7 Φεβρουαρίου, 2013
υγκεκριμένα, έγραψαν:
Δεν είναι ούτε 40 ετών ακόμη, αλλά η επίμονη επίθεσή του στη λιτότητα, τον έχει κάνει φαβορί για επικεφαλής της επόμενης κυβέρνησης. Επισκέπτεται τα κέντρα ισχύος σε Ευρώπη και ΗΠΑ για να ενδυναμώσει τα διαπιστευτήριά του και να πιέσει προς το επιχείρημά του για παραγραφή χρέους. Λέει ότι η Ευρώπη μπλοφάρει με την απειλή ότι θα αποβάλει την Ελλάδα από το ευρώ αν δεν υλοποιηθούν σκληρά μέτρα.
Αλλά ακόμη και αν ο κ. Τσίπρας κερδίσει τις επόμενες εκλογές, είναι πιθανόν να αποτύχει στην προσπάθειά του για ένα διεθνές συνέδριο, που θα καταλήξει σε σημαντική απομείωση του χρέους. Ο λόγος είναι πως οι μεγαλύτεροι δανειστές της Ελλάδας, η Γερμανία ειδικά, υποπτεύεται ότι ο κ. Τσίπρας μπλοφάρει επίσης.
Γνωρίζουν ότι η ελληνική Οικονομία βρίσκεται σε δυσχερή θέση και ότι μία αποτυχία να καταστεί βιώσιμο το χρέος θα βυθίσει την Ελλάδα περαιτέρω.
Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να διευρύνει το μήνυμά του. Μπορεί να καταφέρει συναινέσεις από τη Γερμανία και αλλού, αν καταφέρει ό,τι κανείς άλλος Ελληνας ηγέτης: Να πείσει τους Ελληνες να αποδεχθούν μία εθνική μεταρρύθμιση, όχι μόνο λιτότητα και όχι μόνο παραγραφή χρέους.
Η Ελλάδα έχει καταρρεύσει. Το «μη ανταγωνιστική», δεν μπορεί να περιγράψει την παθολογία της ελληνικής Οικονομίας. Η πραγματική ανακούφιση για τους Ελληνες μπορεί να έρθει μόνο με ξένες επενδύσεις, όχι δάνεια και παραγραφή χρέους. Και λίγοι θα επενδύσουν στην Ελλάδα χωρίς πραγματική μεταρρύθμιση.
Αλλά, παρότι ακόμη και μεγάλες ελληνικές εταιρείες εγκαταλείπουν τη χώρα, φράξιες της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζουν τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες.
Η ειρωνεία είναι πως ο λαός ξέρει την αλήθεια: Δεν υπάρχουν αθώα θύματα, αλλά πρόθυμοι, έστω και σε μικρή κλίμακα, μέτοχοι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα.
Αρκετά σκάνδαλα πάντως έχουν έρθει στο φως και ορισμένα εξέχοντα μέλη της πολιτικής ελίτ είναι στη φυλακή ή αντιμετωπίζουν την προοπτική φυλάκισης.
Ομως δεν υπάρχει ατζέντα που να ενώνει τους διαμαρτυρόμενους, πολλοί από τους οποίους κινητοποιούνται μόνο όταν πρόκειται να χάσουν τα προνόμιά τους.
Παρά τις έως τώρα θυσίες τους, οι περισσότεροι Ελληνες ξέρουν πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση. Καταλαβαίνουν ότι έχουν πολλά να χάσουν αν καταρρεύσουν οι εύθραυστες τράπεζες και χρεοκοπήσει η χώρα.
Η οργή στην Ελλάδα επικεντρώνεται είτε εκτός των συνόρων, στη Γερμανία, είτε -ντροπή- σε πιο ευπαθείς ανθρώπους, φτωχούς μετανάστες, που ωφελήθηκαν το λιγότερο από το διεφθαρμένο σύστημα.
Και στις δύο περιπτώσεις, η οργή αυτή, προς λάθος κατεύθυνση, μόνο αποσπά από την τόσο αναγκαία αυτοκριτική. Οι Ελληνες ακόμη λένε: «Εντάξει, μπορεί να μην πλήρωσα τους φόρους μου, αλλά ποιος το έκανε;».
Η έγνοια τους σήμερα δεν είναι πώς θα φτιάξουν τη χώρα, αλλά πώς θα επιβιώσουν μέσα στο υπάρχον σύστημα.
Στην καρδιά τους, οι Ελληνες ξέρουν όμως καλύτερα. Δεν είναι καταδικασμένοι σε κυνισμό και φτώχεια. Χρειάζονται έναν ηγέτη με το κουράγιο να σταθεί και να τους πει ότι οι παλιοί τρόποι δεν θα επαναφέρουν την ευημερία.
Εχουν αποδείξει ότι μπορούν να προχωρήσουν προς την αξιοκρατία. Οι μοναδικές πτυχές του ελληνικού πολιτισμού έχουν τα πλεονεκτήματά τους και δεν πρέπει να απορρίπτονται. Μικρές αλλαγές, για παράδειγμα απλοποίηση των κανονισμών και η ανάρτηση των νόμων στο Διαδίκτυο, μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση.
Αυτά τα μέτρα, μπορεί να στρώσουν τον δρόμο για συναινέσεις προς μεγαλύτερες εργασιακές μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές, καταφέρνοντας και τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις που ζητά ο κ. Τσίπρας.
Σύντομα, με την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η ορμή προς μία εθνική ανανέωση, μπορεί να φτάσει σε ένα σημείο καμπής, όπου οι ανταμοιβές για τη συμμόρφωση με τους κανόνες, θα ξεπερνούν τα οφέλη της μη περιφρόνησής τους.
Συνοπτικά οι Ελληνες δεν πρέπει να «γίνουν Γερμανοί», αλλά μόνο να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι, χωρίς αντίτιμο, για πάντα. Χρειάζονται έναν πολιτικό με το κουράγιο να πει την αλήθεια και να ζητήσει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που συνταιριάζει την ατομική και την επιχειρηματική ευθύνη, με στέρεα βήματα προς ένα κράτος διαφάνειας, μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, παραγραφή χρέους και να δώσει πραγματική ελπίδα στους ανθρώπους.
Πηγή: Ε. Κ., International Herald Tribune
Οι Ελληνες δεν πρέπει να «γίνουν Γερμανοί», αλλά μόνο να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι, χωρίς αντίτιμο, για πάντα, επεσήμαναν σε κοινό άρθρο τους στην «IHT», ο Εντουαρτ Π. Τζόζεφ, senior fellow στο Κέντρο Διατλαντικών Σχέσεων του Πανεπιστημίου John Hopkins, και η Αννα Τριανταφυλλίδου καθηγήτρια στο European University Institute.
Ακόμη, όπως επεσήμαναν, οι Ελληνες χρειάζονται έναν πολιτικό με το κουράγιο να πει την αλήθεια και να ζητήσει ένα νέο συμβόλαιο με την κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό, οι δύο ακαδημαϊκοί «εξέταζαν» τον Αλέξη Τσίπρα, πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέροντας ότι εν μέσω κρίσης και πόνου, αναδείχθηκε ως «νέος σωτήρας».υγκεκριμένα, έγραψαν:
Δεν είναι ούτε 40 ετών ακόμη, αλλά η επίμονη επίθεσή του στη λιτότητα, τον έχει κάνει φαβορί για επικεφαλής της επόμενης κυβέρνησης. Επισκέπτεται τα κέντρα ισχύος σε Ευρώπη και ΗΠΑ για να ενδυναμώσει τα διαπιστευτήριά του και να πιέσει προς το επιχείρημά του για παραγραφή χρέους. Λέει ότι η Ευρώπη μπλοφάρει με την απειλή ότι θα αποβάλει την Ελλάδα από το ευρώ αν δεν υλοποιηθούν σκληρά μέτρα.
Αλλά ακόμη και αν ο κ. Τσίπρας κερδίσει τις επόμενες εκλογές, είναι πιθανόν να αποτύχει στην προσπάθειά του για ένα διεθνές συνέδριο, που θα καταλήξει σε σημαντική απομείωση του χρέους. Ο λόγος είναι πως οι μεγαλύτεροι δανειστές της Ελλάδας, η Γερμανία ειδικά, υποπτεύεται ότι ο κ. Τσίπρας μπλοφάρει επίσης.
Γνωρίζουν ότι η ελληνική Οικονομία βρίσκεται σε δυσχερή θέση και ότι μία αποτυχία να καταστεί βιώσιμο το χρέος θα βυθίσει την Ελλάδα περαιτέρω.
Ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να διευρύνει το μήνυμά του. Μπορεί να καταφέρει συναινέσεις από τη Γερμανία και αλλού, αν καταφέρει ό,τι κανείς άλλος Ελληνας ηγέτης: Να πείσει τους Ελληνες να αποδεχθούν μία εθνική μεταρρύθμιση, όχι μόνο λιτότητα και όχι μόνο παραγραφή χρέους.
Η Ελλάδα έχει καταρρεύσει. Το «μη ανταγωνιστική», δεν μπορεί να περιγράψει την παθολογία της ελληνικής Οικονομίας. Η πραγματική ανακούφιση για τους Ελληνες μπορεί να έρθει μόνο με ξένες επενδύσεις, όχι δάνεια και παραγραφή χρέους. Και λίγοι θα επενδύσουν στην Ελλάδα χωρίς πραγματική μεταρρύθμιση.
Αλλά, παρότι ακόμη και μεγάλες ελληνικές εταιρείες εγκαταλείπουν τη χώρα, φράξιες της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζουν τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες.
Η ειρωνεία είναι πως ο λαός ξέρει την αλήθεια: Δεν υπάρχουν αθώα θύματα, αλλά πρόθυμοι, έστω και σε μικρή κλίμακα, μέτοχοι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα.
Αρκετά σκάνδαλα πάντως έχουν έρθει στο φως και ορισμένα εξέχοντα μέλη της πολιτικής ελίτ είναι στη φυλακή ή αντιμετωπίζουν την προοπτική φυλάκισης.
Ομως δεν υπάρχει ατζέντα που να ενώνει τους διαμαρτυρόμενους, πολλοί από τους οποίους κινητοποιούνται μόνο όταν πρόκειται να χάσουν τα προνόμιά τους.
Παρά τις έως τώρα θυσίες τους, οι περισσότεροι Ελληνες ξέρουν πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση. Καταλαβαίνουν ότι έχουν πολλά να χάσουν αν καταρρεύσουν οι εύθραυστες τράπεζες και χρεοκοπήσει η χώρα.
Η οργή στην Ελλάδα επικεντρώνεται είτε εκτός των συνόρων, στη Γερμανία, είτε -ντροπή- σε πιο ευπαθείς ανθρώπους, φτωχούς μετανάστες, που ωφελήθηκαν το λιγότερο από το διεφθαρμένο σύστημα.
Και στις δύο περιπτώσεις, η οργή αυτή, προς λάθος κατεύθυνση, μόνο αποσπά από την τόσο αναγκαία αυτοκριτική. Οι Ελληνες ακόμη λένε: «Εντάξει, μπορεί να μην πλήρωσα τους φόρους μου, αλλά ποιος το έκανε;».
Η έγνοια τους σήμερα δεν είναι πώς θα φτιάξουν τη χώρα, αλλά πώς θα επιβιώσουν μέσα στο υπάρχον σύστημα.
Στην καρδιά τους, οι Ελληνες ξέρουν όμως καλύτερα. Δεν είναι καταδικασμένοι σε κυνισμό και φτώχεια. Χρειάζονται έναν ηγέτη με το κουράγιο να σταθεί και να τους πει ότι οι παλιοί τρόποι δεν θα επαναφέρουν την ευημερία.
Εχουν αποδείξει ότι μπορούν να προχωρήσουν προς την αξιοκρατία. Οι μοναδικές πτυχές του ελληνικού πολιτισμού έχουν τα πλεονεκτήματά τους και δεν πρέπει να απορρίπτονται. Μικρές αλλαγές, για παράδειγμα απλοποίηση των κανονισμών και η ανάρτηση των νόμων στο Διαδίκτυο, μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση.
Αυτά τα μέτρα, μπορεί να στρώσουν τον δρόμο για συναινέσεις προς μεγαλύτερες εργασιακές μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές, καταφέρνοντας και τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις που ζητά ο κ. Τσίπρας.
Σύντομα, με την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η ορμή προς μία εθνική ανανέωση, μπορεί να φτάσει σε ένα σημείο καμπής, όπου οι ανταμοιβές για τη συμμόρφωση με τους κανόνες, θα ξεπερνούν τα οφέλη της μη περιφρόνησής τους.
Συνοπτικά οι Ελληνες δεν πρέπει να «γίνουν Γερμανοί», αλλά μόνο να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορείς να έχεις κάτι, χωρίς αντίτιμο, για πάντα. Χρειάζονται έναν πολιτικό με το κουράγιο να πει την αλήθεια και να ζητήσει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που συνταιριάζει την ατομική και την επιχειρηματική ευθύνη, με στέρεα βήματα προς ένα κράτος διαφάνειας, μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, παραγραφή χρέους και να δώσει πραγματική ελπίδα στους ανθρώπους.
Πηγή: Ε. Κ., International Herald Tribune
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου