Τετάρτη, 26 Ιουνίου, 2013
Της Άννας Φωκίδου
Χαρές και λύπες... Εκεί που θαρρείς πως έφτιαξαν τα πράγματα, εκεί να σου κι εμφανίζεται το επόμενο πρόβλημα. Εκεί που έχεις τεράστια προβλήματα, στεναχώριες και μπερδέματα, εκεί κι εμφανίζονται οι λύσεις κι οι απαντήσεις.
Κι αυτή είναι η ζωή!
Όλα αυτά τελειώνουν με το τέλος της ζωής μας! Εκεί που δεν υπάρχει πόνος, μήτε στεναγμός, αλλά ζωή αιώνια. Εκεί που η Βασιλεία είναι του Κυρίου και μόνο.
Τι γλυκιά αίσθηση που είναι η μνήμη του παραδείσου! Τι γλυκιά προσμονή είναι αυτή! Τόση, που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να ζω και να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα με υπομονή και καρτερία. Αυτό το επέκεινα που αρχίζει από τώρα, αυτό το μετά, που χωρίς την εδώ ζωή, είναι ένα παραμύθι για μικρά παιδιά!
Χωρίς αυτή την πίστη δεν μπορώ να βρω νόημα στην εδώ ζωή.
Χωρίς Εσένα να με βαστάει, να με συντροφεύει, να μου κρατά το χέρι... τι μένει; Μόνο το χώμα, μόνο η γη...
Η Ανάσα Σου με ανεβάζει σε μιαν άλλη υπόσταση.
Με δημιουργεί σε κάτι άλλο. Σε κάτι ιδιαίτερο! Δεν είμαι μόνο φαγητό, δεν είμαι μόνο επιτυχία ή αποτυχία! Είμαι το «ον» που συμμετέχει στη Δημιουργία! Είμαι το «ον» που Ζει, είμαι η οντότητα που μπορεί να είναι παιδί Θεού! Μα τι μεγάλο δώρο! Μα τι χαρά είναι αυτή! Ουράνια χαρά! Μοναδική! Αποκτά ο πηλός τη δυνατότητα να ανέλθει σε θείες οπτασίες!
Η παιδικότητα γίνεται απλότητα «εν γνώσει», η αφέλεια γίνεται αγάπη και η γνώση γίνεται δημιουργία! Τι μεγαλειώδες δώρο μας έδωσες Κύριε! Πόσο μας αγάπησες και μας αγαπάς! Πόσο μακρόθυμα μας υπομένεις! Πόσο μεγάλος είναι ο Παράδεισος που έφτιαξες για εμάς! Πόσα πλούτη μας παρέχεις! Πόσο Μέγας Είσαι!
[Ψυχοσάββατο σήμερα..
.. σαν Μνημόσυνο, της μητέρας μου και του πατέρα μου.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου