Τρίτη, 31 Ιουλίου, 2012
Εκείνο το βράδυ το φεγγάρι δε βγήκε τα σύννεφα χαμηλώσαν και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρού μας λέει ο Ζαμπέτας για μια Κυρία σε ένα τραγούδι - αφήγηση .
Και συνεχίζει. Η Κυρία πήρε από τη βιβλιοθήκη τον πρώτο τόμο από τα απομνημονεύματά της ξάπλωσε στη ντιβανοκασέλα της και άρχισε να διαβάζει. Στη σελίδα ενενήντα έξι εκατομμύρια τετρακόσια εβδομήντα τρία οχτακόσια είκοσι έξι κάθετος παύλα και κάτι ψιλά κ.λ.π. κ.λ.π.
Κάπως έτσι ήταν το σκηνικό στο Ιντερνάσιοναλ φολκλορικό φεστιβάλ του Λόουελ, της Μασαχουσέτης το Σάββατο 28 Ιουλίου 2012. Το φεγγάρι δε βγήκε τα σύννεφα χαμηλώσαν και η βρόχα έπεφτε σχεδόν ασταμάτητα αλλά χωρίς μεγάλη ένταση κάτι που ήταν καλό για όσους βρέθηκαν στο χώρο του φεστιβάλ, κακό όμως για τους διοργανωτές και το ίδιο το φεστιβάλ γιατί κράτησε πολύ κόσμο στο σπίτι του.
Πολλοί είπαν οτι ήταν καλύτερα έτσι πάρα ζέστη, υγρασία και πολυκοσμία. Θα εδημιουργείτο το αδιαχώρητο, δε θα μπορούσαμε να περπατήσουμε άνετα, θα μέναμε νηστικοί καθότι οι ουρές στα περίπτερα με το φαγητό θα ήταν ατελείωτες.
Σκέφτηκα να πω στο πανηγύρι αντί να καθίσω κι εγώ στη ντιβανοκασέλα η στον καναπέ και να παρακολουθήσω τους..... "Αμερικάνικους" Ολυμπιακούς αγώνες που έδειχνε το κανάλι ( έδειχνε αθλήματα που έπαιρναν μέρος μόνο Αμερικανοί αθλητές ) η να ξεφυλλίσω κάποιο χιλιοειδωμένο φωτογραφικό άλμπουμ.
Ήταν η πρώτη μου φορά σε αυτό το φεστιβάλ και ομολογώ οτι ενθουσιάστηκα από την άψογη (κυριολεκτικά) οργάνωση. Ο χώρος του φεστιβάλ κάλυπτε σχεδόν όλο το κέντρο της πόλης το οποίο ήταν αποκλεισμένο από αυτοκίνητα κι ο κόσμος κυκλοφορούσε άνετα χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Άνθρωποι από όλη την Αμερική και όλων των χρωμάτων ακόμα και συμπαθητικούς Ινδιάνους είδαμε να έχουν το δικό τους show σε κιόσκια καταμεσής του δρόμου. Πρόχειρες τέντες σκέπαζαν ορχήστρες με δημοτική μουσική (country), λαϊκή μουσική (rock and roll), καινούργια και παλιά τραγούδια γι όλα τα γούστα. Ο κόσμος να είναι εκεί, να
μη φεύγει, να γυρίζει από τέντα σε τέντα και να χορεύει στη βροχή.
Άνθρωποι του πάρκου και του φεστιβάλ υπήρχαν παντού πρόθυμοι και με χαμόγελο να εξυπηρετήσουν σε οτιδήποτε. Όλοι ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ. Να κάτι που θα πρέπει να μας απασχολεί. Ο εθελοντισμός που σήμερα έχει γίνει ωχαδερφισμός. Στο χωριό μου το λέγαμε "προσωπική εργασία" όπου ο Πρόεδρος της κοινότητας έβαζε τους κατοίκους να καθαρίσουν τους... χωματόδρομους, να "ξαρίσουν" τα χόρτα και τα αγκάθια και να ασπρίσουν τις πέτρινες μάντρες και πεζούλες χωρίς πληρωμή. Συμμετείχαμε όλοι αδιαμαρτύρητα και το χωριό μας έλαμπε. Έλαμπε και το Λόουελ από καθαριότητα παρόλη την πολυκοσμία. Παντού υπήρχαν κάδοι απορριμμάτων τους οποίους οι εθελοντές άδειασαν πριν προλάβουν γεμίσουν. Εδώ θέλω να κάνω μια σύγκριση και να αυτομαστιγωθώ λίγο. Σκέφτομαι εάν μια τέτοια μεγάλη γιορτή με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο γινόταν στην Ελλάδα, πως θα ήταν το τοπίο όταν θα... σβήνανε τα φώτα της γιορτής. Υποθέτω ένα απέραντο σκουπιδαριό. Κανείς δε θα νοιαζόταν να μαζέψει τα δικά του σκουπίδια και κανείς ασφαλώς δε θα τον υποχρέωνε.
Όλοι μας θα έχουμε σταματήσει σε μια γραφική κρυόβρυση σε κάποια μας εκδρομή ανά την Ελλάδα. Και τι είδαμε? Καρπουζόφλουδες, πλαστικές σακούλες, την πάνα που αλλάξαμε το μωρό, τα πλαστικά πιάτα και τις λαδόκολες που ήταν διπλωμένα τα σουβλάκια ίσως και τη σαγιονάρα που κόπηκε το λουρί και μας είναι άχρηστη!
Ξέρετε τι έκαναν στο Λόουελ τις χιλιάδες σακούλες με τα σκουπίδια? Είχαν στήσει ένα μικρο κέντρο ανακύκλωσης. Σε μια άκρη υπήρχε παρκαρισμένο ένα απορριμματοφόρο όχημα και πάνω σε κάτι πάγκους άδειαζαν τις σακούλες με τα σκουπίδια όπου άλλοι εθελοντές διάλεγαν τα πλαστικά, τα χαρτιά, τα μεταλλικά, τα μπουκάλια, τα τενεκεδάκια και τα έριχναν στο απορριμματοφόρο. Επίσης είδα έναν εθελοντή να μαζεύει αποτσίγαρα και ότι άλλο μικρο σκουπιδάκι από το δρόμο.
Υπήρχαν και τρία Ελληνικά περίπτερα με φαγητό.
Βρήκαμε ολόκληρες οικογένειες να είναι όλοι εκεί να βοηθούν. Ο Πατέρας στο περίπτερο της εκκλησίας, η Μάννα στου σχολείου και η κόρη στο περίπτερο του δικού της σχολείου.
Ήμουν τυχερός γιατί είχα έναν καλό οδηγό - ξεναγό. Έναν άνθρωπο όχι γέννημα μα θρέμμα του Λόουελ. Ήξερε τα πάντα για αυτή τη πόλη. Κάθε δρόμο που περπατούσαμε είχε και μια ιστορία. Εδώ ήταν το καφενείο του Θανάση, δίπλα το μπακάλικο του Κώστα,το τσαγκάρικο του Αντώνη, εδώ στη γωνία το ραφείο του αδελφού μου του Γιώργη, εδώ μέσα φτιάχνουν κεριά και τροφοδοτούν όλους τους Ελληνικούς Ναούς στην Αμερική. Το πασίγνωστο Tsogas arena. Το Ελληνικό σχολείο για το οποίο δίνει αγώνα να το κρατήσει ζωντανό και δε διστάζει να τα βάλει με υπουργούς με Δεσποτάδες και με κάθε πολιτικό που έρχεται από την Ελλάδα να πουλήσει φούμαρα. Αγωνίζεται για την πόλη που μεγάλωσε, αλλά και για την Ελλάδα που γεννήθηκε με χρόνια υπηρεσίας στην Ομοσπονδία Ελληνοαμερικανικών
Σωματείων, σε συζητήσεις στα συμβούλια του ΣΑΕ, σε συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό ζήτημα στην Ουάσιγκτον, με ταξίδια σε όλο τον κόσμο σε συνέδρια για θέματα που αφορούν την Ομογένεια, την Ολυμπία και γιά κάθε τι Ελληνικό. Δικαιολογημένα τιμήθηκε από την εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΥΡΗΞ με ένα δωδεκασέλιδο ένθετο περιοδικό. Χρόνια στα σχολικά και εκκλησιαστικά
συμβούλια πάλευε να τραβήξει και να κρατήσει τους νέους να μείνουν Έλληνες.
Μου είπε πως χτίστηκε η πρώτη εκκλησία στην πόλη και πως με την κατάρα της φαγωμάρας που κυνηγά εμάς τους Έλληνες οι εκκλησίες έγιναν δύο γιατί μάλωσαν το 1922 οι Βανιζελικοί με τους Φιλοβασιλικούς, μετά έγιναν τέσσερις. Τσαντίζονταν η διαφωνούσαν μερικοί έπαιρναν τα
...κεριά τους και για καπρίτσιο "με τις ευλογίες της εκκλησίας αφού θα άνοιγε ένα ακόμα μαγαζάκι" έφτιαχναν τη δική τους εκκλησία. Έχετε διαβάσει πολλές φορές σε αυτή εδώ την σελίδα σχετικά άρθρα του.
Έλληνες παντού λοιπόν στο Λόουελ (Lowell). Έφτασε, από τις 85.000 χιλιάδες κατοίκους, οι 30.000 να είναι Έλληνες. Ήταν τότε που η βιομηχανία άνθιζε σε αυτή τη πόλη με τα εργοστάσια υφαντουργίας, τα βυρσοδεψεία, τους μύλους που είχαν κινητήριο δύναμη το νερό. Τα περισσότερα από αυτά τα εργοστάσια τα έχουν κάνει διαμερίσματα, άλλα στέκουν αγέρωχα και σκοτεινά απλά να... θυμίζουν και μερικά είναι μουσεία. Ο ξεναγός μου, γνώστης των πάντων της περιοχής, με ξενάγησε σε ένα μουσείο όπου με ευλάβεια και προσοχή έχουν φυλάξει την κληρονομιά και την ιστορία εκείνης της εποχής. Ας μη ξεχνάμε ότι το Λόουελ ήταν η πρώτη βιομηχανική πόλη στις ΗΠΑ. Είδαμε μηχανές όλων των ειδών μέχρι αργαλειούς και τον τρόπο που λειτουργούσαν. Πως μεταφερόταν η κίνηση με τροχαλίες, γρανάζια και ιμάντες (λουριά) από την ανέμη η την φτερωτή (που γύριζε με το νερό του ποταμού Μέρριμακ και τα κανάλια που διασχύζουν την πόλη.
Είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του Λόουελ και άκουσαν πολλά τα αυτιά μου εκείνο το βράδυ που το φεγγάρι δε βγήκε τα σύννεφα χαμηλώσαν... και βρόχα έπεφτε ράιτ θρού.
Θα έλεγα οτι ήταν ένα εκπαιδευτικό ταξίδι γεωγραφίας και ιστορίας. Αν είχα μαζι μου την γιαγιά μου την Νικολάκαινα θα έλεγε...δεν τόχω που ζω και ρέβω τόχω που ζω και μαθαίνω.
Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ όσους κοπίασαν για την επιτυχία του φεστιβάλ και βεβαίως να ευχαριστήσω τον οδηγό - ξεναγό - τον καλό φίλο Βασίλη Καυκά.
Ευχαριστώ και παροτρύνω όλους, του χρόνου να βρεθούν εκεί. Εγώ θα πάω έστω και αν δεν έρθει η γιαγιά μου η Νικολάκαινα.
Γιώργος Ιατρού
Lynn Massachusetts
Φώτος: 1η Το περίπτερο των Γονέων του Ελληνο-Αμερικάνικου Σχολείου
2η Οι Ινδιάνοι παρουσιάζουν κομμάτια από την ιστορία τους
Εκείνο το βράδυ το φεγγάρι δε βγήκε τα σύννεφα χαμηλώσαν και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρού μας λέει ο Ζαμπέτας για μια Κυρία σε ένα τραγούδι - αφήγηση .
Και συνεχίζει. Η Κυρία πήρε από τη βιβλιοθήκη τον πρώτο τόμο από τα απομνημονεύματά της ξάπλωσε στη ντιβανοκασέλα της και άρχισε να διαβάζει. Στη σελίδα ενενήντα έξι εκατομμύρια τετρακόσια εβδομήντα τρία οχτακόσια είκοσι έξι κάθετος παύλα και κάτι ψιλά κ.λ.π. κ.λ.π.
Πολλοί είπαν οτι ήταν καλύτερα έτσι πάρα ζέστη, υγρασία και πολυκοσμία. Θα εδημιουργείτο το αδιαχώρητο, δε θα μπορούσαμε να περπατήσουμε άνετα, θα μέναμε νηστικοί καθότι οι ουρές στα περίπτερα με το φαγητό θα ήταν ατελείωτες.
Σκέφτηκα να πω στο πανηγύρι αντί να καθίσω κι εγώ στη ντιβανοκασέλα η στον καναπέ και να παρακολουθήσω τους..... "Αμερικάνικους" Ολυμπιακούς αγώνες που έδειχνε το κανάλι ( έδειχνε αθλήματα που έπαιρναν μέρος μόνο Αμερικανοί αθλητές ) η να ξεφυλλίσω κάποιο χιλιοειδωμένο φωτογραφικό άλμπουμ.
Ήταν η πρώτη μου φορά σε αυτό το φεστιβάλ και ομολογώ οτι ενθουσιάστηκα από την άψογη (κυριολεκτικά) οργάνωση. Ο χώρος του φεστιβάλ κάλυπτε σχεδόν όλο το κέντρο της πόλης το οποίο ήταν αποκλεισμένο από αυτοκίνητα κι ο κόσμος κυκλοφορούσε άνετα χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Άνθρωποι από όλη την Αμερική και όλων των χρωμάτων ακόμα και συμπαθητικούς Ινδιάνους είδαμε να έχουν το δικό τους show σε κιόσκια καταμεσής του δρόμου. Πρόχειρες τέντες σκέπαζαν ορχήστρες με δημοτική μουσική (country), λαϊκή μουσική (rock and roll), καινούργια και παλιά τραγούδια γι όλα τα γούστα. Ο κόσμος να είναι εκεί, να
μη φεύγει, να γυρίζει από τέντα σε τέντα και να χορεύει στη βροχή.
Όλοι μας θα έχουμε σταματήσει σε μια γραφική κρυόβρυση σε κάποια μας εκδρομή ανά την Ελλάδα. Και τι είδαμε? Καρπουζόφλουδες, πλαστικές σακούλες, την πάνα που αλλάξαμε το μωρό, τα πλαστικά πιάτα και τις λαδόκολες που ήταν διπλωμένα τα σουβλάκια ίσως και τη σαγιονάρα που κόπηκε το λουρί και μας είναι άχρηστη!
Ξέρετε τι έκαναν στο Λόουελ τις χιλιάδες σακούλες με τα σκουπίδια? Είχαν στήσει ένα μικρο κέντρο ανακύκλωσης. Σε μια άκρη υπήρχε παρκαρισμένο ένα απορριμματοφόρο όχημα και πάνω σε κάτι πάγκους άδειαζαν τις σακούλες με τα σκουπίδια όπου άλλοι εθελοντές διάλεγαν τα πλαστικά, τα χαρτιά, τα μεταλλικά, τα μπουκάλια, τα τενεκεδάκια και τα έριχναν στο απορριμματοφόρο. Επίσης είδα έναν εθελοντή να μαζεύει αποτσίγαρα και ότι άλλο μικρο σκουπιδάκι από το δρόμο.
Υπήρχαν και τρία Ελληνικά περίπτερα με φαγητό.
Βρήκαμε ολόκληρες οικογένειες να είναι όλοι εκεί να βοηθούν. Ο Πατέρας στο περίπτερο της εκκλησίας, η Μάννα στου σχολείου και η κόρη στο περίπτερο του δικού της σχολείου.
Ήμουν τυχερός γιατί είχα έναν καλό οδηγό - ξεναγό. Έναν άνθρωπο όχι γέννημα μα θρέμμα του Λόουελ. Ήξερε τα πάντα για αυτή τη πόλη. Κάθε δρόμο που περπατούσαμε είχε και μια ιστορία. Εδώ ήταν το καφενείο του Θανάση, δίπλα το μπακάλικο του Κώστα,το τσαγκάρικο του Αντώνη, εδώ στη γωνία το ραφείο του αδελφού μου του Γιώργη, εδώ μέσα φτιάχνουν κεριά και τροφοδοτούν όλους τους Ελληνικούς Ναούς στην Αμερική. Το πασίγνωστο Tsogas arena. Το Ελληνικό σχολείο για το οποίο δίνει αγώνα να το κρατήσει ζωντανό και δε διστάζει να τα βάλει με υπουργούς με Δεσποτάδες και με κάθε πολιτικό που έρχεται από την Ελλάδα να πουλήσει φούμαρα. Αγωνίζεται για την πόλη που μεγάλωσε, αλλά και για την Ελλάδα που γεννήθηκε με χρόνια υπηρεσίας στην Ομοσπονδία Ελληνοαμερικανικών
Σωματείων, σε συζητήσεις στα συμβούλια του ΣΑΕ, σε συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό ζήτημα στην Ουάσιγκτον, με ταξίδια σε όλο τον κόσμο σε συνέδρια για θέματα που αφορούν την Ομογένεια, την Ολυμπία και γιά κάθε τι Ελληνικό. Δικαιολογημένα τιμήθηκε από την εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΥΡΗΞ με ένα δωδεκασέλιδο ένθετο περιοδικό. Χρόνια στα σχολικά και εκκλησιαστικά
συμβούλια πάλευε να τραβήξει και να κρατήσει τους νέους να μείνουν Έλληνες.
Μου είπε πως χτίστηκε η πρώτη εκκλησία στην πόλη και πως με την κατάρα της φαγωμάρας που κυνηγά εμάς τους Έλληνες οι εκκλησίες έγιναν δύο γιατί μάλωσαν το 1922 οι Βανιζελικοί με τους Φιλοβασιλικούς, μετά έγιναν τέσσερις. Τσαντίζονταν η διαφωνούσαν μερικοί έπαιρναν τα
...κεριά τους και για καπρίτσιο "με τις ευλογίες της εκκλησίας αφού θα άνοιγε ένα ακόμα μαγαζάκι" έφτιαχναν τη δική τους εκκλησία. Έχετε διαβάσει πολλές φορές σε αυτή εδώ την σελίδα σχετικά άρθρα του.
Έλληνες παντού λοιπόν στο Λόουελ (Lowell). Έφτασε, από τις 85.000 χιλιάδες κατοίκους, οι 30.000 να είναι Έλληνες. Ήταν τότε που η βιομηχανία άνθιζε σε αυτή τη πόλη με τα εργοστάσια υφαντουργίας, τα βυρσοδεψεία, τους μύλους που είχαν κινητήριο δύναμη το νερό. Τα περισσότερα από αυτά τα εργοστάσια τα έχουν κάνει διαμερίσματα, άλλα στέκουν αγέρωχα και σκοτεινά απλά να... θυμίζουν και μερικά είναι μουσεία. Ο ξεναγός μου, γνώστης των πάντων της περιοχής, με ξενάγησε σε ένα μουσείο όπου με ευλάβεια και προσοχή έχουν φυλάξει την κληρονομιά και την ιστορία εκείνης της εποχής. Ας μη ξεχνάμε ότι το Λόουελ ήταν η πρώτη βιομηχανική πόλη στις ΗΠΑ. Είδαμε μηχανές όλων των ειδών μέχρι αργαλειούς και τον τρόπο που λειτουργούσαν. Πως μεταφερόταν η κίνηση με τροχαλίες, γρανάζια και ιμάντες (λουριά) από την ανέμη η την φτερωτή (που γύριζε με το νερό του ποταμού Μέρριμακ και τα κανάλια που διασχύζουν την πόλη.
Είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του Λόουελ και άκουσαν πολλά τα αυτιά μου εκείνο το βράδυ που το φεγγάρι δε βγήκε τα σύννεφα χαμηλώσαν... και βρόχα έπεφτε ράιτ θρού.
Θα έλεγα οτι ήταν ένα εκπαιδευτικό ταξίδι γεωγραφίας και ιστορίας. Αν είχα μαζι μου την γιαγιά μου την Νικολάκαινα θα έλεγε...δεν τόχω που ζω και ρέβω τόχω που ζω και μαθαίνω.
Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ όσους κοπίασαν για την επιτυχία του φεστιβάλ και βεβαίως να ευχαριστήσω τον οδηγό - ξεναγό - τον καλό φίλο Βασίλη Καυκά.
Ευχαριστώ και παροτρύνω όλους, του χρόνου να βρεθούν εκεί. Εγώ θα πάω έστω και αν δεν έρθει η γιαγιά μου η Νικολάκαινα.
Γιώργος Ιατρού
Lynn Massachusetts
Φώτος: 1η Το περίπτερο των Γονέων του Ελληνο-Αμερικάνικου Σχολείου
2η Οι Ινδιάνοι παρουσιάζουν κομμάτια από την ιστορία τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου