H Mέρκελ ζήτησε την αντικατάσταση του Μπερλουσκόνι

Σύμφωνα με την Γουόλ Στρήτ Τζόρναλ

Σάββατο, 31 Δεκεμβρίου, 2011
Το πώς η κρίση χρέους επηρέασε τις σχέσεις των Ευρωπαίων ηγετών, ενώ ανάγκασε την καγκελάριο Αγγελα Μέρκελ να παρέμβει στα πολιτικά δρώμενα της Ιταλίας, ζητώντας την αντικατάσταση του πρωθυπουργού, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, περιγράφει η «WSJ» στο δεύτερο μέρος της έρευνας που πραγματοποίησε σχετικά με τις εξελίξεις στην ΕΕ.
Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε η «WSJ» στο «χρονικό» της για την κρίση χρέους, ένα κρύο απόγευμα του Οκτωβρίου, η κ. Μέρκελ έκανε ένα εμπιστευτικό τηλεφώνημα στη Ρώμη. Δύο χρόνια μετά, η κρίση που ξεκίνησε από την Ελλάδα, είχε χτυπήσει την Ιταλία.
Η Καγκελάριος, τηλεφώνησε στον πρόεδρο, Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν έναν άγραφο κανόνα, να μην παρεμβαίνουν, ο ένας στην εσωτερική πολιτική του άλλου. Η κ. Μέρκελ, ωστόσο, προέτρεπε ευγενικά να αλλάξει ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, αν ο κ. Μπερλουσκόνι δεν μπορούσε να αλλάξει τη χώρα.
Ηδη από τα τέλη του 2009, οι Ευρωπαίοι ήξεραν ότι έπρεπε να αποφύγουν μία απόσυρση των επενδυτών από την Ιταλία. Το προκάλεσαν όμως οι ίδιοι, με τους χειρισμούς που έκαναν στην περίπτωση της Ελλάδας, ειδικά με την απόφαση της 21ης Ιουλίου για τη συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στη διάσωση.
Την κατάσταση επιδείνωσε και η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία, με τον κ. Μπερλουσκόνι να έρχεται σε ρήξη με τον υπουργό Οικονομικών, Τζιούλιο Τρεμόντι.
Η ομιλία του κ. Μπερλουσκόνι στις 3 Αυγούστου για εξυγίανση δεν απέφερε αποτέλεσμα, ενώ δύο μέρες αργότερα έλαβε ένα εμπιστευτικό γράμμα από την ΕΚΤ, ότι το σχέδιο μείωσης του ελλείμματος «δεν ήταν σαφές». Οι ΕΚΤ έθετε ως όρο για περαιτέρω παρέμβασή της στην αγορά ιταλικών ομολόγων ευρείες μεταρρυθμίσεις και περικοπές.
Η απειλή της ΕΚΤ ήταν χειρότερη από τρομοκρατική οργάνωση, είπε ο κ. Τρεμόντι μετά από λίγο καιρό σε Eurogroup.
Στις 7 Αυγούστου, ο κ. Μπερλουσκόνι, απάντησε στην ΕΚΤ, αναφέροντας ότι θα προχωρήσει όπως του υποδείκνυαν. Ο τότε επικεφαλής της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ, δήλωσε ικανοποιημένος και από την επόμενη, άρχισε η αγορά ομολόγων της Ιταλίας από την Κεντρική Τράπεζα, καθησυχάζοντας προσωρινά τις αγορές.
Τα μέτρα όμως, συνάντησαν πολιτικές αντιδράσεις. Στις 31 Αυγούστου, όμως, ο κ. Μπερλουσκόνι απέσυρε τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, που είχε υποσχεθεί. Η κρίση κλιμακώθηκε. Ο υπόλοιπος κόσμος έχανε την υπομονή του με τη στρατηγική των διασώσεων.
Κίνα, Βραζιλία και ΗΠΑ, το Σεπτέμβριο στην ετήσια συνεδρίαση του ΔΝΤ, πίεσαν για άμεση λύση. Η ΕΚΤ αντιστεκόταν. Στις 19 Οκτωβρίου ο Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, λίγο πριν γεννήσει η σύζυγός του, έφυγε εκτάκτως για τη Φραγκφούρτη με αφορμή μία τελετή αποχώρησης του κ. Τρισέ. Ο κ. Σαρκοζί δεν ήταν εκεί για να γιορτάσει.
Ο κ. Τρισέ επέμεινε ότι δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να δανείσει τις κυβερνήσεις και οι τόνοι ανέβηκαν. Η κ. Μέρκελ, που ήταν παρούσα, ενοχλήθηκε. Φώναξε στον κ. Σαρκοζί, καθώς και η Γερμανία αντιτίθετο στο τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ. Η συνάντηση έληξε χωρίς συμφωνία.
Την επόμενη έλαβε χώρα το τηλεφώνημα της κ. Μέρκελ στη Ρώμη. Αλλά και πάλι η Ελλάδα, δεν κατάφερνε να υλοποιήσει ό,τι είχε υποσχεθεί και ήταν αναγκαίο μεγαλύτερο «κούρεμα». Οι ιδιώτες επενδυτές αντέδρασαν και ως γνωστό χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση-απειλή της Καγκελαρίου κατά τη Σύνοδο Κορυφής στις 27 Οκτωβρίου, τα ξημερώματα, για να δεχθούν το 50%.
Την επόμενη υπήρξε σχετική ηρεμία στις αγορές, η οποία όμως διαταράχθηκε όταν ο κ. Παπανδρέου έθεσε πρόταση για δημοψήφισμα στις 31 Οκτωβρίου. Στις 2 Νοεμβρίου, εκλήθη εσπευσμένα στις Κάνες, όπου συνεδρίαζε η G20.
Εκεί έσπασε ένα ταμπού, καθώς για πρώτη φορά Μέρκελ και Σαρκοζί, ανέφεραν ότι ένα κράτος θα μπορούσε να βγει από το ευρώ, υπογραμμίζοντας στον κ. Παπανδρέου ότι το δημοψήφισμα θα πρέπει να είναι «θέλετε να είστε εντός ή εκτός της ευρωζώνης».
Στις συζητήσεις που ακολούθησαν ο κ. Μπερλουσκόνι βρέθηκε στο επίκεντρο. Σε κάποιο σημείο των μακροσκελών συνομιλιών, αποκοιμήθηκε και οι βοηθοί του τον έσπρωχναν να ξυπνήσει. Στις 8 Νοεμβρίου, ο κ. Μπερλουσκόνι, παραιτήθηκε. Στη θέση του ανέλαβε ο τεχνοκράτης, Μάριο Μόντι.

Πηγή: Εθνικός Κήρυξ & Wall Street Journal