Πότε πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος. Λες και ήταν χτες που γιορτάσαμε την Ημέρα των Ευχαριστιών και ιδού αύριο ξημερώνει και πάλι η ημέρα της γιορτής για να θυμίσει σε όλους μας μια λέξη τόσο δυνατή και τόσο αυτονόητη, πλην όμως δεν λέγεται τόσο συχνά όσο θα έπρεπε από την καρδιά και τα χείλη του καθενός μας, η λέξη ευχαριστία. Αύριο, αυτή ακριβώς είναι η ημέρα, γνωστή και καθιερωμένη πλέον ως Ημέρα των Ευχαριστιών!
Είναι πράγματι μια μέρα ιερή και ιστορική, μια μεγάλη μέρα και γιορτή για το αμερικανικό Εθνος, η οποία έχει τις ρίζες και τις καταβολές της στους πρώτους μετανάστες που πάτησαν τούτη τη γη της Αμερικής την ευλογημένη, την πλούσια σε αγαθά και την ελεύθερη. Η χώρα η οποία τόσα πολλά δίνει απλόχερα και αφειδώλευτα και σε όλους χωρίς διακρίσεις και κρατούμενα.
Μένει κανείς ενεός μπροστά στο εντυπωσιακό μέγεθος της πίστης, της τιμής και της αφοσίωσης που επιδεικνύει ο αμερικανικός λαός σε τούτη τη γιορτή, την οποία έχει θέσει στην κορυφή των εορτών του. Προφέρει τη λέξη Ευχαριστία με δέος και συνοχή καρδίας. Κι έχει τόσα πολλά για τα οποία ο αμερικανικός λαός είναι και πρέπει να είναι ευγνώμων στον Δωρεοδότη Θεό για όλες Του τις ευεργεσίες, τις αφανείς και φανερές με τις οποίες έχει προικίσει τούτη τη Νέα Γη της Επαγγελίας.
Να μην λησμονούμε ότι η δική μας, η ελληνορθόδοξη παράδοση και πίστη είναι κατ’ ουσία ευχαριστιακή γι’ αυτό και κάθε μέρα είναι Ημέρα Ευχαριστιών. Αλλωστε, αυτή είναι η ταυτότητά μας, δηλαδή, είμαστε πάνω απ’ όλα όντα ευχαριστιακά-δοξολογικά.
Η αυριανή Ημέρα των Ευχαριστιών, πέρα από την ευωχία και την πληθώρα των φαγητών, των ποτών και των ευχών, θα παραμείνει ελλιπής αν δεν συνοδευτεί με σκέψεις και πράξεις που ξεφεύγουν από την επιγειοποίησή μας και μας καθιστούν αυτό που ακριβώς είμαστε, άνθρωποι. Σκέψεις και πράξεις γι’ αυτούς και προς αυτούς τους συνανθρώπους μας, οι οποίοι στερούνται και αυτής ακόμα της τροφής, της οικίας και της ζεστασιάς της καρδιάς τους με ανθρωπιά, αγάπη και ενδιαφέρον. Κι αυτό όχι από μία ηθικιστική καθηκοντολογία κλεισμένη μέσα σ’ ένα «πρέπει», αλλά επειδή αγαπούμε. Τόσο απλά.
Πολλές φορές στοχάζομαι καθ’ εαυτόν τους πολλούς και ποικίλους λόγους που έχουμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό. Ιδού μερικοί: Για την αστείρευτη αγάπη Του, η οποία μας χαρίζει το δώρο της ζωής. Εξακολουθούμε να υπάρχουμε επειδή ο Θεός εξακολουθεί να μας αγαπά και μάλιστα με περίσσια αγάπη. Ο Θεός είναι η πηγή της αγάπης και της ζωής. Ο Θεός δεν έχει απλώς αγάπη, αλλά είναι αγάπη. Για το πιο πολύτιμο αγαθό, την υγεία, χωρίς την οποία η ζωή γίνεται βάσανο σωστό. Ακόμα και η πιο μικρή ασθένεια, ακόμα κι ένα κοινό κρυολόγημα μας αναστατώνει, μας γεμίζει ακεφιά και δυσφορία. Για τις οικογένειές μας, τις συζύγους ή τους συζύγους μας, τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μας. Μεγάλη και ιερή υπόθεση η οικογένεια, χωρίς την οποία η ζωή είναι μονοδιάστατη.
Η οικογένεια είναι μικρογραφία της Εκκλησίας, με όλες τις δυναμικές που δημιουργεί η αγάπη και η συνύπαρξη, αυτό που λέμε κοινωνία προσώπων. Για ανθρώπους αγαπητούς της καρδιάς μας, με τους οποίους μοιραζόμαστε υπαρκτικά τη ζωή και με τους οποίους μας συνδέει μία και μοναδική σχέση η εξής: υπάρχουμε και συνυπάρχουμε αγαπόντες και αγαπόμενοι. Για τους φίλους μας, τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι προσθέτουν μία άλλη διάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις λόγω ακριβώς της εγγύτητας και συνάφειας μαζί τους. Είναι αλήθεια πως ένας καλός φίλος είναι ευλογία Θεού.
Για όλα τα αγαθά που με τόση απλοχεριά μας παρέχει, για να συντηρούμε το βιολογικό μας επεισόδιο, αυτό το μετρητής χρονικής διαρκείας φαινόμενο από τη γέννα μας μέχρι τον τάφο μας, το οποίο ονομάζουμε ζωή
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου