Το πολιτικό έτος 2014

Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου, 2013

Του Κώστα Ιορδανίδη

Το 2013 ήταν το έτος του απόλυτου λαϊκισμού, της υποβαθμίσεως του Κοινοβουλίου, της εκπτώσεως εν ολίγοις του ελληνικού αστικού αντιπροσωπευτικού συστήματος. Το γεγονός αναγνωρίζεται από όλες τις πολιτικές παρατάξεις που εκπροσωπούνται στη Βουλή, μόνον που κατά την καθημερινή ρητορική αντιπαράθεση το κάθε κόμμα αυτοεξαιρείται και επιρρίπτει τις ευθύνες στα υπόλοιπα. Είναι αφέλεια να προσδοκά κανείς ότι στο νέο έτος θα αναδυθεί νέα πολιτική αντίληψη και συμπεριφορά. Οι ίδιοι άνθρωποι θα κατευθύνουν τις τύχες των Ελλήνων. Η κυβέρνηση θα καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και θα προσπαθεί να διαχειριστεί τις προσδοκίες των πολιτών. Η αντιπολίτευση -αξιωματική ή ελάσσων- θα ελεεινολογεί. Η κοινωνία θα εξακολουθεί να κινείται στον ίδιο φαύλο κύκλο. Κάποιοι μπορεί να οικτίρουν την έλλειψη αισιοδοξίας, αλλά η αρχή του νέου έτους την 1η Ιανουαρίου είναι μία σύμβαση πολιτική, διεθνής ως προς τη φύση της - μία λογιστική αναφορά. Στερείται εξωκοσμικής διαστάσεως. Το Εκκλησιαστικό μας έτος αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου, η Ιουδαϊκή πρωτοχρονιά διαρκεί από τις 24 έως 26 Σεπτεμβρίου, η δε ισλαμική, για το 2014, από 24 έως 25 Οκτωβρίου. Αυτά αναφορικώς με τις κυριαρχούσες στην περιοχή θρησκείες. Βεβαίως ο συμβολισμός της 1ης Ιανουαρίου είναι ισχυρότατος, θα εκφωνηθούν διάφορα μηνύματα, από πολιτικούς και από θρησκευτικούς ηγέτες - με περιεχόμενο προβλέψιμο από όπου και εάν προέρχονται. Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι το περιβάλλον είναι εορταστικό δεν θα συμπαρασυρθούμε σε εκτιμήσεις, παραβιάζοντας το πλαίσιο της στοιχειώδους λογικής. Το πρόβλημα της Ελλάδος ξεκίνησε ως έλλειμμα του προϋπολογισμού, μετεξελίχθηκε σε δημοσιονομικό και κατέληξε να είναι βαθύτατα πολιτικό. Το πολιτικό σύστημα νοσεί και εάν δεν ανασυνταχθεί θα συντριβεί εκ των πραγμάτων. Θεώρησε η μεταπολίτευση ότι με την κατάλυση της μοναρχίας, θα επερχόταν πολιτική σταθεροποίηση. Οι εκτιμήσεις διαψεύσθηκαν. Η προεδρευομένη Δημοκρατία, ιδιαίτερα μετά την απομείωση των αρμοδιοτήτων του Ανωτάτου Αρχοντος κατέστησε το αξίωμα διακοσμητικό. Η άμεση εκλογή Προέδρου δεν συνιστά διέξοδο διότι θα μετέφερε την αντιπαράθεση Δεξιάς-Αριστεράς και σε ένα άλλο επίπεδο. Με δεδομένο μάλιστα ότι το εκλογικό σώμα είναι αριστερών αποκλίσεων, το αξίωμα θα περιερχόταν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα σε αριστερό πολιτικό. Η ισορροπία θα διαταρασσόταν αποφασιστικά. Τέλος, η αναθεώρηση του Συντάγματος που εισήγαγε ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέδειξε την παντοδυναμία των κομμάτων, αλλά το σύστημα λειτούργησε καλώς ή κακώς όσο ίσχυε το δικομματικό σύστημα. Με τη διαφαινόμενη εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ από πολιτικό προσκήνιο και τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Δεξιάς σε τρία κόμματα μέχρις στιγμής, το αδιέξοδο είναι προφανές. Η ανάδειξη κομμάτων εκτός του συμβατικού πλαισίου, όπως αυτή διαμορφώθηκε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το 1981, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Στη διάρκεια του νέου έτους η πολιτική σύμβαση της μεταπολιτεύσεως θα δοκιμασθεί σοβαρότατα. Αντί εξωραϊσμού της καταστάσεως ας προετοιμασθούμε για τα χειρότερα και εάν η τροπή των πραγμάτων είναι ευνοϊκότερη, η ανακούφιση θα είναι πραγματική. Και αυτή είναι η ευχή του κάθε Ελληνα πολίτη. Πηγή: Καθημερινή