Του Αντώνη Διαματάρη*
Το ΟΧΙ, μέχρι τότε, τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου το 1940, ήταν μια απλή συνηθισμένη λέξη:Από τότε και μετά έγινε φλάμπουρο. Ηταν μια φωνή που βγήκε μέσα από μια ιστορία χιλιάδων χρόνων.
Που γνώριζε τη δόξα του παρελθόντος. Και την περιστασιακή δυσκολία.
Που όμως την αγνόησε. Αγνόησε το στιγμιαίο μπροστά στο αθάνατο.
Ηταν η λέξη του Ιωάννη Μεταξά που μίλησε στην καρδιά του Ελληνα και της Ελληνίδας.
Και βάλθηκαν να αποδείξουν ότι «όχι», ο ελληνικός λαός δεν δέχεται ταπεινωτικές διαταγές. Αέρα!
Ντροπιάστηκε ο Μουσολίνι. Εγινε έξαλλος ο Χίτλερ.
Πανηγύριζαν οι σύμμαχοι.
Οι εφημερίδες «έπιασαν» την είδηση. Ο εύζωνας έγινε παγκόσμιο σύμβολο ανδρείας.
«Από τώρα και στο εξής, είπε ο Τσόρτσιλ, δεν θα λέμε ότι οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Ελληνες».
«Οταν ολόκληρος ο κόσμος -είπε ο Ρούζβελτ-, είχε χάσει την ελπίδα του, ο ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει ότι το γερμανικό τέρας ήταν αόρατο, προτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας».
Αυτό ήταν το ΟΧΙ.
Το «ΟΧΙ» δεν στοίχισε λίγο. Ομως, ένας ιστορικός λαός δεν ζει για το τώρα. Δεν ζει για το σήμερα.
Ζει για την αιωνιότητα.
Για αυτό ζει με αξιοπρέπεια. Ακόμα και όταν είναι λαβωμένος, εξαντλημένος, πεινασμένος.
Γνωρίζει ότι το ΟΧΙ και οι θυσίες είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ανάρτηση της σημαίας της απελευθέρωσης στον βράχο της Ακρόπολης.
* Ο Αντώνης Διαματάρης είναι εκδότης της ημερήσιας εφημερίδας της Νέας Υόρκης "Εθνικός Κήρυξ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου