Της Άννας Φωκίδου
... είναι όταν επικρατεί ειρήνη στην καρδιά, έχει κοπάσει η φασαρία μέσα σου και χαίρεσαι την ησυχία με τους δικούς σου ανθρώπους. Οι μάχες οι ανέλπιδες έχουν σταματήσει, ο θόρυβος της αχαλίνωτης φαντασίας για τα επερχόμενα καθώς κι οι ενοχές, θυσία ευάρεστη, έχουν καταλαγιάσει.Η ελπίδα βγάζει φτερά, μα όχι πια για χίμαιρες κι ονειροφαντασίες, μα, με την βεβαίωση πως όλα βρίσκονται εδώ, σε μια διαρκής αναγέννηση κι εσύ, σαν ήρωας πια,στέκεσαι πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Θεό, με δάφνες στεφανωμένος, ο μοναδικός νικητής μα και χαμένος στον πόλεμο της δικής σου ζωής, πλημμυρισμένος φως στο δρόμο της αιωνιότητας. Κουράγιο αντλείς από την παρουσία του θείου που γεμίζει την καρδιά σου.
Κατάλαβες πλέον, πως ο τρόπος, ο μοναδικός της ύπαρξης, είναι ουράνιος και πνευματικός και τώρα πια θα πρέπει να πάψεις να μπουκώνεσαι με γήινη τροφή, ακατάλληληγια ημίθεους που μόνο πλήξη, ανία και κούφιες ιδέες είναι. Τροφή που μοιάζει με την αγάπη, τροφή που μοιάζει με το θείο, μα μόνο μοιάζει γι’ αυτό και η καρδιά βαριαστενάζει από το βάρος της ακατάλληλης τροφής και δυσανασχετεί.
Δεν έχει μάθει παρά να ζητάει με λάθος τρόπο, και να προσπαθεί σε λάθος δρόμο… Να ποια είναι η πραγματική μας δυστυχία.
Ζητάμε το άγνωστο με γνωστές μεθόδους, κυνηγάμε το άπιαστο και δεν αναγνωρίζουμε το προσβάσιμο, ζητάμε να αγαπηθούμεκαι δεν ξέρουμε να αγαπήσουμε. Δίνουμε και παίρνουμε άλλο από αυτό που έχουμε πραγματική ανάγκη μα και που μας αξίζει.
Ώσπου να ‘ρθει η στιγμή που θα ακουμπήσουμε στα πόδια Του το αβάσταχτο της αναζήτησης, του πόνου και της μοναξιάς, την ασήκωτη προσδοκία του επαναπατρισμού, το μόνιμο αίτημα για τον χαμένο παράδεισο που σαν τυφλοί ψηλαφούμε ώστε να μπορέσει να μας οδηγήσει στη γη που ανατέλλει ο Ήλιος…
Ω! Αλήθεια, πόση ευλογία, πόση ειρηνική ευδαιμονία κρύβει αυτή η ανατολή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου