Τετάρτη, 29 Μαΐου, 2013
Του Α. Διαματάρη
Τον απίστευτο λαβύρινθο του ελληνικού Εθνικού Κτηματολογίου έφερε στη δημοσιότητα προχθεσινό δημοσίευμα στη «Νew York Times», το οποίο παρουσιάζει μια χώρα που παραμένει πεισματικά και ανεξήγητα δεμένη στο παρελθόν της.Την ίδια υπόθεση είχε φέρει στη δημοσιότητα ο «Ε.Κ.» στο φύλλο του του Σαββατοκύριακου που φιλοξενούσε δηλώσεις του διευθυντή του Κτηματολογίου με τις οποίες ζητούσε να κατοχυρώσουν οι ομογενείς τις περιουσίες τους. Διαφορετικά, λέει, θα καταγραφεί ως αγνώστου ιδιοκτησίας και θα περιέλθει, μετά από λίγα χρόνια, στην κυριότητα του κράτους.
«Δηλώνω, ελέγχω, κατοχυρώνω» είναι τα μέτρα που πρέπει να λάβουν όλοι για την κατοχύρωση της περιουσίας τους, ομογενείς και μη, λέει.
Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο εύκολα.
Δυστυχώς μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις της κρατικής υπόστασης, η δυνατότητα της αναγνώρισης και προστασίας της περιουσίας των πολιτών του, συνεχίζει να απουσιάζει από την Ελλάδα. Την τελευταία χώρα της ΕΕ όπου παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι μια περιουσία, ένα σπίτι ή ένα χωράφι, είναι δυνατόν να διεκδικείται ως ιδιοκτησία από περισσότερους του ενός δημιουργώντας χίλια προβλήματα και εμποδίζοντας την αξιοποίησή του.
Το χάος αυτό βέβαια, ένα στοιχείο μη κολακευτικό για τη χώρα, βάζει τροχοπέδη στην ανάπτυξή της και αποθαρρύνει επενδύσεις ξένων οι οποίοι χωρίς ξεκάθαρους τίτλους ιδιοκτησίας ασφαλώς δεν πρόκειται να αγοράσουν όχι μόνο σπίτι αλλά ούτε και κοτέτσι.
Και όσον αφορά τους Ελληνες που ζουν στην Ελλάδα ας δεχτούμε ότι το χάσιμο χρόνο και χρήματος που απαιτείται για να κυνηγά κανείς στα δικαστήρια τέτοιες υποθέσεις είναι αντιμετωπίσιμο.
Τι γίνεται όμως με τους απόδημους Ελληνες των οποίων η περιουσία καταπατάται, όχι μόνο από ξένους, αλλά συχνά και από συγγενείς; Πόσο εύκολο είναι για έναν Ελληνα της Αμερικής ή του Καναδά να αφήνει την εργασία του, να μπαίνει σε έξοδα για να παρουσιαστεί στο δικαστήριο όπου εκδικάζεται η υπόθεση της περιουσίας του, για να πληροφορηθεί φτάνοντας εκεί ότι η υπόθεση αναβλήθηκε για κάποια ημερομηνία στο μέλλον;
Και πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν οι δικαστές ότι οι ντόπιοι ζητούν τις αναβολές, με στόχο να οδηγήσουν στην απόγνωση τους αποδήμους και να εγκαταλείψουν τη διεκδίκηση της περιουσίας τους;
Και πόση άραγε φαντασία χρειάζεται να διαθέτει ένας δικαστής για να καταλάβει ότι όταν αυτό συμβεί κατά εξακολούθηση ο απόδημος θα φτάσει στο σημείο να ρίξει μαύρη πέτρα στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε;
Η απάντηση σ’ αυτά είναι ότι είναι απλά για τους δικαστές να τα κατανοήσουν. Αρα το ερώτημα είναι γιατί είναι τόσο αδιάφοροι στην απονομή δικαιοσύνης;
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου