Το Επταήμερο του Διόδωρου

Δευτέρα, 24 Δεκεμβρίου, 2012

Ολοι θα γίνουμε κάποια ημέρα Cupressus sempervirens.

Τρεις φορές ξύπνησα στη νύχτα από τη δυνατή βροχή που αγωνιζόταν να με φθάσει μέσα από τα κεραμίδια. Εκείνα τα ζηλιάρικα, δεν την άφηναν. Εμενα λίγα λεπτά να την αφουγκράζομαι απολαμβάνοντας την ευδαιμονία που μου πρόσφερε το υδάτινο κρεσέντο. Πρέπει να έχει σχέση με το ότι η ζωή ξεκίνησε στο νερό και μετά βγήκε στη στεριά η ευτυχία που ένιωθα· κάποια πολύ παλιά αρχέγονη μνήμη ανακαλείται μέσα μου - στο σώμα, όχι στον εγκέφαλο - κάθε φορά που ακούω τη βροχή ή όταν με τριγυρίζει το νερό. Είμαι σίγουρος και πως ακόμα και αν γίνω βαρήκοος πάλι θα τη νιώθω τη βροχή στα κεραμίδια, διεγείρει όλο το νευρικό μου σύστημα, όχι μόνο το ασήμαντο ακουστικό νεύρο, που τόση σημασία του δίνουμε επειδή επικοινωνούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας με ήχους.

Είναι κρίμα που δεν προήλθαμε από είδος που διέθετε βράγχια, να μπορούμε όποτε θέλουμε να ξαναβρισκόμαστε στο νερό και να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Αν όχι αυτό, τουλάχιστον να είχαμε κοινό πρόγονο με τις φάλαινες και τα δελφίνια, να έχουν τη δική τους δύναμη αναπνοής τα πνευμόνια μας. Αλλά ο δικός μας κλάδος των θηλαστικών πρέπει να προέκυψε μετά την έξοδο του πρώτου προγόνου από τη θάλασσα - τι ανόητη απόφαση, χειρότερη και από την έξοδο από το ευρώ. Κάποια Παπαρήγα ή Τσίπρας της εποχής εκείνης πρέπει να έπεισε τα υπόλοιπα του είδους να κάνουν το μοιραίο λάθος.

• Την περίμενα πώς και πώς αυτή τη νύχτα με τα σταγονοκροτήματα στη στέγη, μου έπαιζε περίεργα παιχνίδια ο καιρός, έβρεχε όλη την ημέρα, σταματούσε τη νύχτα, σαν για να με τιμωρήσει. Ή μάλλον να μου δώσει λειψή χαρά, αυτή του να φυτεύω δέντρα, θάμνους και λουλούδια με γαλότσες, σκούφο και νιτσεράδα, να γλιστρούν πάνω τους χαϊδεύοντάς με οι σταγόνες.

Πραγματοποίησα το παλιό μου εμφυτευτικό όνειρο: πέντε κυπαρισσάκια ορθόκλαδα, Cupressus sempervirens, ρίζωσαν στο υγρό χώμα. Η γιαγιά Σία και ο παππούς Ντίνος δεν τα ήθελαν: κυπαρίσσια βάζουν στα νεκροταφεία, ήταν η άποψή τους. Σωστό, αλλά γιατί άραγε αυτό το υπέροχο δέντρο να γίνει σύμβολο των νεκροταφείων; Ισως επειδή είναι σοβαρό και μεγαλοπρεπές, δεν ανθοφορεί - αλλά και άλλα τέτοια υπάρχουν. Μάλλον επειδή τείνει να φθάσει στον ουρανό, το ορθόκλαδο κυπαρίσσι που υψώνεται κατακόρυφο με τα κοντά παρακλάδια του να στριμώχνουν τον κορμό και να στρέφονται και αυτά προς τα πάνω - αυτή την ιδιότητα δεν θυμάμαι να την έχει άλλο από τα κωνοφόρα.

Οι σεξουαλικές κοντούλες

Τα κυπαρίσσια θα γίνουν οι οβελίσκοι του περιβολιού. Τα ονειρεύομαι να γίνουν σαν αυτά που υπάρχουν στον γειτονικό Σταφιδόκαμπο, στον χώρο του θερινού σινεμά: πανύψηλα και εύρωστα, τα ψηλότερα και μεγαλύτερα κυπαρίσσια που έχω δει, χρειάζονται δύο αγκαλιές να τυλίξουν τον κορμό τους.

• Οβελίσκους έχουν πολλούς στην Αίγυπτο, υπάρχουν άραγε και κυπαρίσσια; Δεν ξέρω, ημερολόγιό μου, αλλά και να υπάρχουν, ποιος θα τους δίνει σημασία στη δίνη που έχουν εμπλακεί οι κάτοικοί της; Η αιγυπτιακή άνοιξη έφθασε στον χειμώνα της, οι ισλαμιστές θέλουν να την πάνε πίσω στα ήθη της εποχής του προφήτη - αυτοί που ονειρεύονταν να κάνουν πλατεία Ταχρίρ το Σύνταγμα, πού ήθελαν άραγε να μας πάνε;

Το βέβαιο είναι πως δεν θα φθάναμε εκεί που ήθελαν αυτοί: οι επαναστάσεις είναι ανεξέλεγκτες, δεν προγραμματίζονται, κανείς δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τη δυναμική τους. Συμβαίνουν όμως· κάθε 200-300 χρόνια, εκεί που κανείς δεν τις περιμένει. Ομως εδώ σ' εμάς καλλιεργείται η βεβαιότητα ότι κανονική συνθήκη των κοινωνιών είναι η επανάσταση και η δομημένη κατάσταση η εξαίρεση. Για τούτο και τόση βία στη χώρα - αλλά είπαμε, ανεξέλεγκτη κατάσταση η επανάσταση, και έτσι είδαμε στη Θεσσαλονίκη τους επαναστάτες να στρέφονται κατά του πρύτανη που με την άδειά του και τις ευλογίες του είχαν κάνει σκουπιδότοπο το πανεπιστήμιο. Συχνότερα και από τα παιδιά, η επανάσταση καταβροχθίζει τους γονείς της.

• Παρεξέκλινα: το θέμα είναι ο κήπος μου. Εκτός από κυπαρίσσια φύτεψα και δύο αχλαδιές κοντούλες - αυτές που δίνουν τα υπέροχα ζουμερά αχλάδια με το ανεπανάληπτο άρωμα, αυτό που το αναζητάς πάντα αν μια φορά το μυρίσεις. Στο φυτώριο επέμειναν να πάρω και μια αχλαδιά κοσιά, δεν ήθελα· για καλύτερη επικονίαση, μου είπαν - αμέσως συμφώνησα. Αν παραδίδονται σε εκστάσεις σεξουαλικές οι κοντούλες μου, θα είναι ακόμα πιο υπέροχο το άρωμά τους.

Ο υδάτινος Αλντεμπαράν

Λόγω Χριστουγέννων, θα έπρεπε να είχα φυτέψει και έλατο - αλλά πώς να ζήσει εδώ στον κάμπο, σε μηδέν υψόμετρο; Εχουμε όμως μιαν αγριλιά στον κήπο, βλάστησε μόνη της, ποιος ξέρει ποιο κουκούτσι χωρίς μυαλό αποφάσισε να γίνει αγριλιά σε κήπο. Σε αυτή θα κρεμάσω λαμπιόνια και γιρλάντες, η ελιά είναι το μεσογειακό αντίστοιχο του έλατου της σουηδικής τάιγκας.

• Ο πρόεδρος Τσίπρας, που βρίσκεται στη Λατινική Αμερική για να αντλήσει διδάγματα από τους αγώνες κατά του νεοφιλελευθερισμού, είναι το ελληνικό αντίστοιχο του κομαντάντε. Και τον απογοήτευσε βαθιά ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Λούλα με αυτά που είπε: οι Ελληνες «σ' αυτή τη στιγμή της κρίσης πρέπει να είναι ψύχραιμοι, να έχουν μεγάλη θέληση και να αναζητήσουν λύσεις. Να μη γίνονται πολλά σχόλια για την κρίση, αλλά να συζητούν ποιες είναι οι λύσεις». Ούτε αμπέχονο, ούτε μπερέ φορούσε ο Λούλα - και ισχυρίζεται πως είναι αριστερός, ντροπή του.

Του έπεφτε μικρή η Ευρώπη του προέδρου Τσίπρα, δεν τον χωρά, είναι γεμάτη νερόβραστους μερκελιστές που συμμαχούν με γκριζοκοστουμαρισμένους τραπεζίτες - μόνο κάτι αριστερίστικες ομαδούλες συμμερίζονται τις απόψεις του. Ενώ η Λατινική Αμερική είναι άλλο πράγμα: σάμπα, ρούμπα και τσατσά, μπερές του Τσε, γενειάδα του Κάστρο, καρναβάλι του Ρίο, Πικετέρος - νόμιζε. Το επόμενο ταξίδι αναζήτησης συμμάχων θα είναι στον Αρη και μετά στο κοντινότερο πλανητικό σύστημα. Είναι μυριάδες οι κόσμοι, κάπου θα υπάρχουν κάποιοι που συμμερίζονται τις απόψεις του, το λέει και η στατιστική.

• Στον Αλντεμπαράν όμως αποκλείεται να υπάρχουν συριζικοί. Θαύμαζα προχθές με την ξαστεριά το γλυκό του γαλάζιο χρώμα, πρέπει να είναι γεμάτοι θάλασσες, ποτάμια, βροχές και σύννεφα οι πλανήτες του Αλντεμπαράν και οι κάτοικοί του υδάτινες οντότητες - το νερό είναι φίλιο στοιχείο, δεν είναι μίσος.

• Αυτά είπε ο Λούλα και αμέσως οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να αποκαλέσουν «μνημονιακή κουρελού που ξεφτίζει» την κυβέρνηση - αναρωτιέμαι πόσο ακόμα μπορεί να εξευτελιστεί ο δημόσιος λόγος και αν τελικά ο κουτσαβακισμός θα γίνει η κρατούσα πολιτική συμπεριφορά.

• Σαν να μην έφθαναν αυτά, διαβάζω για το μακελειό στο Κονέκτικατ, για τα είκοσι πρωτάκια που κατακρεούργησε ο προβληματικός εικοσάχρονος· και έρχεται αμέσως άλλη είδηση, είκοσι μετανάστες πνίγηκαν προσπαθώντας να φθάσουν στη Μυτιλήνη.
  Γιατί να είναι τόσο άγριος ο κόσμος μας, ημερολόγιό μου;

Σμέουρα και μελομακαρονιές

Προσπαθώ να σκέφτομαι τα δέντρα μου και να ηρεμώ. Τούτη τη στιγμή μυστικά και σιωπηλά παίρνουν τροφές από τη γη - τι της δίνουν για αντάλλαγμα; Τα όνειρά τους; Είναι απολύτως βέβαιο, επιστημονικά βεβαιωμένο, ότι υπήρξε εποχή που τα δέντρα μιλούσαν, περπατούσαν, ερωτεύονταν, τσακώνονταν. Κάποια στιγμή αποφάσισαν συλλογικά να μην ξαναξυπνήσουν. Μάλλον ύστερα από κάποιο μακελειό σαν του Κονέκτικατ, κάποια τραγωδία σαν της Μυτιλήνης - αυτό δεν έχει αποδειχθεί, είναι η επικρατέστερη υπόθεση εργασίας για την ώρα.

• Φύτεψα ακόμη αγιόκλημα, ρυγχόσπερμο γιασεμί, λεβάντα, θυμάρι, βυσσινιές για να αναπληρώσω αυτές που ξεράθηκαν, χαρουπιές, πυράκανθους, λουίζες, μελισσόχορτο. Ηθελα και λυγαριές αλλά δεν βρήκα, αργότερα μου είπαν. Και ακόμη περισσότερο και από τις λυγαριές ήθελα μελομακαρονιές, αλλά τέτοιες δεν υπάρχουν πουθενά, με διαβεβαίωσε ο Τάκης, ο γεωπονικός μου καθοδηγητής. Αρα κάποιος πρέπει να τις φτιάξει - θα μείνω εδώ να πειραματίζομαι, θα το κάνω σκοπό της ζωής μου.

Είναι τα πρώτα φυτέματά μου, αν εξαιρέσουμε την αποτυχημένη περσινή απόπειρα με τη λυγαριά στη Δράκεια. Περπατώντας στις ράγες του πηλιορείτικου τρένου, μάζεψα σπόρους που ήσαν έτοιμοι να πέσουν στη γη και τους έριξα στον εκεί κήπο. Αλλά τους έπνιξε, φαίνεται, η μεταναστευτική διαδικασία και αυτούς, δεν έδωσαν φυτά. Δεν θα το ξανακάνω.

Ηθελα να βάλω και βάτα για φράχτη γύρω από τον κήπο, να τρώω και βατόμουρα το φθινόπωρο. Λατρεύω και τα βάτα, λιγότερο όμως από τις λυγαριές και τις μελομακαρονιές. Γιατί όλο μιλάμε για τις τριανταφυλλιές, τα αγκάθια και τα ρόδα τους, και όχι για τις βατομουριές, τα αγκάθια και τα μούρα τους; Είναι τριαντάφυλλα στη νυοστή τα βάτα. «Είναι ανεξέλεγκτα όμως, επιθετικά, θα σου γεμίσουν όλο τον κήπο, καλύτερα να βάλεις σμέουρα» με έπεισε ο Τάκης.

Αναζητούνται σμέουρα και λυγαριές, του χρόνου θα χαρίζω εγώ μελομακαρονιές, θα είναι ευτυχισμένα τα επόμενα Χριστούγεννά μας, ημερολόγιό μου.

γραμματοκιβώτιο
diodorus@tovima.gr

Με τις ελιές και τα λιοτρίβια και με τις φωταψίες στο Χλεμούτσι και με το θάλπος στης βροχής την αγκαλιά, μα ακόμα πιο πολύ με των νεφών την αθέατη πλευρά, που τη βλέπουν τα αστέρια και συ σκοπεύεις ένα να το πιάσεις για να σου πει τα μυστικά, έγινες/έδειξες ποιητής. Μας έκανες να ζηλέψουμε, δεν ξέρεις πόσο, εμάς τους χιονανθρώπους των βόρειων συνόρων που νοσταλγούμε πότε-πότε τον δικό σας ήλιο και των ελαιώνων την ατάραχη αιωνιότητα. Ομως η Εγνατία τι σου φταίει και την κακοσυστήνεις; Κάτι έγινε στη Μακεδονία και το πήραν κατάκαρδα οι Πελοποννήσιοι; Ξέρεις πόσες κληρουχίες/παροικίες τους προκόβουν και τις αγαπάμε εδώ πάνω; Κι οι δικοί μας Μωραΐτες θα σου το 'λεγαν: ενώθηκαν η Ηπειρος με τη Μακεδονία και τη Θράκη, λίγο το 'χεις που είδαν έτσι μια άσπρη μέρα κι οι χιονάνθρωποι; Κι όσο για τους τούρκους νταλικέρηδες, τους Βουλγάρους τώρα και (άρχισαν κι αυτοί) τους Αλβανούς, μπορεί να έχεις δίκιο - για λίγο όμως ακόμα. Γιατί άμα πάρει εμπρός και η ελληνική μηχανή (που θα πάρει, δεν γίνεται, κι ας δυναστεύουν ακόμα τις συνειδήσεις οι γρουσούζηδες της Κουμουνδούρου), θα φανεί πέρα για πέρα η αξία της Εγνατίας. Κάτι ήξεραν οι Ρωμαίοι που την πρωτοχάραξαν, έστω κι αν ένα τμήμα της δεν ταιριάζει με τη σημερινή και κάπως ερεθίζει τα ανακλαστικά όσων ενοχλούνται από την ακμαία εθνική/ακριτική συνείδηση ημών των Μακεδνών. Ερρωσο και ευδαιμόνει και την Μακεδονίαν μη λησμόνει.

Αναγνώστης, ορεινά της Δυτικής Μακεδονίας.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ