Είναι στιγμές (του Γιώργου Ιατρού)

Τρίτη, 19 Ιουνίου, 2012

Οχι, δεν θα μιλήσουμε για το γνωστό τηλεοπτικό σίριαλ, αλλά για τις στιγμές που γίνεται σύγκρουση μέσα μου, όταν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι τυχερός που είμαι Ελληνας που γεννήθηκα στην Ελλάδα με τον Παρθενώνα και την Αρχαία Ολυμπία.

Είναι στιγμές που το μυαλό μου πάει πίσω –όχι πολύ πίσω- μέχρι το 1821. Στο μεγαλείο της ψυχής εκείνων των Ελλήνων και στην αγάπη τους για την πατρίδα. Γεμίζει το είναι μου με περηφάνεια, με πιάνει το ελληνικό φιλότιμο, σκέφτομαι και το «για την Ελλάδα ρε γ...ο», που έχουν πει πολλοί κατά καιρούς και δε δέχομαι κουβέντα επί του θέματος...

Αλλες στιγμές πάλι σκέφτομαι να δήλωνα εφοπλιστής και να μου έλεγαν... πάρε τα καράβια σου και πετάξου μέχρι τα Ιμια να διώξεις μερικές Τουρκάλες προβατίνες γιατί τρώνε το χορτάρι κι αν το φάνε όλο θα μείνουν ξερονήσια. Εμείς θέλουμε να με-

γαλώσει, να το κάψουμε και να κάνουμε οικόπεδα.

Ποιος θα νοιαζόταν αν έχω καράβια ή όχι. Μήπως νοιάστηκε κανείς πού πήγαιναν οι 40.000 συντάξεις μαϊμούδες; Νοιάστηκε κανείς για τις 50 συντάξεις που πήγαιναν σε ανύπαρκτους δεσποτάδες και στα επιδόματα τοκετού σε... άντρες; Ακουσον!

Ακουσον! Επίδομα τοκετού σε άντρες.

Ηθελα να ήξερα τι αισθανόταν όταν έπαιρνε αυτό το επίδομα. Να αισθανόταν άραγε υπερηφάνεια για την ελληνική καταγωγή του, λεβεντιά και μαγκιά για αυτό που κουβαλούσε στα παντελόνια του;

Εάν δεν ήταν Μ. Εβδομάδα και οι ναύτες μου δεν είχαν απεργία και επειδή εγώ αγαπώ την πατρίδα μου, θα πήγαινα ευχαρίστως και με όλες τις... μίζες που μου επιτρέπει ο νόμος. Δύο φορές άγονη γραμμή, μεγαλύτερο ΦΠΑ, θα τσίμπαγα τις τιμές στα σάντουϊτς και στο μικρό μπουκαλάκι νερό και επειδή θα ήταν επικίνδυνα τα πράγματα και μπορούσε κάποιο τουρκικό βόλι να με άφηνε ξερό, θα ζήταγα ένα πενταόροφο στην Πανεπιστημίου, όχι για μένα βέβαια, αλλά για κανά κουνιάδο ή κουμπάρο ή ξάδερφο.

Τι ψυχή έχει ένα πενταόροφο στην Πανεπιστημίου με τόσο καυσαέριο, μπροστά σ’ ένα οικοπεδάκι - φιλέτο στα Ιμια;

Προσπαθώ να συγκρίνω εκείνους τους Ελληνες με μας τους σημερινούς. Δεν μπορώ. Δεν συγκρίνονται δύο ανόμοια ονόματα.

Μας άφησαν έναν Παρθενώνα κι εμείς απαγορεύουμε στον τουρίστα να πληρώσει να τον θαυμάσει κι αν επιμένει τον... πλακώνουμε στο ξύλο.

Μας άφησαν μια Ολυμπία κι εμείς την καίμε.  Μήπως δεν αξίζουμε την πατρίδα που έχουμε;  Μήπως δεν αξίζουμε τις αξίες και την κληρονομια που μας άφησε;

Μήπως της αξίζει ένας λαός που έχει συνείδηση της αποστολής του;

Είναι στιγμές που.... δεν ξέρω εάν είναι ευχή ή κατάρα το να είσαι Ελληνας.

Γιώργος Ιατρού

Lynn Massachusetts