Του Γιάννη Πρετεντέρη
Στο Συνέδριο της Σύμης που έγινε στη Σάμο (ή της Σάμου που έγινε στη Σύμη, συγχωρέστε μου το μπέρδεμα...), ο Γ. Παπανδρέου έδωσε μια δική του ερμηνεία για την αποτυχία της διακυβέρνησής του. Είπε δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι «οι αγορές δεν μας έδωσαν χρόνο» για να μπει «τάξη στη χώρα που ήταν αναγκαίο». Σε αυτό έχει δίκιο: όντως οι αγορές δεν του έδωσαν χρόνο.
Αλλά μένει να αποδειχθεί αν η έλλειψη χρόνου ήταν το βασικό πρόβλημα που εμπόδισε την κυβέρνησή του να προχωρήσει στις «διαρθρωτικές αλλαγές» - όπως ισχυρίζεται…
Δεύτερον, ότι η Ελλάδα «ήταν ένα κράτος χωρίς διάφανη λειτουργία και με μια πολιτική ελίτ που συχνά ήταν σε μια σχέση διαπλοκής με το κατεστημένο που δεν ήθελε στην Ελλάδα αλλαγές, δικαιοσύνη, ισότητα».
Καμία αντίρρηση. Αλλά επιβάλλονται δύο παρατηρήσεις.
Κατ' αρχήν θέλει μεγάλη αφαιρετική ικανότητα (ή τεράστιο θράσος…) για να θέτει τον εαυτό του εκτός «πολιτικής ελίτ» ένας Πρωθυπουργός, γιος Πρωθυπουργού και εγγονός Πρωθυπουργού, που διετέλεσε τριάντα ένα χρόνια βουλευτής, δεκατρία χρόνια υπουργός και πέντε χρόνια αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν αυτός δεν είναι «πολιτική ελίτ», τότε ποιος είναι «πολιτική ελίτ»; Η Ασημίνα Ξηροτύρη;
Κι ύστερα, όλοι ζούσαμε στην Ελλάδα την τελευταία διετία. Ολοι θυμόμαστε. Και όλοι γνωριζόμαστε.
Υπήρξε άραγε ελληνική κυβέρνηση που να υποστηρίχθηκε ποτέ με εντονότερο πάθος και περισσότερα χειροκροτήματα από τη «διαπλοκή» και το «κατεστημένο»;
Υπήρξε ποτέ πολιτική που να έγινε δεκτή με μεγαλύτερο ενθουσιασμό από τα ισχυρότερα οικονομικά συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας;
Ούτε κατά διάνοια. Συνεπώς, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έπεσε επειδή η «πολιτική ελίτ» είχε «σχέσεις διαπλοκής» με «το κατεστημένο».
Επεσε επειδή η ίδια απέτυχε παταγωδώς - παρά την υποστήριξη που είχε από την «πολιτική ελίτ» και «το κατεστημένο».
Τέσσερις ημέρες μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου, ο Γ. Παπακωνσταντίνου εξηγούσε στον «Le Monde» (20.7.2012) κάπως διαφορετικά την αποτυχία:
«…Υπήρχαν υπουργοί που περνούσαν νόμους για τους οποίους χρέωναν την ευθύνη στην τρόικα. Και στο παρασκήνιο έκαναν ό,τι χρειάζεται για να τους καταστήσουν αναποτελεσματικούς…».
Να οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που λέγαμε!
Διότι, σε αντίθεση με τον πρώην Πρωθυπουργό, ο πρώην υπουργός του παρουσιάζει μια κυβέρνηση η οποία ουσιαστικά δεν λειτουργούσε. Κι αυτό το καταλάβαιναν όσοι παρακολουθούσαν στοιχειωδώς τα πράγματα.
Τελευταίο σημείο. Δεν χρειάζεται να ανατρέξω σε δημοσκοπήσεις για να θυμίσω πως η κυβέρνηση Παπανδρέου κατάφερε να βάλει απέναντί της το 90%-92% του ελληνικού λαού - χωρίς να επιτύχει τίποτα ως προς τους στόχους της πολιτικής της…
Αν αυτό δεν αποτελεί την απόλυτη πιστοποίηση της απόλυτης αποτυχίας, τότε τι την αποτελεί;
Και τότε γιατί αναζητούνται άλλοθι ή ελαφρυντικά εκεί που δεν υπάρχουν;
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου