Της Άννας Φωκίδου
Ξύπνησα σήμερα με την αίσθηση της αγωνίας, την αίσθηση πως οι τοίχοι του δωματίου έρχονται όλο και πιο κοντά, τόσο κοντά που σε λίγο θα με πιέζουν σε τέτοιο βαθμό που δε θα αναπνέω.
Η ειδησιογραφία που διαβάζω πλέον μόνο στο διαδίκτυο, ή σε έντυπη μορφή, τους τελευταίους μήνες είναι απελπιστική. Νόμιζα πως μόνο οι ειδήσεις στην τηλεόραση μπορούσαν να με τρομάξουν και να μου δημιουργήσουν πανικό, λίγο η μουσική, λίγο τα παράθυρα των διαφόρων κεφαλών που με οργή στηλιτεύουν τους πάντες και τα πάντα, κάτι ο δημοσιογράφος που είναι ο πλέον καθαρός και έντιμος που θέλει να μας φανερώσει την αλήθεια, για αυτούς και άλλους λόγους τις έχω απορρίψει εδώ και χρόνια. Θέλω ενημέρωση είχα πει κι όχι τρομοκρατία. Τελευταία όμως διαπιστώνω πως ακόμη κι ο έντυπος τύπος δεν είναι αρκετά ελεγχόμενος για τον δικό μου τρόπο σκέψης. Με παρασύρει σε ένα τέλος του κόσμου που έρχεται από στιγμή σε στιγμή. Και νομίζω πως δεν υπάρχει περισσότερη βία από την περιγραφή ενός τέλους χωρίς τέλος. Νομίζω πως όλοι αυτοί οι τύποι που μας ενημερώνουν θα έπρεπε να περνούν από δίκη για την ψυχολογική βία που ασκούν στους πολίτες αυτής της χώρας.
Ξεκίνησα λοιπόν και σήμερα την μέρα μου με την επικείμενη καταστροφή που έρχεται στη ζωή μου και στις ζωές των συμπολιτών μου. Προσπάθησα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά. Έχω περάσει πολύ δύσκολα χρόνια, τόσο δύσκολα που οι περισσότεροι δεν μπορούν να φανταστούν, κι άρχισα να ανατρέχω σε εκείνες τις εποχές. Ήταν στιγμές που δεν είχα ούτε χρήματα για ένα ψωμί κι όμως επιβίωσα. Ήταν ένα γεγονός κι όχι απειλή πως δε θα έχω να φάω. Δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιο κι ήταν κι αυτό γεγονός κι όχι απειλή.
Σηκώθηκα κι άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου να δω τις γλάστρες μου, τα δέντρα στα πεζοδρόμια, τα πουλιά, που σε πείσμα όλων των προφητών για την επερχόμενη καταστροφή, κελαηδούσαν.
Ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα κι ο ουρανός πιο ξάστερος από ποτέ στήριζε το σύμπαν. Όλα ήταν εκεί, όλα συνέχιζαν να ζουν και να υπάρχουν λουσμένα από την πραγματική ζωή. Κι εγώ, εκεί, να τα κοιτώ, χωρίς αρρώστια ως σήμερα, οι κόρες μου με τα ενδιαφέροντά τους και την υγεία τους ως σήμερα, να πρέπει να ετοιμαστώ για την δουλειά που έχω ως σήμερα. Τί έχει αλλάξει πραγματικά στη δική μου ζωή; Ότι οι αγορές βασικών αγαθών ακρίβυναν. Το ότι οι άνθρωποι γύρω μου είναι πιο φοβισμένοι από χθες και πιο απαισιόδοξοι. Η δική μου όμως ζωή στην ουσία της δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Δυσκολευόμαστε να ζήσουμε το τώρα, το σήμερα, γιατί δεν έχουμε προσπαθήσει. Γιατί μέχρι χθες επενδύσαμε σε ένα αύριο υλικό. Ονειρευόμασταν το αύριο της καριέρας, του σπιτιού, των αγορών μας. Ξεχνούσαμε τις σχέσεις μας, τις επαφές μας, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν. Πότε ήταν η τελευταία φορά που νοιαστήκαμε για το πώς σκέφτονται οι άλλοι, για τί ανησυχούν, ποιά είναι τα προβλήματά τους; Πότε σταθήκαμε από το τρέξιμο για να τους ακούσουμε; Πότε σταματήσαμε για να ακούσουμε τις δικές μας σκέψεις;
Πότε θελήσαμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, την προσοχή μας. Πότε ήταν που κοιτάξαμε τον άλλο στα μάτια και σταθήκαμε για να χαρούμε αυτή τη μοναδική στιγμή; Πότε προσπαθήσαμε να ζήσουμε πραγματικά στις σχέσεις μας χωρίς να εθελοτυφλούμε μεγαλώνοντας το σκοτάδι της ψυχής μας;
Όχι, δε θα αφήσω κανένα να μου κλέψει τη ψυχή μου. Όχι δε θα αγχωθώ για αυτά που Θα χάσω γιατί δεν είμαι αυτά που θα χάσω. Κάποιες φορές είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα μα δε παύουν να έχουν σχέση μόνο με την ύλη. Για να φανταστούμε ένα μεγάλο σεισμό... Για σκεφτείτε και προσπαθήστε να θυμηθείτε τον πραγματικό τρόμο! Ή μια απλή γρίπη. Για θυμηθείτε την τελευταία φορά που είχατε πέσει στο κρεβάτι από μια απλή γριπούλα, μη πούμε για κάτι πιο σοβαρό! Τίποτα δεν μπορεί να εξουσιάσει ο άνθρωπος. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ότι κι αύριο θα ξυπνήσουμε κι εμείς θεωρούμε δεδομένο πως αύριο θα κτίσουμε το σπίτι των ονείρων μας. Κάτι μας πάει λίγο καλά και νοιώθουμε άρχοντες του κόσμου. Νοιώθουμε δυνατοί και αμέσως η αλαζονεία φωλιάζει στη ψυχή μας. Τίποτα δε μας ανήκει, τίποτα απολύτως! Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι η δυνατότητά μας να ζήσουμε αγαπητικά, να προσφέρουμε στους άλλους, να ειρηνεύουμε με ότι έχουμε. Να ευγνωμονούμε για την κάθε στιγμή που ζούμε.
Σίγουρα είναι σημαντικό να μπορώ να ζω σε ένα ασφαλές οικονομικό πλαίσιο και για όσο το έχω αυτό να ζω την σήμερον ειρηνικά. Γνωρίζω πως όλο και πιο πολλοί συνάνθρωποι μας περνούν πολύ δύσκολα. Ας απλώσουν το χέρι να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Όμως ξέρω με σιγουριά πως έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε έναν από τους δύο δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας. Ή θα ζήσω ευγνωμονώντας ή θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου κλαίγοντας την πιθανή καταστροφή που έρχεται από στιγμή σε στιγμή μα πάντα την στιγμή που δεν περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου