Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου, 2012
Της Άννας Φωκίδου
Οι μέρες όμορφες, αν και ημερολογιακά είναι φθινόπωρο, επιμένουν να περιφέρονται σαν να ‘ ναι άνοιξη. Κάθε μέρα ντύνεται με τα καλύτερά της χρώματα, με το καλύτερο φως…κι όμως, το σκοτάδι από τα μάτια των ανθρώπων δε φεύγει. Οι ψυχές μας έχουν φορτωθεί με βάρος δυσβάσταχτο. Η αγωνία, η ανασφάλεια, ο φόβος, η δυσκολία στην καθημερινότητα, μας συνθλίβουν. Εμένα με συνθλίβει. Όμως βλέπω και τα πρόσωπα των άλλων θλιμμένα, βαριά. Ο εκνευρισμός, η ένταση έχει τραβήξει τα ηνία της ψυχής κι ο χώρος της μικραίνει μέρα τη μέρα. Τι θα γίνει αύριο, πως θα μετακινηθώ σήμερα, θα γίνει διαδήλωση, θα κλείσει το κέντρο, θα γίνουν φασαρίες, τι νέο μέτρο θα ανακοινωθεί; Όσο κι αν θες να μη συμμετέχεις σε αυτό το γαϊτανάκι των πληροφοριών δεν μπορείς να το αποφύγεις. Κάθε μέρα υπάρχει κάτι που με τρομάζει, κάτι που μου στενεύει το χώρο που ζω κι αναπνέω, κάθε μέρα μου κρύβει τον ήλιο της, τα πουλιά λες κι έπαψαν να κελαηδούν, οι καθημερινές μου συνήθειες δεν μπορούν πλέον να μου καλύψουν την ησυχία και την ροή της ζωής μου. Χρειάζομαι κάτι άλλο, χρειάζομαι μια νέα ζωή, μια βιωτή που θα μου παρέχει την ασφάλεια που είχα μέχρι χθες. Μου λείπει η καθημερινότητά μου, μου λείπει η ειρήνη. Όλη αυτή η αναστάτωση, όλη αυτή η τρέλα με τους εξέχοντες βουλευτές - υπουργούς, συνδικαλιστές, αγανακτισμένους και όποιους άλλους, που δε θέλουν να δουν την αλήθεια της χρεοκοπημένης μας χώρας δημιουργεί ένα κλίμα φόβου κι ανασφάλειας.
Της Άννας Φωκίδου
Οι μέρες όμορφες, αν και ημερολογιακά είναι φθινόπωρο, επιμένουν να περιφέρονται σαν να ‘ ναι άνοιξη. Κάθε μέρα ντύνεται με τα καλύτερά της χρώματα, με το καλύτερο φως…κι όμως, το σκοτάδι από τα μάτια των ανθρώπων δε φεύγει. Οι ψυχές μας έχουν φορτωθεί με βάρος δυσβάσταχτο. Η αγωνία, η ανασφάλεια, ο φόβος, η δυσκολία στην καθημερινότητα, μας συνθλίβουν. Εμένα με συνθλίβει. Όμως βλέπω και τα πρόσωπα των άλλων θλιμμένα, βαριά. Ο εκνευρισμός, η ένταση έχει τραβήξει τα ηνία της ψυχής κι ο χώρος της μικραίνει μέρα τη μέρα. Τι θα γίνει αύριο, πως θα μετακινηθώ σήμερα, θα γίνει διαδήλωση, θα κλείσει το κέντρο, θα γίνουν φασαρίες, τι νέο μέτρο θα ανακοινωθεί; Όσο κι αν θες να μη συμμετέχεις σε αυτό το γαϊτανάκι των πληροφοριών δεν μπορείς να το αποφύγεις. Κάθε μέρα υπάρχει κάτι που με τρομάζει, κάτι που μου στενεύει το χώρο που ζω κι αναπνέω, κάθε μέρα μου κρύβει τον ήλιο της, τα πουλιά λες κι έπαψαν να κελαηδούν, οι καθημερινές μου συνήθειες δεν μπορούν πλέον να μου καλύψουν την ησυχία και την ροή της ζωής μου. Χρειάζομαι κάτι άλλο, χρειάζομαι μια νέα ζωή, μια βιωτή που θα μου παρέχει την ασφάλεια που είχα μέχρι χθες. Μου λείπει η καθημερινότητά μου, μου λείπει η ειρήνη. Όλη αυτή η αναστάτωση, όλη αυτή η τρέλα με τους εξέχοντες βουλευτές - υπουργούς, συνδικαλιστές, αγανακτισμένους και όποιους άλλους, που δε θέλουν να δουν την αλήθεια της χρεοκοπημένης μας χώρας δημιουργεί ένα κλίμα φόβου κι ανασφάλειας.
Έχω ακούσει τα ανεκδιήγητα όπως:
-Χρήματα υπάρχουν!
Και μου’ ρχεται να απαντήσω, τότε, γιατί μας τα κρύβουν, για να μας τραβήξουν την προσοχή και το μένος μας εναντίον τους;
-Να τα δώσουν αυτοί που τα έφαγαν, και εκεί βλέπω με θλίψη, πως συνήθως αυτοί που τα λένε, ή στενός συγγενής τους, έχει μέρος ευθύνης στην κραιπάλη.
-Πώς να ζήσεις με τόσες περικοπές;
Και θέλω να φωνάξω, όπως κι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ζούσαν τόσες δεκαετίες…
Ελπίζω κι εύχομαι όλη αυτή η αναστάτωση να μας δείξει την αλήθεια κι ένα νέο τρόπο να ζούμε, να μας φωτίσει για τις πραγματικές αξίες της ζωής και να μας οδηγήσει σε νέα μονοπάτια, σε μονοπάτια που θα μας βγάλουν από το τούνελ της μοναξιάς. Μπορώ να ονειρεύομαι, θέλω να ονειρεύομαι και θέλω με πείσμα να μου θυμίζω πως ο ουρανός συνεχίζει κι είναι γαλάζιος, πως ο ήλιος ανέτειλε και σήμερα και πως τα πουλιά συνεχίζουν να υμνολογούν και να δοξολογούν το καλό που υπάρχει, έστω και κρυμμένο, βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων. Θέλω να μου θυμίζω πως όσο υπάρχει το καλό, όσο υπάρχει η αγάπη όλα μεταμορφώνονται στο φως της κι ότι πάντα θα υπάρχει ένα μονοπάτι για αυτούς που θέλουν να το διαβούν εν ειρήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου