"... η Γερμανία με ανακάλυψε, με ανέδειξε, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να αναπτυχθώ αθλητικά..." Διαβαστε και πειτε μας αν εχει αδικο!

 Ο Σιδέρης Τασιάδης είναι το πρώτο ελληνικό όνομα που παίρνει μετάλλιο στους Αγώνες του Λονδίνου. Είναι όμως Γερμανός. Και το απόγευμα της Τρίτης κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο σλάλομ του κανόε καγιάκ. Το πανηγύρισε...σαν τρελός με τους γονείς του να βρίσκονται στην εξέδρα. Όμως, όπως ξεκαθάρισε εκ των προτέρων, η διάκριση του δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την Ελλάδα.
Ο Τασιάδης συγκέντρωσε μετά την πρόκρισή του από τα προκριματικά της περασμένης Κυριακής το ενδιαφέρον αρκετών γερμανικών μέσων ενημέρωσης, που θέλησαν να «ξεκλειδώσουν»  την προσωπικότητα του... «Έλληνα» της Γερμανικής Ομάδας. «Με ρώταγαν κυρίως αν είναι και οι δυο γονείς μου Έλληνες ή αν προέρχομαι από μεικτό γάμο», μας εξηγούσε λίγο μετά τον κυριακάτικο αγώνα του. Για να σας λύσουμε την απορία, αμφότεροι όχι απλά είναι Έλληνες αλλά και από την ίδια περιοχή: τον ακριτικό Έβρο. Ο μπαμπάς Τάσος κατάγεται από τα Κόμαρα, ένα χωριό που βρίσκεται πιο πάνω ακόμα και από την Ορεστιάδα, η μαμά Μαρία από την περιοχή της Ζώνης, ελάχιστα χιλιόμετρα πιο νότια, κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία. Μετανάστευσαν οριστικά στην Γερμανία όταν ο Σιδέρης ήταν 10 χρονών.
«Μέχρι τότε, είχα μεγαλώσει στο χωριό. Για την ακρίβεια, γεννήθηκα στο Αουγκσμπουργκ, αλλά μεταξύ 5 και 10 ετών βρισκόμασταν στα Κόμαρα. Στην Ελλάδα πρωτοπήγα σχολείο, όμως μετά γυρίσαμε όλοι μαζί πίσω και συνέχισα σε γερμανικό», μας λέει ο Σιδέρης Ταδιάδης σε άπταιστα ελληνικά. Άλλωστε στο σπίτι, αυτή είναι η γλώσσα που μιλά με τους γονείς του και την μεγαλύτερη αδερφή του. Στα ελληνικά ζητωκραύγαζε και πανηγύριζε η οικογένεια από την εξέδρα του Lee Valley White Water Center, όπου βρέθηκε σύσσωμη για να συμπαρασταθεί στο καμάρι της.
«Οι γερμανοί συνάδελφοί σου με ρώτησαν ακόμα αν θα κρατήσω και την ελληνική σημαία μαζί με την γερμανική εφόσον καταφέρω να κερδίσω κάποιο μετάλλιο», συνεχίζει την κουβέντα μας ο Σιδέρης Τασιάδης. Φυσιολογική ερώτηση, την οποία και εμείς θέλαμε να υποβάλουμε. «Και ποια ήταν η απάντησή σου;», αρπάξαμε την ευκαιρία. «Φυσικά και όχι. Θα κρατήσω μόνο την γερμανική», τα αφοπλιστικά του λόγια. Ήταν η στιγμή που νιώσαμε μια μαχαιριά, αλλά θαυμάσαμε την ειλικρίνεια του νεαρού αθλητή απέναντι σε έναν έλληνα δημοσιογράφο, με τον οποίο ωστόσο είχε αρχίσει να νιώθει άνετα εξαιτίας της χαλαρής κουβέντας και ενδεχομένως της (κοινής) θρακιώτικης καταγωγής. «Γιατί; Γιατί όχι και την ελληνική», η φυσιολογική μας αντίδραση. Για να έρθει μια απάντηση - κόλαφος: «Γιατί πολύ απλά, η Ελλάδα ποτέ δεν μου προσέφερε τίποτα. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρε ποτέ ένας υπεύθυνος για τις κατά καιρούς επιτυχίες μου. Δεν με διεκδίκησε κανείς. Δεν βοήθησε την οικογένειά μου, η οποία μετανάστευσε για να μπορέσει να με μεγαλώσει σωστά. Αντίθετα, η Γερμανία με ανακάλυψε, με ανέδειξε, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να αναπτυχθώ αθλητικά. Η Γερμανία με δέχθηκε και με αποδέχθηκε, αυτή με έκανε αυτό που είμαι. Εκεί μένω, εκεί μεγάλωσα και μεγαλώνω, εκεί έβγαλα σχολείο, εκεί προπονούμαι καθημερινά. Μου παρείχαν προπονητή και ασφάλεια, μου εξασφάλισαν και το επαγγελματικό μου μέλλον εξαιτίας των αθλητικών επιτυχιών μου. Τον Σεπτέμβριο θα διοριστώ και επισήμως στην Αστυνομία και όταν με το καλό σταματήσω τους αγώνες, ξέρω ότι θα έχω μια σταθερή δουλειά. Θα ήταν ασέβεια προς αυτήν την χώρα να ανεβάσω στο βάθρο οτιδήποτε άλλο πέρα από την γερμανική σημαία».
Η συζήτηση γίνεται ολοένα και πιο έντονη, αλλά παραμένει απόλυτα ειλικρινής. «Δεν νιώθεις Έλληνας μέσα σου, δεν αισθάνεσαι ότι τρέχει ελληνικό αίμα;», τον τσιγκλάμε. «Δεν ξέρω πώς εσύ το εννοείς, αλλά πάνω από όλα νιώθω Γερμανός. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια», απαντά διευκρινίζοντας ότι φυσικά και υπάρχει κάπου στην καρδιά του η Ελλάδα, αλλά ως δεύτερη και μάλλον μακρινή πατρίδα. Άλλωστε έχει πέντε χρόνια να έρθει στην χώρα μας. Τότε  επισκέφθηκε για τελευταία φορά την πατρίδα των γονιών του στον Έβρο, εκεί που ακόμα και σήμερα ζει ο παππούς του. «Αντιμετώπισες ποτέ κανένα πρόβλημα εξαιτίας της ελληνικής καταγωγής σου, ειδικά τώρα που φέρονται να μας στην μπούκα;», τον ρωτάμε. «Όχι, ποτέ και κανένα. Υπάρχει απόλυτος σεβασμός. Γνωρίζω βέβαια τα προβλήματα που υπάρχουν στην Ελλάδα και ειλικρινά εύχομαι να τα ξεπεράσετε», μας λέει, λίγο πριν του ευχηθούμε και εμείς με την σειρά μας καλή επιτυχία στους επόμενους αγώνες του στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

ΠΗΓΗ: PROTAGON

Τα μετάλιά του ανήκουν στη Γερμανία. Το ίδιο και η καρδιά του. Λογικό και σωστό.

Όμως η ένταση της κουβέντας (όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται από το συντάκτη) δείχνει ότι το παιδί είχε προσδοκίες από την Ελλάδα και θυμό γιατί δεν τις εκπλήρωσε. Πόσο λογικό πια είναι αυτό;