Θύμηση πρωτοπόρων μεταναστών

Δευτέρα, 28 Ιανουαρίου, 2013

Aνάλυση του Θεόδωρου Καλμούκου

Τα Ελληνικά Γράμματα είναι μια γιορτή τιμής και θύμησης, χρέους και ελπίδας, από την οποία βγαίνει ένα μήνυμα αποφασιστικό, πως ο αγώνας για την Παιδεία, τη Γλώσσα, την ελληνικότητα θα πρέπει να συνεχιστεί. Αλλωστε, είναι ένας ωραίος αγώνας, διότι εδώ πρόκειται για ό,τι πιο μεγάλο, υψηλό, ποιοτικό, πολύτιμο και ιερό έχει το γένος των Ελλήνων, δηλαδή για την ίδια του την ψυχή, για την ψυχή μας. Για το συνειδός εκείνο που καθιστά τον Ελληνισμό ανόμοιο και μοναδικό μέσα στην ιστορία του κόσμου, διότι η γλώσσα η ελληνική είναι η γλώσσα του Θεού, αλλά και του Πολιτισμού του Κόσμου. Ο Ελληνισμός όχι με την έννοια της ιστορίας ενός έθνους, αλλά με την έννοια της ιστορίας ενός πολιτισμού με πανανθρώπινες και οικουμενικές διαστάσεις.

Ομολογώ ότι βρίσκομαι μπροστά σε τρομακτικές εκπλήξεις κάθε φορά που επιχειρώ ένα σύντομο έστω ιχνηλάτημα στην πορεία της ιστορίας του Ελληνισμού της Αμερικής με όλα τα σκαμπανεβάσματά της. Και το μέγιστο, για να μην πω ολόκληρο μέρος αυτής της ιστορικής πορείας της Ομογένειάς μας, στην οποία πρωτοστάτησαν οι πρωτοπόροι Ελληνες μετανάστες, είναι καταγεγραμμένο από τον «Εθνικό Κήρυκα», ο οποίος υπενθυμίζω αποτελεί το αρχαιότερο πνευματικό ίδρυμα του Ελληνισμού της Αμερικής. Εχω την αίσθηση πως η εντρύφηση στην ιστορία της Ομογένειας είναι ευεργετική υπόθεση για όλους μας και καλό θα ήταν να αποτελέσει ξεχωριστό μάθημα στο Ελληνικό Κολλέγιο και τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, στα Ημερήσια και Απογευματινά Σχολεία, καθώς επίσης και στις κοινότητες αντί να ασχολούνται με επιδείξεις μόδας οι φιλόπτωχοι και με ρεμπέτικες βραδιές τα κοινοτικά συμβούλια. Εχουμε καταντήσει τις κοινότητές μας μπουζοκομάγαζα με όλα τα συνεπαγόμενα.

Η γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων ζωντανεύει τη μνήμη και τη θύμηση, τους πρωτοπόρους Ελληνες μετανάστες μας. Μάλιστα, τους πρωτοπόρους μας. Αχ αυτοί οι πρωτοπόροι μας τι μεγάλες ψυχές είχαν που μέσα τους χωρούσαν τόσο μεγάλα οράματα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Σ’ αυτούς οφείλουμε τα πάντα. Ναι τα πάντα. Κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, με ελάχιστα ή κι ακόμα με μηδαμινά οικονομικά μέσα κατόρθωσαν και οικοδόμησαν αυτό το τεράστιο οικοδόμημα που λέγεται Ομογένεια της Αμερικής, για το οποίο εμείς οι σημερινοί σήμερα καυχησιολογούμε. Η Ελληνική Παιδεία, ήταν στην πρώτη βαθμίδα των προτεραιοτήτων τους με έργα κι όχι με λόγια ή ευχολόγια. Οι ανθοπώλες της Νέας Υόρκης, έκαναν έρανο μεταξύ τους, συγκέντρωσαν το ποσό των 31 χιλιάδων δολαρίων και αγοράσθηκε το οίκημα που στέγασε το Ημερήσιο σχολείο στο Μπρόνξ.

Στο Λόουελ οι πρωτοπόροι πουλούσαν τα χρυσαφικά τους, ακόμα και τα δαχτυλίδια του γάμου τους, για να αγοραστούν τα υλικά για το χτίσιμο του σχολείου.

Οι πρωτοπόροι μας πέτρα την πέτρα, με δάκρυ και με αίμα έχτισαν τους ναούς, τα σχολεία, τα κοινοτικά κέντρα, αγόρασαν τη Θεολογική Σχολή και την Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου, που σήμερα δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις έχουν μπει σε πορεία μαρασμού και θανάτου, αφού μέσα στην καρδιά του Ελληνισμού, τη Νέα Υόρκη, έκλεισαν δύο Ημερήσια Σχολεία, στην Κορόνα και στο Μπρούκλιν. Στη δε Βοστώνη, την πόλη των πανεπιστημίων και της ακαδημαϊκότητας δεν ιδρύθηκε ούτε ένα Ημερήσιο Σχολείο έστω για δείγμα, ενώ το υπάρχον στο Λόουελ από τον περασμένο Φεβρουάριο έχει μπει σε δύσκολη πορεία. Κατά τα άλλα, ασχολούμαστε με κατασκηνώσεις, με εξαγγελίες για ίδρυση μοναστηριών και με το «ευαγγέλιο» της οικονομικής συνεισφοράς, δηλαδή με τρόπους και μεθόδους πώς να δίνουν οι ενορίτες περισσότερα στις κοινότητές του, κι οι κοινότητες περισσότερα στην Αρχιεπισκοπή. Πέραν αυτού, ουδέν.

Φεύγοντας οι πρωτοπόροι μετανάστες απορφάνεψε η Ελληνική Παιδεία δυστυχώς. Ευτυχώς που εμφανίστηκε το Ιδρυμα Νιάρχου, κι ευτυχώς που ο Ανδρέας Δρακόπουλος έχει ευαισθησία για την Ελληνική Παιδεία κι έχουν εξασφαλιστεί οικονομικώς μερικά Σχολεία από τις δωρεές του. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

Πηγή: Εθνικός Κήρυξ