Τρίτη, 1η Μαΐου, 2012
Πρώτα πρώτα, τι θα πει κυβέρνηση συνεργασίας; Τι απαιτείται ως προϋπόθεση για τον σχηµατισµό µιας κυβερνήσεως συνεργασίας; Ποιοι τη θέλουν; Σχεδόν όλοι όσοι δεν έχουν ελπίδα εκλογικής νίκης (και σχηµατισµού κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας) τη συζητούν· ακριβέστερα: την προσδοκούν!
Διότι τι καλύτερο από το να είσαι ένα µικρό κόµµα και παρά το ασήµαντον της καταγραφόµενης πολιτικής δυνάµεώς σου να καλείσαι σε διαβουλεύσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ολα αυτά θυµίζουν την ιστορία του πασά. Ο οποίος ζητούσε από τον πληροφοριοδότη του να επαναλάβει µεγαλοφώνως τη φήµη ότι ο Σουλτάνος τον σκεφτόταν για τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη:
- Για πες τα πάλι, ωρέ! Ξέρω ότι λες ψέµατα αλλά µ’ αρέσει να τ’ ακούω.
Πρέπει να σηµειωθεί ότι οι περισσότεροι από τους ζητούντες κυβερνήσεις συνεργασίας προέρχονται από… διάλυση καταστήµατος, διάσπαση κοµµάτων κ.λπ., κ.λπ.
Αυτή η πολιτική καταγωγή των προθύµων είναι που δηµιουργεί πρόσθετα ερωτήµατα. Πώς είναι δυνατόν πρόσωπα που δεν µπόρεσαν να συνεργασθούν και να συνυπάρξουν µε φίλους και συντρόφους µέσα σε µικρά ή µεγαλύτερα κόµµατα, να µπορέσουν να δουλέψουν αποδοτικά µαζί µε τους δηλωµένους εχθρούς;
Τι θα γίνει; Αν ένας εκ των δύο µεγάλων νικήσει νίκην αυτοδυναµίας – αυτή είναι µια καθαρή λύση. Επίσης καθαρή λύση προκύπτει αν ελλείψει αυτοδυναµίας τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα διαθέτουν από κοινού κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Υπάρχει και η περίπτωση σε ένα δικοµµατικό σχήµα να ενταχθεί και ένα άλλο µικρό κόµµα.
Εδώ τελειώνουν τα σενάρια.
Δεν µπορεί κανείς να φαντασθεί συνεργασία των µικρών κοµµάτων µεταξύ τους. Πολλά λ.χ. µπορεί κανείς να καταµαρτυρήσει στον αρχηγό του ΣυΡιζΑ. Αλλά δύσκολα να τον φαντασθεί συνοµιλητή των ακροδεξιών αποφύσεων που ήδη κρούουν τας θύρας του Κοινοβουλίου.
Ο κατακερµατισµός των πολιτικών δυνάµεων οφείλεται κατά κανόνα στις υπερβολικές συνήθως φιλοδοξίες προσώπων που αλλάζουν θέσεις ανάλογα µε την εκάστοτε δική τους θέση.
Ποιος εµποδίζει την ευρεία Αριστερά να γίνει ένα κόµµα και να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας; Θέλει τόλµη και φαντασία η εξουσία!
Ο συνεχιζόµενος «διάλογος» περί κυβερνήσεως συνεργασίας τείνει να γίνει Σενάριο Πολιτικής Ανοησίας…
Πρώτα πρώτα, τι θα πει κυβέρνηση συνεργασίας; Τι απαιτείται ως προϋπόθεση για τον σχηµατισµό µιας κυβερνήσεως συνεργασίας; Ποιοι τη θέλουν; Σχεδόν όλοι όσοι δεν έχουν ελπίδα εκλογικής νίκης (και σχηµατισµού κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας) τη συζητούν· ακριβέστερα: την προσδοκούν!
Διότι τι καλύτερο από το να είσαι ένα µικρό κόµµα και παρά το ασήµαντον της καταγραφόµενης πολιτικής δυνάµεώς σου να καλείσαι σε διαβουλεύσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ολα αυτά θυµίζουν την ιστορία του πασά. Ο οποίος ζητούσε από τον πληροφοριοδότη του να επαναλάβει µεγαλοφώνως τη φήµη ότι ο Σουλτάνος τον σκεφτόταν για τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη:
- Για πες τα πάλι, ωρέ! Ξέρω ότι λες ψέµατα αλλά µ’ αρέσει να τ’ ακούω.
Πρέπει να σηµειωθεί ότι οι περισσότεροι από τους ζητούντες κυβερνήσεις συνεργασίας προέρχονται από… διάλυση καταστήµατος, διάσπαση κοµµάτων κ.λπ., κ.λπ.
Αυτή η πολιτική καταγωγή των προθύµων είναι που δηµιουργεί πρόσθετα ερωτήµατα. Πώς είναι δυνατόν πρόσωπα που δεν µπόρεσαν να συνεργασθούν και να συνυπάρξουν µε φίλους και συντρόφους µέσα σε µικρά ή µεγαλύτερα κόµµατα, να µπορέσουν να δουλέψουν αποδοτικά µαζί µε τους δηλωµένους εχθρούς;
Τι θα γίνει; Αν ένας εκ των δύο µεγάλων νικήσει νίκην αυτοδυναµίας – αυτή είναι µια καθαρή λύση. Επίσης καθαρή λύση προκύπτει αν ελλείψει αυτοδυναµίας τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα διαθέτουν από κοινού κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Υπάρχει και η περίπτωση σε ένα δικοµµατικό σχήµα να ενταχθεί και ένα άλλο µικρό κόµµα.
Εδώ τελειώνουν τα σενάρια.
Δεν µπορεί κανείς να φαντασθεί συνεργασία των µικρών κοµµάτων µεταξύ τους. Πολλά λ.χ. µπορεί κανείς να καταµαρτυρήσει στον αρχηγό του ΣυΡιζΑ. Αλλά δύσκολα να τον φαντασθεί συνοµιλητή των ακροδεξιών αποφύσεων που ήδη κρούουν τας θύρας του Κοινοβουλίου.
Ο κατακερµατισµός των πολιτικών δυνάµεων οφείλεται κατά κανόνα στις υπερβολικές συνήθως φιλοδοξίες προσώπων που αλλάζουν θέσεις ανάλογα µε την εκάστοτε δική τους θέση.
Ποιος εµποδίζει την ευρεία Αριστερά να γίνει ένα κόµµα και να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας; Θέλει τόλµη και φαντασία η εξουσία!
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ, Σταύρος Ψυχάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου