Απροετοίμαστοι οι Αμερικανοί για τα γηρατειά

Πέμπτη, 25 Απριλίου, 2013

Οι Αμερικανοί άνω των 40 χρόνων φαίνεται πως υποτιμούν τις πιθανότητες να χρειάζονται μακροχρόνια φροντίδα κατά τα γηρατειά τους και έτσι δεν κάνουν και πολλά πράγματα για τα λάβουν έγκαιρα τα μέτρα τους. Αυτό προκύπτει από σχετική έρευνα που δόθηκε χθες στο φως της δημοσιότητας.

Πιο συγκεκριμένα, από την έρευνα του «P-NORC Center for Public Affairs Research», προκύπτει ότι οι 3 στους 10 Αμερικανούς άνω των 40 χρόνων δεν θέλουν να σκέφτονται καν ότι θα μεγαλώσουν. Μόνο το ένα τέταρτο προβλέπει ότι είναι πιθανό να χρειάζονται βοήθεια κατά τα γηρατειά τους.
Τα στοιχεία αυτά αποτελούν έκπληξη, αν αναλογιστεί κανείς ότι περίπου οι μισοί από όσους συμμετείχαν στην έρευνα απάντησαν ότι έχουν στο περιβάλλον τους (συγγενή ή φίλο) ο οποίος ήδη χρειάζεται μόνιμη φροντίδα εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας του.
«Δεν σκεφτόμουν ότι ήμουν μεγάλη. Και εξακολουθώ να μην σκέφτομαι ότι είμαι μεγάλη», είναι τα λόγια της συνταξιούχου δασκάλας, Μαλίντα Μπόουν, 60 χρόνων από το Λόρα του Οχάιο.
Η ίδια έχει αναγκαστεί μέχρι σήμερα να προσφέρει τη φροντίδα της σε δύο άτομα του στενού συγγενικού της περιβάλλοντος. Το πρώτο ήταν η γιαγιά της. Στη συνέχεια, όταν πέθανε ο πατέρας της, το 2006, αναγκάστηκε να κάνει το ίδιο και για τη μητέρα της, η οποία πέθανε πριν από μερικούς μήνες και συγκεκριμένα τον περασμένο Ιανουάριο. Για την ίδια πάντως δεν έχει κάνει κάποια σχέδια.
«Πιστεύω ότι είχα εστιάσει την προσοχή μου στο να φροντίζω τη γιαγιά και τη μητέρα μου και δεν είχα καν χρόνο να σκεφτώ ότι ενδεχομένως κάποια στιγμή στο μέλλον να χρειαστώ και εγώ μια ανάλογη βοήθεια», είπε η ίδια μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο «Αssociated Press».
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν από την οικογένειά τους να σταθεί δίπλα τους αν χρειαστούν μακροχρόνια φροντίδα (παρά το γεγονός ότι οι 6 στους 10 δεν έχουν μιλήσει με τους αγαπημένους σχετικά με αυτό το ενδεχόμενο).
Η Μπόουμαν είπε ότι είναι υγιής τώρα, αλλά αναμένει να χρειαστεί κάποια μέρα βοήθεια από τους δύο ενήλικους γιους της. Τον περασμένο μήνα, με αφορμή ένα πρόβλημα υγείας στον αδελφό της, άρχισε τη συζήτηση λέγοντας στον νεότερο γιο της για τη βούληση τής ζωής της και το συμβόλαιο της ασφάλειας ζωής.
«Πρέπει να το προγραμματίσουμε τελικά», αναγνώρισε.
Οι συνομιλίες στην οικογένεια είναι ζωτικής σημασίας: Ακόμα και αν θέλουν να βοηθήσουν, έχουν οι συγγενείς τον χρόνο, τα χρήματα και τον τρόπο; Αυτό που ξεκινά με επισκέψεις του μπαμπά στον γιατρό ή με τα ψώνια του μπορεί να μετατραπεί σε διαδικασία ακόμα και για το μπάνιο του, αλλά και πολλά άλλα ζητήματα. Αν τα αγαπημένα πρόσωπα δεν μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, μπορούν να αντέξουν οικονομικά να προσλάβουν βοήθεια; Τι θα συμβεί αν δεν μπορούν πλέον να ζουν μόνοι;
«Η προσδοκία ότι η οικογένειά σας θα είναι εκεί όταν τους χρειάζεστε συχνά δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνουν την πλήρη έκταση και ποια είναι η ακριβής δουλειά της μόνιμης φροντίδας», είπε η Σούζαν Ράινχαρτ, νοσηλεύτρια, η οποία διευθύνει το «Public Policy Institute AARP». «Η έρευνά σας επισημαίνει ένα πρόβλημα όχι μόνο για άτομα που πλησιάζουν την ανάγκη για μακροχρόνια φροντίδα, αλλά και για τα μέλη της οικογένειάς τους που αναμένεται να αναλάβουν την τεράστια ευθύνη της παροχής φροντίδας».
Οσοι έχουν περάσει την εμπειρία της να λαμβάνουν φροντίδα είναι λιγότερο πιθανό να λένε ότι μπορούν να βασίζονται στις οικογένειές τους, σε στιγμές ανάγκης, σύμφωνα πάντα με τη δημοσκόπηση.
Με μια ραγδαία γήρανση του πληθυσμού, οι περισσότερες οικογένειες θα αντιμετωπίσουν αυτές τις ευθύνες. Τα στοιχεία της κυβέρνησης δείχνουν ότι σχεδόν οι 7 στους 10 Αμερικανούς θα χρειαστούν μακροχρόνια φροντίδα σε κάποιο σημείο μετά την ηλικία των 65 ετών. Κατά μέσο όρο, χρειάζεται βοήθεια για περίπου τρία χρόνια.
Παρά την αντίδραση «δεν θα συμβεί σε μένα», η δημοσκόπηση του «AP-NORC» διαπίστωσε ότι το ήμισυ των ερωτηθέντων πιστεύουν σχεδόν ο καθένας ότι θα χρειαστεί κάποια βοήθεια σε κάποιο χρονικό σημείο στο μέλλον. Υπάρχουν ευρέως διαδεδομένες παρανοήσεις σχετικά με το πόσο είναι το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης και ποιος θα πληρώσει γι’ αυτό. Σχεδόν το 60% φάνηκε να υποτιμά το κόστος ενός οίκου ευγηρίας, ο οποίος κατά μέσο όρο κοστίζει πάνω από 6.700 δολάρια το μήνα.
Πηγή: Ε.Κ., Associated Press