Τετάρτη, 24 Αυγούστου, 2011
Είναι 4:00 το πρωί, ξημερώνει 30 Ιουλίου, 2011. Σηκωθήκαμε για να πάμε στο αεροδρόμιο της Βοστώνης όπου θα πάρουμε το αεροπλάνο για το Σικάγο και αφού αλλάξουμε αεροπλάνο θα κατευθυνθούμε προς το San Diego της Καλιφόρνιας όπου θα περάσουμε τις διακοπές μας με την ένωση της οικογένειας αφού τα δύο μεγαλύτερα παιδιά σπουδάζουν η μεν Δήμητρα στην Savannah, Georgia κάπου 1056 μίλια μακρυά, τρεις ώρες με το αεροπλάνο ο δε Νίκος στο San Diego, California 3000 μίλια μακρυά, 6 ώρες με το αεροπλάνο. Η Κατερίνα θα έρθει με άλλο αεροπλάνο την Τετάρτη, αυτή σπουδάζει στη Βοστώνη.
Οι βαλίτσες είναι έτοιμες και μέχρι να έρθει ο Δημήτρης βγαίνω στο κήπο και ανοίγω τη βρύση και με το λάστιχο αρχίζω να ποτίζω τα φυτά. Θα απουσιάσουμε για οκτώ ημέρες οπότε είναι σαν να τα αποχαιρετώ. Ο σκύλος μας, ο πιστός μας φίλος ο Σλάϊ, έχει σηκωθεί και αυτός και φαίνεται σαστισμένος γιατί μάλλον κατάλαβε ότι θα φύγουμε.
Σε λίγο έφτασε και ο Δημήτρης με το γιο του Αλέξανδρο. Στα γρήγορα βάζουμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Ο σκύλος μας κοιτάζει από το παράθυρο απογοητευμένος που δεν έρχεται μαζί μας. Επειδή αλλάζουμε αεροπλάνο πήραμε μόνο τα απαραίτητα σε μικρές βαλίτσες που μπορούμε τις πάρουμε μέσα στο αεροπλάνο για να πάμε κατ' ευθεία στην πύλη και να αποφύγουμε τη διαδικασία των αποσκευών.
Σε μισή ώρα φτάσαμε στο Logan International Airport της Βοστώνης. Πήγαμε στο terminal A όπου αναχωρεί η αεροπορική εταιρεία Continental με την οποία είχαμε βγάλει ηλεκτρονικά τα εισιτήριά μας. Με το που μπαίνουμε στο κτίριο βλέπουμε μία τεράστια γραμμή να έχει κάνει τέσσερις κύκλους μέσα στο κτίριο. Εάν είχαμε βαλίτσες ή άλλα πράγματα να δώσουμε για τις αποσκευές θα μπαίναμε στην ουρά, τώρα το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάμε στο ηλεκτρονικό μηχάνημα να βγάλουμε τα εισιτήρια μας πράγμα που έγινε και σε ένα λεπτό κρατούσαμε τα εισιτήρια μας με τις θέσεις. Ξαφνικά ακούγετε από τα μεγάφωνα “όποιος πηγαίνει στο Σικάγο με την Κοντινένταλ να έρθει στις πληροφορίες”. Πράγματι αυτό κάναμε για να μας πληροφορήσουν ότι το αεροσκάφος με το οποίο θα πάμε στο Σικάγο είναι της United. Πριν λίγο καιρό οι δύο αυτές εταιρείες ενώθηκαν (Continental & United Airlines) και τώρα πρέπει να πάμε σε άλλο κτήριο που είναι το terminal C. Η ώρα είναι 5:30 και η πτήση φεύγει στις 6:00. Πρέπει να τρέξουμε με τα πράγματα στα χέρια. Ένας αντιπρόσωπος της εταιρείας μας ανεβάζει στον επόμενο όροφο του κτηρίου και με το κινητό τηλέφωνο μιλάει κάπου. Σε 5 λεπτά μία κυρία με ένα αυτοκινητάκι που λειτουργεί με ρεύμα παρουσιάζεται και μας λέει ανεβείτε να σας πάω στο άλλο κτήριο πράγμα που κάναμε. Οδηγεί σαν δαιμονισμένη μέσα σε κτήρια και στο χώρο στάθμευσης των οχημάτων. Αυτόματες πόρτες ανοίγουν και μετά από περίπου 10 λεπτά φτάνουμε στην πύλη που θα αναχωρήσει το αεροσκάφος της United Airlines για το Ο'Hara Airport του Chicago. Η ώρα είναι 5:45π.μ. από εδώ και στο εξής παίζουμε με τα λεπτά. Μπαίνουμε στη σειρά να περάσουμε από έλεγχο (security). Βγάζουμε τα εισιτήρια και την άδεια οδηγήσεως. Περιμένουμε τη σειρά μας και δίνει ο καθένας το δικό του στην υπεύθυνη. Με κοιτάζει καλά σαν να με ζυγιάζει και με ρωτάει: “Έχετε κάποιο άλλο έγγραφο;” Λέω τι “συμβαίνει;” “Η άδειά σας έχει λήξει κύριε” μου απαντά. Νωρίτερα το πρωί έβγαλα κάρτες και διάφορα άλλα χαρτιά από το πορτοφόλι μου φαίνεται ότι κράτησα την άδεια οδηγήσεως που είχε λήξει και την καλή την άφησα σπίτι! Τώρα; Αλλά μπορεί να έκανα λάθος και άφησα την ταυτότητα (άδεια οδηγήσεως) έχω όμως μαζί μου το διαβατήριο μου. Έτσι περάσαμε τον έλεγχο ταυτοποίησης και μετά βάλαμε τα πράγματα στο ηλεκτρονικό μηχάνημα ανίχνευσης αντικειμένων και εμείς περάσαμε από “ακτινογραφία σώματος”.
Περιττό να σας πω ότι μετά από όλα αυτά είμαστε οι τελευταίοι που μπήκαμε στο αεροσκάφος. Δύο ώρες και ένα τέταρτο κράτησε η πτήση προς το Σικάγο αλλά με τη διαφορά της ώρας (το Σικάγο πηγαίνει μία ώρα πίσω από τη Βοστώνη) είμαστε εκεί λίγο μετά τις 7:15 το πρωί.
Μόλις βγήκαμε από το αεροσκάφος πήραμε ένα καφέ και μετά χωρίς καμία καθυστέρηση ή αναπάντεχο μπήκαμε στο αεροσκάφος για το San Diego που βρίσκετε στην δυτική ακτή των ΗΠΑ.
Περάσαμε πάνω από το Grand Canyon και τον ποταμό Colorado. Λίγο νοτιότερα φαίνεται μία λίμνη, είναι το φράγμα το Χούβερ (Hoover Dump).
Στις 12:14 λεπτά το μεσημέρι τοπική ώρα φτάσαμε στο San Diego. Λιακάδα, 82 βαθμούς Φαρενάϊτ με αύρα που έρχεται από τη θάλασσα. Με άλλα λόγια είναι παρόμοια με τον καιρό στην Ελλάδα. Από το αεροδρόμιο παίρνουμε το λεωφορείο της AVIS και πηγαίνουμε να πάρουμε το αυτοκίνητο που έχουμε ενοικιάσει εκ των προτέρων. Μία τυπική διαδικασία 10 λεπτών και φεύγουμε με ένα άσπρο Impala 2011. Είναι ένα σαν ένα από τα δικό μας αυτοκίνητα που έχουμε μόνο που το δικό μας είναι μαύρο χρώμα.
Φοίνικες και ανθισμένες δάφνες είναι φυτεμένες κατά το μήκος του δρόμου από το αεροδρόμιο προς την περιοχή Mission Valley. Τεράστιοι δρόμοι, με μεγάλη κυκλοφορία. Διαβάζουμε τις πινακίδες, προς Los Angeles, Mexico, Downtown, Mission Valley. Εκεί θα πάμε εμείς στο Mission Valley. Το τοπίο θυμίζει Ελλάδα, λόφοι δεξιά και αριστερά με ελιές, και εσπεριδοειδή.
Πληκτρολογούμε το GPS με τη διεύθυνση του Νίκου και σε 15 λεπτά είμαστε έξω από το διαμέρισμα του στην περιοχή Mission Valley κοντά στο στάδιο των San Diego Chargers που είναι ομάδα του Αμερικάνικου football.
Συναντήσαμε το Νίκο στο διαμέρισμά του και η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Μετά πήγαμε για μεσημεριανό φαγητό στην περιοχή του Mission Valley Mall και μετά στο ξενοδοχείο μας στο προάστιο Chula Vista, νότια του San Diego, μεταξύ San Diego και στα σύνορα με το Μεξικό, 15 λεπτά από το San Diego και άλλα τόσα από το Μεξικό.
Κάναμε ένα μπάνιο στη πισίνα του ξενοδοχείου και μετά ένα ντους στο δωμάτιο και ξαπλώσαμε για μιά ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου