 4 ώρες και 55 λεπτά θα είμαστε στη Βοστώνη. Μία απόσταση 3000 μίλια κοντά 5000 χιλιόμετρα. Από τον Ειρηνικό Ωκεανό και αφού διασχίσουμε κατά μήκος τις Ηνωμένες Πολιτείες θα φτάσουμε στη Βοστώνη που είναι στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Το ταξίδι ήταν καλό και φτάσαμε καλά. Όταν φτάσαμε ξανά τηλεφωνώ για το κινητό που χάθηκε. Δυστυχώς δεν βρέθηκε. Τώρα και να το έβρισκαν κορόιδα είναι να το παραδώσουν 600 δολάρια στοιχίζει. Την άλλη μέρα τηλεφώνησα στην εταιρεία και σταμάτησαν τη σύνδεση ενώ η ασφαλιστική εταιρεία αφού πλήρωσα λίγο πάνω από 100 δολάρια μου έστειλαν καινούριο με τον ίδιο αριθμό κλήσεως. Έχασα όμως τις φωτογραφίες που τράβηξα στο San Diego, Mohavi Dessert και Las Vegas μαζί με τον κατάλογο με όλους τους αριθμούς που είχα. Οπότε εάν δεν σε τηλεφωνώ είναι γιατί απλά δεν έχω τον αριθμό σου.
Την Κυριακή 7 Αυγούστου, (την άλλη μέρα αφότου ήρθαμε εμείς) επέστρεψε και η Κατερίνα. Ήρθαμε σώοι αλλά με μεγάλη ταλαιπωρία. Η ένωση των δύο αεροπορικών εταιρειών κολοσσών της Continental και της United σε μία τεράστια εταιρεία κάπου κολλάει με αποτέλεσμα να δημιουργούν προβλήματα στους επιβάτες. Εμείς δεν πρόκειται να ταξιδέψουμε πάλι με αυτές.
Όσο για τις διακοπές καλά ήταν. Στο Las Vegas μία φορά είναι αρκετή όσο για το San Diego θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα γιατί έχει ωραίο καιρό αλλά είναι πολύ μακρυά από την πολιτιστική Βοστώνη όπου ο μέσος κάτοικος έχει τουλάχιστον μεταπτυχιακό και το Ελληνικό στοιχείο παραμένει δυνατό.
Μια συμβουλή μπορώ να δώσω μη βάζετε προσωπικά σας δεδομένα και οικονομικές πληροφορίες στο κινητό σας τηλέφωνο μα ούτε και στο κομπιούτερ εάν δεν έχετε κωδικούς.
Πριν 3 ημέρες βρήκα ότι το κινητό μου είναι στο Denver, Colorado. Έκαναν το λάθος να μπουν στην ιστοσελίδα την οποία είχα πληκτρολογήσει και είχα φυλάξει στη μνήμη του. Όταν είδα τα ίχνη που άφησε ειδοποίησα την ασφάλεια και συνέλαβαν τον κάτοχο την επόμενη μέρα. Τώρα πως από το San Diego βρέθηκε 1000 μίλια μακρυά αυτό ίσως να μην το μάθω ποτέ.
Βασίλης Καυκάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου